KÜSKÜN BEGONVİL (10)

• 4 Haziran 2010 Cuma 04:18:07

...........&...........

-Zeynep, yavrum bu ne güzel bir haber. Demek ikinci bir torun geliyor bize ha?

-Anne ben hazırlıklı değilim. Sanırım bu bebeği istemiyorum.

-O nasıl söz kızım? Hem bak Arda’mız da büyüdü. Olsun bir çocuğunuz daha, ne demiş

büyüklerimiz, biri yok say, ikiyi bir, üçü karar.

-Aman anne onlar eskidenmiş. Sen şimdi çocuk büyütüp, bakmak kolay mı sanıyorsun?

Ben Arda’nın imkanlarının bölünmesini istemiyorum. Her şeyin en iyisini ona verebilmek

adına. Endişeleniyorum anne, ya ikinci bebek gelince ben Arda ile yeterince

ilgilenemezsem?

En azından şimdilik hiç hazır değilim buna. Belki ilerde, Arda büyüsün biraz, evin borçlarını

temizleyelim şöyle bir refaha çıkalım.

Bütün keyfi, neşesi kaçmıştı Zeynep’in. Arda‘yı hiç kolay büyütmemişlerdi. Zor bir

bebekti. Çok iyi hatırlıyor tam bir yıl uykusu dışında sürekli mızmızlanıp ağlamıştı.

Banyosunu bile taksit taksit yapardı Zeynep. Arda’yı annesine emanet eder, girer

vücudunu keseler, onun ağlamasına dayamayıp bornozunu giyer, çıkar emzirir, ikinci kez

girdiğinde saçlarını şampuanlardı.

Daha kırk günlük bebekken sünnet ettirmek zorunda kalmışlardı. Halbuki o şöyle ihtişamlı

bir sünnet töreni hayal ediyordu hep. Ama minik oğlu idrarının tamamını boşaltamadığı

için, böbrek hastası olabilirdi eğer hemen sünnet ettirmezlerse. Özel bir hastanede

sünnet olduğu günü unutamıyordu Zeynep oğlunun. Hemşire gelmiş kucağından almıştı.

Arda ağlıyordu, Zeynep onun yanında olmak istiyordu. Kim bilir nasıl canı yanacaktı? Kemal

‘in omzuna başını dayadı hıçkırıklarına mani olamadı Zeynep. Arda’nın ağlaması ise gittikçe

uzaklaşarak sonunda duyulmaz olmuştu. Meraktan ölüyordu Zeynep. O kırk beş dakika

kırk beş saat kadar uzun gelmişti Kemal ile Zeynep’e. Nihayet hemşire tekrar göründü

kucağında Arda ile. Arda ağzını açabildiği kadar büyük açıyor ve en yüksek volümde

ağlıyordu. Yüreği parçalandı Zeynep’in. Yavrusunu pusetine yatırıp çıktılar hastaneden.

İzmir’den Bafa gölüne gelene kadar kesintisiz ağladı Arda. Memesini verdi susmadı.

Arabayı durdurdular battaniyesi içinde salladılar gene susmadı. Arda ağlamaktan Zeynep

ile Kemal ise onu susturmaya çalışmaktan helak olmuşlardı. Bodrum’a geldiklerinde saat

gecenin ikisiydi. Eve girdiklerinde ağrı kesici şurubunu tekrar verip memesini ağzına

dayadı Zeynep Arda’nın. Arda yumuldu memeye ve nihayet gözlerini kapadı.

Sonra dokuz aylıkken yüksek ateşten havale geçirmişti Arda. Üstelik tam doktora

gidecekleri esnada Zeynep’in kucağında. Çok okuyup hazırlandığı halde anneliğe, böyle

bir şeyi yaşamış olmak deli etmişti Zeynep’i. Ondan sonra zaten tam bir kabustu. Bir gün

gece evde yalnızken birden uyandı. Arda’nın beşiği odalarındaydı. Işığı yaktı. Aman

Allah’ım Ardası gene nöbet geçiriyordu. Nasıl da malum olmuştu ona. Hemen Kemal’i aradı:

-Kemal koş Arda gene nöbet geçiriyor.

DEVAM EDECEK