BİR GÜN BENİ ÖZLERSEN

• 6 Haziran 2010 Pazar 08:41:27

Eylül ayının yarısı olmuştu. Sabah gün ışımaya başlamasıyla birlikte, güneş genç kızın odasını doldurmuş, tatlı bir sıcaklık sarmıştı. Genç kız gerindi, sonra gözlerini açtı;

--- Sabah olmuş, dedi

--- Oh !!! Her tarafım ağrıyor, dedi zorla ayağa kalktı. Ve kaslarının açılması için biraz hareket yaptı. Hareketten sonra kendisini daha iyi hissetti ve odasını toplamaya karar verdi. Önce yatağının çarşafını değiştirdi, odasını düzenledi. Fazla eşyası yoktu ama derli toplu idi. Bir yatağı, seyyar bir gardırobu vardı. Küçük bir masası ve üstünde çok güzel çıkmış bir fotoğrafı duruyordu. Eline aldı “Ah ah okul yıllarım…” Başında kepiyle, mezuniyet resmi idi. Üç yıl olmuştu okulu bitireli. Yüzünde hafif bir gülümseme ile o günleri düşündü. Ne güzel günler geçirmişti, okurken. Sonra çamaşırlarını yıkadı ve bahçeye serdi. Burası oklun arka kısmıydı. Öğretmen evinin yan tarafında sağlıkçılar için yapılmış bir ev vardı, orası biraz daha büyüktü. İki katlı, alt katında ebe hanım otuyordu. Ebenin kocası öğretmendi, Ayşe kızla beraber görev yapıyorlardı. Evin ikinci katı boştu ve köylerinde doktor yoktu. İlden doktor istemişler köye inşallah gelir diye dua ediyorlardı. Güneyde bir sahil köyü idi. Önü deniz, arkası yamaçlı küçük ama şirin di. Ayşe öğretmen şarkılar mırıldanarak işini bitirdi banyosunu yaptı yorulmuştu ve müthiş başı ağrıyordu.

---Sağlık ocağına gideyim, ağrı kesici alayım, dedi.

Karıda acıkmıştı, çay demledi. Biraz peynir, zeytin, domates koydu, ekmekleri de. “Bardak ve şeker orada var” diye düşündü. Hazırladıklarını tepsiye koydu ve tepsiyle birlikte, sağlık ocağına yöneldi. Yakındı, ekseriyet böyle yapar ebe hanımla beraber kahvaltı yaparlardı. işi olmadığı zaman yanında durur, sağlıkla ilgili konuları sorar, ya da okurdu. Okumayı çok seviyordu. Kapıya yaklaşınca;

--- Melek ebe nerdesin? Başım çok ağrıyor, bir ağrı kesici verir misin?

Diye içeri girdi. Üstünde basma entari vardı, kolsuz, saçlarını yemeni ile bağlamış uçlarında hala su damlaları vardı ve çok yorgun bir haldeydi. İçeri girince birden şok oldu. Ebenin yerinde genç bir adam oturuyordu. Şaşkınlıkla;

--- Affedersiniz, Melek ebe nerede? Elindeki tepsi de ağır gelmişti, bırakacak yer bulamadı, ha düştü düşecek...

--- Alır mısınız? Dedi.

Genç adam “Neyi” der gibi baktı. Ayşe anlamıştı;

---Şu elimde ki tepsiyi daha almayacak mısınız?

Adam şaşkın ayağa kalktı tepsiyi alıp masaya koydu. Ayşe “ teşekkür ederim” dedi soran gözlerle adama baktı.
Adam da “gayet sade ve rahat bir kız, köyün kızları böyle güzelse işimiz iş” diye geçirdi aklından. Sonra genç kıza;

---Siz bir şey istediniz galiba duyduğum kadarı ile,

---Yok başım ağrıyor ağrı kesici isteyecektim.

---Ya … Dedi adam,

---Çay rüşvet mi?

---Hayır, biz böyle ara sıra içeriz. Affedersiniz ama sizi tanıyamadım, kimsiniz? Dedi Ayşe.

Genç adam cevap vermedi, Ayşe ye yaklaştı ve;

--- Tabi başınız ağrır, bakın saçlarınız yaş sırtınızı ıslatmış böyle hasta olmaz mısınız? deyince Ayşe biraz sıkıldı. Yaş saçlarının bir adamın görmesi hiç hoşuna gitmemişti ama olan olmuştu. Onlar böyle konuşurken, ebe hanım içeri girdi. Biraz yorgun, soluk soluğa;

---Affedersiniz, sizi yalnız bıraktım ama değilmişsiniz iyi,

Deyip, sandalyeye oturdu. Biraz toplucaydı, yorgunluğu bundan kaynaklanmıştı. Genç adam gayet sakin,

---Yok, yalnız değilim, sizden ağrı kesici isteyen bir hastanız var ebe hanım… Dedi.

Melek ebe gülümsedi, genç adam “bakın karşılığında çay getirmiş”

Ayşe’nin biraz canı sıkıldı. Bu, kim olduğunu bilmediği adama biraz bozulmuştu. Şakaklarını ovuşturdu;

---Ebe hanım çayımızı içelim, dedi

Yan tarafa bardak almaya geçti Ayşe. Melek ebe ayağa kalktı, tam bir şey diyecekti ki genç adam sus işareti yaptı, Melek Ebe bir şey diyemedi
Ayşe elinde üç bardakla geri geldi.

---Çay içer misiniz? Dedi

---İkram olursa evet, dedi genç adam. Çayları koydu, şeker dedi “yarım kaşık.” Ayşe’nin yüzü biraz asıktı.

---Biliyor musun ben çok yoruldum? Ya kadir bey ne halde ? Dedi Ayşe, Melek Ebe’ye dönerek.

---O da çok yorgun, bu gün kalkamadı. Adamı iyice yordun.

---Ama iyi oldu, fena mı okul temizlendi… Derken genç adama bakıyordu Ayşe.

---Kim olduğunuzu sormuştum, henüz cevaplamadınız. Sahi siz kimsiniz?

Genç adam;
---Siz de sormadınız ki, habire konuşuyorsunuz,

Çaydan bir yudum aldı, “ elinize sağlık çok güzel olmuş.” Ebe lafı aldı;

---Ayşe bu doktor Kâmuran Bey. Hani sen bir zaman “gönüllü doktor istiyoruz” diye dilekçe vermiştin ya,
doktor bey kabul etmiş.

Ayşe’nin gözleri iri iri açıldı.

---İnanmam, dedi gerçek mi?

Genç adam,

---Anlamadım, dedi

Melek ebe güldü;

---İkinizi tanıştırayım ben, yoksa işin içinden çıkılmayacak. Dedi. Ayşe’ye döndü;

--- Bu doktorumuz Kamuran bey, bu da öğretmenimiz Ayşe…

Doktor, inanmaz bir bakışla,

---Demek öğretmen, dedi gülerek.

---Ben de bu köyün kızları böyle güzelse, ne mutlu diyordum.

---Ne demek, dedi Ayşe. Tabi ki köyümüzün kızları güzel. Abu havası, suyu… Şu güneşe bakın, bu mevsimde böyle nerede var?

Kamuran güldü. Ayşe gülen gözlere hayran hayran bakıyordu.

Aman Allah’ım gülünce ne kadar da yakışıklı oluyordu…

(DEVAM EDECEK)