KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 664 Okunma
- 6 Yorum
- 0 Beğeni
Neye sevinmeliyiz?
Neye sevinmeliyiz?
Yıl 1969, yaz olduğunu hayal-meyal hatırlıyorum, Temmuz ayındaydı. Tam 7 yaşındaydım. Televizyon tam gün değil her gün de değil, belirli saatlerde yayın yapıyordu. Siyah-beyaz televizyonu olanlar parmakla bile sayılamıyordu… İnsanlığın Ay’a inişini Televizyondan izleme fırsatı bulan şanslı biriydim.
Bütün insanlığın ilgisini çeken, merak uyandıran bu hadise gerçekten çok önemliydi.
Gökyüzünde dolunayda tepsi gibi, hilal olunca “C” gibi görünen Ay’a nasıl inilirdi ki? Hem Ay’a inmek sözcüğü de bana çok garip gelmişti. Benim bildiğim Ay gökyüzünde yukarıda olduğundan; inilmez, çıkılırdı…
Gökte bu ihtişamlı iniş, fetih gerçekleşirken Yeryüzünde Amerikan halkının meydanlarda, evlerde, işyerlerinde, kafelerde Televizyon karşısında sevinçle birbirlerine sarılıp öptüklerini de aralarda gördüğümü hatırlıyorum. Neden bu insanlar bu kadar çok seviniyor ki diye şaşırdım! O zaman 7 yaşındaydım ve bu sevincin nedenini anlamamıştım. Şimdi 45 yaşındayım ve Milletlerin nelere sevinmesi gerektiğini şimdi çok iyi anlıyorum!
Saygılarımla.
Ahmet Bektaş
YORUMLAR
tebrikler ben o zmanları hatırlamıyorum daha yoktum çünkü:)
ama ufak ayrıntılarla bile mutlu olabilmeli insan.yani gülümsemek zor olmamalı.
çünkü yaşamda yaşadığımız hayatta tek şanstan ibaret.şansımızı iyi değerlindirmeliyiz.mutlu olmayı istemeli ve akabinde başarmalıyız.
sevgimle tekrar tebrikler
SABAH OKURKEN OLDUKÇA ALINGANDIM VE YOĞUN NEGATİF DUYGULAR İÇİNDEYDİM. YAZINIZDAN ALINMASI GEREKEN ÇOK MESAJ VAR. SİZİN BÜTÜN YAZILARINIZI İLGİYLE OKUYORUM VE OKUMAYA DEVAM EDECEĞİM. BURADAN ATILANA KADAR. SAYGILAR EFENDİM.
Saygıdeğer Afet hanımefendi, sözkonusu şiire yorum yazmamamın nedeni de sizin ilerde açıklama yapacağınızı tahmin ettiğimdir.
Değerli yorumlar için tüm dostlara teşekkür ederim.
Saygı ve sevgilerimle.
Ay gökyüzünde yukarıda olduğundan; inilmez, çıkılırdı…
:)
neye sevinmeliyiz milletçe ve neye üzülmeliyiz.
en kolayı hala gol diye bağırdığımızda mutluyuz, yenmesi en ağırımıza giden ve bizi derin kederlere garkeden de yine aynısı.
şahsım adına yegane sevincim, sevinebilen insanlar görmemdir hala.
saygılarımı kabul buyurun.
sayın Bektaş ben sizden daha büyüğüm, o zaman 15 yaşındaymışım. ama şansa bakın ki televizyon denilen bir aletten bile habersizdim. bir pilli radyodan duymuş ve ben de aynı şaşkınlığı yaşamıştım. ayın şeklinin ne olduğunu bildiğim halde. o zamanlar radyonun bile nasıl çalıştığını düşünüp hayret ederdim ya neyse. yazınız gerçekten güzel sevindiğim ve mutlu olduğum şeyler gerçekten olması gereken şeyler. yazınızın linkini verdiğiniz şiire gelince o bir tepki içeren bir şiirdi. gerçekten vahladığım ve tühlediğim şiirdeki resim değil o duruma üzülenlerdir. ve gerçekten şiiri anlamayanlara özellikle yazdığım saçmalıklardır. şiir nedir duyguların açığa çıkması ve hissedilenleri olduğu gibi yansıtmak mıdır? imge denilen şeyi saptırıp değişik yorumlara değişik düşüncelere saplandıran insanlara karşı verdiğim bir tepkidir.onu benim gerçek düşüncem gibi görmeniz beni çok utandırdığı için yazıyorum bunları size.burada değer verdiğim insanlardan birisiniz. o açıklamayı da daha sonra yapacağım zaten. sadece insanların tepkisini ölçmek için yaptım. sizi yazınızdaki mesajdan dolayı tebrik ederim efendim.
