Öyle çok insan tanıdım ki;
kimi yalnızdı kalabalığın ortasında kimi gerçekten kimsesiz.Kiminin öyle çok arkadaşı vardı ki iyi gününde .Kiminin tek bir dostu.Kiminin çocuğu yoktu kiminin çocuğuna götürecek bir lokma ekmeği.Kiminin sağlığı yoktu.Kiminin mutluluğu ..Kimi huzuru aradı hep içten içe huzursuzken.Kimi ağladı hep yüreği cayır cayor yanarken.Yalnızlığın diğer yanını doldurdu kimileri.Kimi de şansını aradı durdu hep kapalı kapılar ardında.Kimi yokuş aşağı düştü kaldıramadığı sorumluluklarla.Kimi derdine cevap diye parayı aradı.Kimi tatlıyla tuzluyu karıştırdı da yedi, kimi acı biberi.Kimi utanmadan ağladı kimi kapısını kapattıktan sonra yıkıldı.Kimi yaşamaktan yoruldu kimi ihanetten.Kimisinin mesleği özlemekti kimisinin kaldırım mühendisi.Kimisi siyah düşlerinin efendisiydi hep.Kimi hayatı oyun zannetti.Kimi şikayet etti durdu hep kimi kaderine boyun eğdi.Kimi dik yürümeyi başardı ne yaşarsa yaşasın, kimi her dertten sonra biraz daha kamburlaştı.Kimi paslı hançer ile bir ömür tüketti kimi diğer yarısını bekledi bir ömür .Kimi ayrılığı tartmaya çalıştı terazide kiminin gözyaşı ağır bastı.Kimi severken şehit oldu, kimi gazi...
Öyle çok insan tanıdım ki farklı karelerde..ateş düştüğü yeri yakarmış..şu an biri ağlıyorsa biri gülüyor, her gün biri doğarken biri ölüyor herkes kendi derdinde..kendi cevabını arıyor..Herkes hayat denilen bu oyunun bir parçası.Ama herkesin puzzleninde bir eksiklik var mutlaka.Kimse dört dörtlük değil Allah’tan başka.Ağlamaya değmez nasıl olsa yazılandan öte değil dünya!...