BİR UMUT.!.

• 19 Mayıs 2010 Çarşamba 12:15:13

Görücüler gelmişler babasıda uygun görmüş bir ay içinde evlenmişti bahar.Nede çabuk olmuştu her şey,göz açıp kapayıncaya kadar.Bahar evlendiği güne kadar eşini görmemişti.

Kimdi nasıl biriydi bilmiyordu.Tanımadığı bir ev ,farklı yüzler ve yabancı bir adam.Gel zaman git zaman sevdiler birbirlerini.Köy hayatının ağır yükü de eklenmişti omuzlarına.

Bir zaman sonra hamile olduğunu öğrendi.Daha zamanına vardı ama bir sancıyla kıvranmaya başladı.Doktora götürdüler.Doktor her şeyin yolunda olduğunu kendisini çok yorduğu için vücudunun bunu kaldıramadığını söyledi.Ultrasonda ise bir erkek evladı olduğunu öğrendi.Sevinçliydi bir taraftan iş güç bir taraftanda dünyaya gelecek oğlu için hazırlık yapıyordu.

Artık doğum vakti gelmişti.Hastaneye gitti ve sezeryanla yaptı doğumunu.Kendine geldiğinde diğer annelerin yanındaydı bebekleri ve emziriyorlardı ama kendisinin bebeğini göremedi panikledi.Annesine:
---Anne benim oğlum nerde niçin yanımda değil .Annesi
---Dur kızım sen kendine gelmeni bekledik,hemşireye söyliyeyim getirsinler.İçi ferahlamıştı çok şükür dedi.

Hemşire bebeği kucağına vermişti.Sapsarı saçları ,mavi gözleriyle bir dünya güzeli duruyordu karşısında.Öpmeye kıyamadı yavrusunu kokladı kokladı,sanki bir daha görmicekmiş gibi.annesine:

----Bizde doğduğumuzda bu kadar küçükmüydük anne dedi.Annesi:
----Elbette kızım dedi gülümseyerek.
İki gün sonra hastaneden taburcu olacaktı.Ama oğlunu göremiyordu.Annesine:
----Anne oğlum nerde diye sordu
----Kardeşine yolladık ,Sen biraz kendini toparla diye dedi.Hiç bir anlam veremedi
----İyide ben kucağımda oğlumla evime gitmek istiyordum ,anne yoksa çocuğuma bişimi oldu banamı demiyorsunuz diye ağlamaya başladı

Yok kızım dedi annesi,sadece senin biraz daha kendini toplaman için yolladık nasıl olsa yarın gidicez sen dinlenmene bak dedi.Ama içinde fırtınalar kopuyordu annenin.Kızına nasıl diyecekti bunu.Allah/ım yardım et bize güç ver kızıma diye dua etti.gözyaşlarını saklıyordu kızından.

Ertesi gün çıkış yaptılar hastaneden.Arabada ,annesi ,abisi,eşi vardı.Annesi başladı söze.
---Bak kızım Allahın takdiri elimizden bir şey gelmez.Rabbim sana başka evlatlarda verecektir.Sakın isyan edip ağlama.Baharın yüreğinden bir feryat koptu .Çığlık çığlığa ağlamaya başladı.
----Öldümü yavrum dedi
---Yok ölmedi dediler
----Peki ne oldu ölmediyse dedi
----Çocuğun özürlü doğdu dediler
----İyide neyi var?
----Kolları bacakları yok dediler
------Yavrum ,canım oğlum bir tanem diye bu seferde oğlu için ağlamaya başladı.
----İyide bana baştan niye söylemediniz.Eğerki doktorlar bana bu çocuk özürlü aldır deselerdi yinede aldırmazdım,çünkü o Rabbimin bana emanetidir dedi.Hiç kıyarmı bir ana evladına diye kesti ağlamayı.

Şimdimi:
Adını Umut koydu annesi,11yaşında Kız kardeşiyle beraber okula götürüyüp getiriyor annesi,okulun maskotu,elektirikli arabasıyla her yeri gezebiliyor.Bilgisayar kullanıyor,ağzında tuttuğu kalemle yazı yazıyor ,resim yapıyor,kitap okuyor.Yemeğini kendi yiyor.Annesini herkese karşı savunuyor.Çünkü o annesinin biricik Umut/u.