Susmaya devam ediyorum. Sustukca daha fazla susuyorum. Artık konuşmak istemiyorum. Dilsiz yanlızlığıma gömülerek, düşen her bir göz yaşımdan utanmadan ağlamak istiyorum. Sustukca anlıyorum ki : herşey boş !! Koşuşturmalarımız, heyecanlarımız, sarılmalarımız, hayallerimiz hepsi boş.. Biz sadece üstümüze düşen görevleri yapmışız insan olmanin gereği. Yoksa bunca mücadele, bunca özveri, bunca fedakarlık bir hiç için yaplmazdı.

Susmaya devam ediyorum. Konuşursam dinlemek zorunda kalacağımı biliyorum. Artık incinmek istemiyorum, yalan kelimelerin ruhumu kirletmesini istemiyorum. Konuşursam hatırlamak zorunda kalacağımı biliyorum kimin çaldığını özlemlerimi, heveslerimi. Aynı lisanı konuşmak istemiyorum dilinden lanet damlayan riyakarlarla. Aynı kıyamette helak olmak istemiyorum söyleyeceklerimin inciteceği sevdiklerimle.

Susmaya devam ediyorum. Kendimle konuşuyorum, ellerimle, ayaklarımla, gözlerimle ve kalbimle. Anlatıyorum onlara bilmedikleri sırlarımı, sakladığım gerçekleri çünki istemiyorum ölünce sırlarımla gömülmeyi, istemiyorum keşfedilmemiş yanımın kalmasını. Ellerimden her bahar mezarıma bir tutam sardunya bırakmasını, ayaklarımdan gidebildiği kadar uzaklara gitmesini, gözlerimden oynaşan yakamozları izlemesini ve kalbimden bizi söküp atmasını istiyorum.

Susmaya devam ediyorum. Haykırıyorum avazım çıktığı kadar güneşe, aya, yıldızlara kaybettiklerimin beni korkutmadığını.