ne zaman ne yazsam diye elime alsam kalem kağıdı dilim suspus oluyor nedensiz. kilidini vuruyorlar derin zindanlar ardına. kaderimi salıvermiyorlar yollara. o da ne? bağlamışlar saçlarından ağacın meyve yapraklarına. sözcüklerimi yemiş bir bir yaban ellerin gavur gardaşları. dizlerim sızlıyor esen rüzgardan yoksun. mahsun kaldım anneme beslemem beklenen onca duygudan. hergün yeni bir dal uzatıyor şeytanın yamağı omzuma. almakla almamak arkasında geçen zaman adeta fırtına. dizlerim dermanını yitirmiş şaşırdım yolda koydu tüm hayallerimi. kim gönül uzatacak isyandan çatlamış hezeyan olmuş kızıl kızıl kanayan ellerime. döktüğüm her gözyaşı yağmurdan öncesi serpinti. ömrüm sonbaharda bir bir yere düşen bozkır misali hayata yenik düşmüş yapraklar gibi. bedenimi sarmış yarım elmanın kurtları. ruhumu vermediler hala özgürlüğün kucağına. karşısında değerini yitirmiş gözlerimle bakmak zor gelir ellere. herşeyin bir sonu var derler de neden acı hiç tükenmez. ardı arkası kesilmez. savaş aşkı başlatacak beynim silahlanacak yakın zamanda. bulmak istiyorum artık kaynağını acının. sonra duruyorum ansızın ve diyorum ki kendime yoksa beynim mi karşıtım olan savaşçı benliğimde...