SOĞUĞUN KOYNUNDAKİ TOPRAK KOKUSU!

• 8 Haziran 2010 Salı 00:23:30

Buz gibi bir hava esti

Acınası ilik donduran bir titreme aldı ,bütün benliğimi

Alnın iki yanına bölünmüş hilalden akan bir bakışın vardı ya hani onun gibi

Yalnız bir çizgiydi gözlerin gülümsedikçe ve senin sol omzunu hafif oynatışındaki o kıvraklığın vardı ya Gülistan abla

Yitirmiş renklerini renkler,senin hasta olduğunu öğrendiği vakit tüm mahalle düşürdü bakışlarını gölgenin en gri adımlarına

Bir mermi gibi sıcak ,bir kaya gibi sertti tüm yumruklar ,hastahane önündeki en büyük kuyruktu seni seven bizler

Hissiyatı bitmiş sert taşlar,birden rüzgarın sert darbeleriyle üzerimize doğdu akın ettiler

Bilinmezler ,kaybolmuşlukların esareti kelepçeledi ellerimizi ,ayaklarımızı ve de dillerimizi

Belki donukluk ,belki bir burukluk vardı üzerimiz de ,belkide en kötüsü kaybetme ürpertisiydi yaşadığımız

Belkide sevdasını arayan bir kervan,kim bilebilirdiki hep kaybeden tarafın aslında yine biz olduğumuzu

Sırrına erişilmez bir ninni gibiydi ,sarmaladığımız sevdalarımız,hep yakut gözlerde aradığımız sonsuz bir hüzün yaşattık belki kendimize

Ne nağmeler biterdi ne de bizim ellerimizdeki aşkın o hiç çıkmayan kokusu dağılırdı saçların ıslak kalmış yanında

Ne umutsuzluğun yakarışları bağlardı ellerimizi ,ne selvi ağacın bir tek tomurcuk açışında ,içerlerdik sevmelerimizde

Yinede bağlanmıştır tüm kemerler,alı al ,moru mor lacivert bir orman sevdası çeker gibi, gelinciklerin papatyalara alışık olmuşluğun dışındaki çaresizlikler alır götürürdü kimliklerimizi

Sabitçe dikilen gözler ,kendinden ne çok şey veriyordu ,göğe uzanan el gibi,yakaran ateşe atılmış sönmüş köz gibi ,dileyen her vakit harıyla yanan gönül gibi,sendeki sen gibi bendeki sen gibi.

Ve halkalı resimler çizdik seninle, siyaha daha bir siyah, sonrada grisi kaybolmuş bir nefeslik beyaz kattık, sarıya çatlamış bir avuç toprak kokusunu gizledik ,bağrımızın rüzgar esen çatsına.

Kararmış tendeki ilmekleri bir bir açtık,vakti var diye bekleyen şehadetleri dilin döndüğünce çevirdik, taa içimizin elverdiği yere değin

Ters köşeye düşmüş gibi afalladık önce,karanlık bir perde kapandı ,ıssız bir yolculuğa itiliverdik o kadar kalabalığın içinden

Bilinmez bilmeceler,konuldu önümüze,var sayımların ,kör dillerin sağır olduğu bir alana kondu naaşımız

Yeniden nükseden, akıl çıkarıcı zihinleri karıştıran tırnaklar gömüldü dibin en loş salonuna

Seyretmek, seyreylemek,seyredilmekti belki de en azap dolusu kargaşayla küçülmek daha da küçülmekti belki en sonunda

Bülbülün güle sevdasını bilen, dillerin keskin virajları dönememesine secde eden, başların kesilişine tanık olduğumuzda ,
kuşkulu gözlerdeki bakışlar,alaycı kahkahalar ve veryansın eden o hiç günahsız bebeler ya onların ne suçu vardı ki ?bu kadar yürekten ,insanın içini dağlayan,bu ağlayışları biz günahkar ruhlar içinmiydi,

İşaretmiydi? neydi ?

Hazanımsı yaprakları dağıtmak, bahar da yazın en sıcağında kalmış, kuş böğrü gibi atan kalbin durmaksızın çalan bir davuldan farkı neydi?

İpeklere sarılıp yatan tenlerde,mahpusluğu zehir gibi içine çeken ,acısıyla bedenin her zerresini gezen çıyanın kükremeside neyin nesiydi?

Kahredici bir buz kesimi yaşadık, etlerimiz korkunun ecelle paylaşımını daha yaşamadan, darmadağın oldu

Soğumuş üşümüş ilikler ,sıcaklığa bir adım daha yaklaştığını hissedince, korkup başka ,başka yönlere kaçıştı

Nefes alış verişlerdeki hızlı vuruşlar,hiç farkedilmediği kadar farkedildi.

Ya da duydukça dehşetinden kendisi korkup en dip köşeye sindi.

Akrep bile feryatlardan dört bir yöne savurdu kendini,iğnesinin zehirini yuttu, zerrelerine bu anı yaşamamanın verdiği kaçışları ,bırakmadı yakasını ne kadar tıkasada kulaklarını,yine en çok figandı içinde yaşadığı

Ar damarı yırtılmış ,ben/im diyen ,hiç pişman olmadığı kadar pişmanlık yaşadı

Ama ne çareki vakit gittimi geri dönmüyor,son kez alınların secdesi değiyor çizgilerin sığınaklarına

Tıpkı giden ölüm sessizliğindeki ,kendi elini hiç tutmayan ve bir daha tutmayacak olan o gibi