KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1155 Okunma
- 12 Yorum
- 0 Beğeni
O KÖYE GİTTİM...
Özlemdir yazılar yazdıran. Şiirler yazdıran. O özlemin sonunda, kaleme dökülenler, bizlerden geriye hatıradır. Yürek sesleridir. Bazen güfte olur, şarkılar ile özlemi duyurur herkese. Nağmeler eşliğinde, hatıralar ses olur, paylaştırır dinleyenlere...
Özlem, kimi zaman sevgiliye; kimi zaman Anaya, ataya,çocuğa... Kimi zamanda gidemediği sılaya... Sıla özleminin de farkı yoktur diğerlerinden. Doğduğun yerdir. İlk nefes aldığın yerdir. Hayatı tanımaya başladığın yerdir. Özlemiyorum diyen varsa da ya gerçeği söylemiyordur ya da kalbi taştır.
Bu değerler, benim için çok önemli olmuştur. Bundan sonra da değerini yitireceğimi sanmıyorum.
Yazılarımda; daha önceden bahsettiğim iki köyden söz etmiştim. Birincisi, doğduğum ve çocukluğumun bir kısmının geçtiği köyüm. Diğeri de babamın görev yaptığı köy...
Yaklaşık üç yıldır gitmek nasip olmamıştı . İkinci köye ise neredeyse yirmi yıldan fazla olmuştu. Köy başka bir yerleşim yerine taşınmıştı. Ters bir tarafta olduğu için gitmek daha zordu. İçimde yıllardır bir istek vardı. Okul bahçesini ve lojmanı görmek, orada geçen hatıralarımı, gözümün önüne getirmek...
Pazar günü gitmek nasip oldu. Öğleye doğru çıktık evden. Neredeyse, yaklaşık bir saatlik yolculuktan sonra köyümüze ulaştık. Büyüklerimizden kimse kalmadı. Hepsi daimi istiratgâhlarındalar. Allah rahmet eylesin. Annem ve kızkardeşimde, bizimle birlikte geldiler. Evimiz daha önceden yıkılmıştı. Her tarafta ot bitmiş. Doğal... Yemyeşil ve sessiz... Sadece, kuş sesleri var. Leylaklar açmış, çiçek dolu her yer.
Biraz zor bulduk evimizin yerini. Hatıralar gibi evin yeri de değişmiş; yer değiştirmiş gibiydi. O bahçede, tıpkı çocukluğumdaki gibi mangal ateşinde çay demledik ve karnımızı doyurduk. Çocukluğuma dönmüştüm tekrar. Ev yoktu, o anları paylaşan, sevdiğim insanlardan bazısı da yoktu aramızda. Fakat, sanki oradaydı hepsi de. Ayrıldığımda, bahçede bir ıhlamur ağacı vardı. Yenice büyümeye çalışıyordu. Büyümüş; kocaman bir ıhlamur ağacı olmuştu. Sonra, babamın mezarına ve bütün ölmüşlerimizin mezarına gittik. Dualarımızı yaptık.
Oradan, çocukluğumun geçtiği köye gittik. Benden çok annem heyecanlıydı. Ona verilecek en güzel hediyeydi. Eski komşuları, ahbapları ile hasret giderecekti. Onun için değer ifade eden özel dostlarının kapısında bulduk kendimizi. Onlar, annemi ziyaret de ediyorlar zaten. O kadar güzel anlardı ki ; sizlere ifade edemem. Akrabalık ve kan bağı olmamasına rağmen, annemi ve babama ve bize, o kadar güzel bir yer ayırmışlar ki yüreklerinde...Çok duygulandım. Okulumu uzaktan görebildim. Vakit kalmamıştı. O kadarı bile yetmişti bana. O günlere dönmüş, kankamla da tekrar bir araya gelmiştim. İkimiz de yaşlanmışız.
İnsanlar, hatıralarıyla ayakta dururmuş. Bizi geleceğe bağlayan, sanırım hatıralarımız. Son zamanlarda, insanlıktan, insanlardan, dostluktan, samimiyetten ümidimi kesmişken, bu ziyaret; tekrar umutlanmama sebep oldu. Anadolu’ da daha insanlık bitmemiş...
YORUMLAR
Sevgili Nermin ne iyi etmişsin köyüne gitmekle. Hem anılarını tazelemişsin, hem gözün gönlün açılmış.
Kalemine de yakışmış güzel anlatmışsın. Biz de sayende gitmiş gibi olduk.
kutlarım.
sevgilerimle...
Nermin ciğim, seninle ortak noktalarımızdan biri de babalarımızın ilk görev yerlerinin köy olması...Benim babacığımın da ilk görev yeri olan köy, çok güzel bir yer.İnsanları çok güzel yürekli insanlar.Ben o köyde doğmuşum, henüz bebekken tayinimiz çıkmış...Babamın köyden tayin olup çıkalı yıllar olmasına rağmen, hâlâ köyle bağlantımız kesilmedi...İyice akraba gibi olduk, düğünlerine gideriz, ölümlerine gideriz...
Sanki kendimi köyde gibi hissettirdin bana...
Gazetedeki yorumum çıkmış mı? Gazetedeki işinde hayırlı olsun canımmm...
Sevgilerimle
Babamın görevi nedeniyle çocukluğumun geçtiği köye gitmek en büyük hayalimdir, bir türlü gerçekleştiremediğim..Yazınızla bu isteğim canlandı..Çok güzel anlatmışsınız..Tebrikler
Sevgilerimle
NERMİNCİĞİM YAZININ HER SATIRI BENİ İNAN ÇOK DUYGULANDIRDI.İÇİMDE Kİ ÖZLEMLERİ YENİDEN YAŞADIM VE O GÜNLERE DÖNDÜM BİRAN NE GÜZEL GÜNLERDİ NE ÇOK MUTLUYDUK KEŞKE HEP ÖYLE KALSAYDIK DEDİM KENDİ KENDİME AMA MAALESEF HAYATIN AKIŞI NEREYE GİDİYORSA BİZDE ORAYA GİDİYORUZ İŞTE KUTLUYORUM SENİ ÇOK, ÇOK GÜZELDİ EMEĞİNE SAĞLIK CANIM SEVGİLERİMLE
Nermin'ciğim öyle güzel anlatıyorsun ki seninle beraber bahçenizde çay içmiş, ıhlamurun altında oturup, kokusunu içime çekmiş gibi oldum.Geçmişlerinize Mevlamdan rahmet diliyorum, sevgilerimle.
Nermin ablacığım, köyümü özledim yazını okurken. İnşallah bana da nasip olur köyümü görmek...
Köyler, şimdi harabat gibi olsa da, terkedilmiş olsa da, birgün herkes geri dönecek. Baba yadigarı toprakları satıp savanlar çok ağlayacak...
Tebrik ediyorum seni...
Bu anlamlı yazınız geçenlerde ziyaret ettiğim çocukluğumun sokaklarını anımsattı bana. Yirmibeş beş sene sonra oyun oynadığım sokaklara gittiğimde büyük hayal kırıklığı yaşadım. Hafızamda geçmişime ait karelerle, bu gittiğimde gördüğüm kareler arasında zerre kadar benzerlik yoktu. Bahçelerinde saklambaç, uzun eşşek oynadığımız binaların çoğu yıkılmıştı. Kalanlar ise harabe gibiydi. Ve o an sokakların, binaların, üzerinde çekirdek çitlediğimiz duvarların bana çok küçük geldiğini fark etttim! Sonra anladım nedenini, çünkü o zaman ben çok küçüktümde ondan. O sokaklardan geriye hüzünle dönerken hafızamdaki eski anılarımda büyük bir tahribata uğramıştı. Ve demiştim içimden keşke gitmeseydim, gitmeseydim de hep o hatırladığım gibi kalsaydı. Güzel anlatımınız gerilere götürdü. Teşekkür ve tebrikler size.
kendimi yılların ötesinde buldum çocukluğuma gittim
eski dostlar canlandı gözümde çocukluk arkadaşlarım
yıllar varki görmüyorum bir çoğunu...
ziyaretlerinize siz ne kadar mutlu olduysanız eski dostlarınızı
da o kadar mutlu etmişsiniz,
ara sıra bu tür ziyaretler yapmak lazım aslın değilmi...
çok güzel kaleme almışsınız gezinizi... kutluyorum
her dem saygımla.
Nermin Hanımcığım yine yüreğiniz öyle güzel dökülmüş ki satırlara, sizinle beraber gezmiş kadar oldum. İnsanın elinde değil geçmiş çok özleniyor özellikle çocukluk dönemi. Okuduğun okul, öğrencilik günleri, oynanan oyunlar.. Sizin yazınızı okurken de kendi geçmişe şöyle bir yolculuk yaptım. Teşekkürler paylaşımın için. Tebrik ediyorum. Sevgi ve saygılarımla..
Çok güzel bir yazı ve duygu yüklü konu. Hepimiz için böyle. Yazarın kalemiyle bizlerde yolculuğa çıktık sılamıza oğru. Teşekkür ediyorum.
İnsan çocukluğunu geçirdiği yerleri unutamıyor ve gitmek istiyor tekrar..Bendede Eskişhir tutkudur.En güzel çocukluk günlerimin geçtiği...
Yüreğine sağlık...Çok duygulandığım güzel bir yazıydı...
İyi etmişsin nERMİN KARDEŞİM.O İNSANLARI GÖRÜP HAL HATIR SORMAK BİLE BÜYÜK İNCELİK BENCE...iNSAN,ÇOCUKLUĞUNDA İZ BIRAKAN YERLERİ,BİR TÜRLÜ UNUTAMIYOR...HAYALLERİNDE HEP O İZLER,ORTAYA ÇIKIYOR...
KÖYDEKİ ANILARIM CANLANDI,BENİM DE...ÇIPLAK EŞŞEĞİN ÜZERİNE BİNER,DÖRT NALA SUYA GÖTÜRRDÜĞÜM GÜNLER NEYDİ BE...HELEDE ÜZÜM BAĞLARINDA GECELEDİĞİM VE GÖKYÜZÜNÜ İZLERKEN HAYALLER KURDUĞUM GÜNLER NEYDİ...AH BİR GERİ GELSE,ALTIMDAKİ FORD ARABASINI VERİRİM VALLA...
SELAM SAYGI VE SEVGİMLE NERMİN.
ayhansarıkaya tarafından 5/18/2010 1:55:37 PM zamanında düzenlenmiştir.
