KÜSKÜN BEGONVİL (7)

• 1 Haziran 2010 Salı 11:42:01

Yaşlı karı koca evden nasıl çıktılar, arabaya nasıl bindiler, kızlarının evine nasıl ve ne

zaman vardılar anlamadılar. Zeynep salondaki koltukta iki büklüm kıvranıyordu. Alnında

boncuk boncuk terler birikmişti.

-Anne suyum geldi. Hemen hastaneye gidelim. Bebeğin eşyaları bizim odadaki dolapta ben

her şeyi hazırlamıştım. Bir an önce çıkalım hadi…

- Kemal’i aradın mı sen kızım?

-Anne o şimdi yolda boşuna heyecan yapmasın hele bir hastaneye gidelim orda ararsınız.

Çok kısa bir süre sonra hastaneye varmışlardı. Zeynep’in annesi Doktor Celal Bey’i

telefonla arayıp durumdan haberdar etmişti. Celal bey onları acil kapısında bekliyordu.

Derhal sedye ile Zeynep’i doğum servisindeki bir odaya taşıdılar. Hemşire gelip gerekli

evrakları doldurdu ve imzalattı Zeynep’e.

Sol kolundan damar yolunu açıp üzerindekileri çıkarttı ve o yeşil ameliyat elbiselerinden

birini giydirdi.

Birkaç hastane görevlisi tekerlekli sedyeye yerleştirdiler Zeynep’i. ANNESİ ile babası

heyecan içinde koridorda bekliyorlardı. Sedye ile taşınan kızlarının yanına gittiler:

-Yavrum biz buradayız. Her şey yolunda gidecek, sakın korkma.

-İyiyim anne merak etme korkmuyorum. Bir an önce bebeğime kavuşmak istiyorum.

-Hadi kızım Allah yardımcın olsun.

-Sağ ol babacım siz Kemal’i arayın bu arada.

-Tamam ararız. Seni Seviyoruz.

-BEN DE SİZİ SEVİYORUM.

Ameliyathane buz gibiydi. Sedyeden alıp masaya yatırdılar Zeynep’i. Anestezi uzmanı geldi

başucuna:

-Siz hiç rüya görür müsünüz Zeynep Hanım?

-Elbette görürüm.

-O halde sizi şimdi rüyalar ülkesine yollayacağım. Dönüşte bize anlatırsınız anlaştık mı?

-Anlaştık.

Damar yolundan bir iğne yaptılar Zeynep’e. Sonra siyah bir maskeyi yüzüne tuttular ve

Zeynep yavaşça daldı uykuya. Sonrasını hatırlamıyordu. Annesi ile babası nemli gözlerle

koridorda bekleşirlerken bir hemşire kucağında cıyak cıyak bağıran bebeği odaya getirdi:

-Gözünüz aydın teyzeciğim nur topu gibi bir torununuz oldu.

-Allah’ım bu Zeynep’imin yavrusu mu şimdi? Bey baksana Allah aşkına ne tatlı bir şey bu

böyle. Aynı Zeynep.

-İlahi hanım kıpkırmızı bir şey bu neresi benziyor Zeynep’imize?

-Yok yok ben anlarım bak burun aynı Zeynep, dudaklar da öyle.

- Zeynep nerde kaldı yahu hanım?

- Birazdan onu da getirirler amca. Merak etmeyin durumu iyi. Kesiği dikiyor Celal Bey.

………………………

-Yol verin! Yolu açın!

- İşte geliyor Zeynep Hanım.

-Kemal, Kemal… Arda, Arda…

Zeynep sedyede yarı baygın bir şekilde kocasının ve minik bebeğinin isimlerini

sayıklıyordu. Dikkatli bir şekilde yatağına yerleştirdiler Zeynep’i. Gözleri hala kapalıydı ve

mütemadiyen aynı isimleri tekrarlayıp duruyordu:

-Kemal Arda, Kemal Arda…

DEVAM EDECEK