Bu kaçıncı meşrutiyet gönlümde..kaçıncı ıslahat!Mutluluktan daha ne kadar aforoz edileceğim.Hani mert dediğin kaçar mıydı savaş meydanından böyle?Ölesiye ortada bırakır mıydı?Senin yol güzergahın hiç benim kalbimden geçmedi.Ettiğim her duanın besmelesiydin sen.Nasıl oluyordu da benden en uzak koylara vurabiliyordun kendini.Çok bekledim götüren rüzgarın geri getirmesini seni.İnsan her nefes alışını ömrünü uzatmak için alır ya ben seni her nefes diye alışımda ömrümden ömür gidiyor.Yüreğim kendini yokluğunun infazına bırakıyor.Cisimlerimiz bu kadar uzakken varsın isimlerimizde düşsün dillerden.Aşk dediğin mazi gibi hapsolsun fotoğraf karelerine.Yokluğun tek damla suda boğsun beni.Uçurumlar birleştirirmiş yüksek tepeleri.Ya tutarsın ellerimi ya da bırakırsın boşluğa bedenimi.Senden gelen ölümün hazzını da yaşarım ben.Varsın baran-ı bela yağsın göklerden.Yüreğim kurtulmalı artık müebbet yediği esaretinden.Ne istedin hayat öksüz kalan umutlarımdan.Umarsız estin figan düşürdün yarınlarımdan.Saklandım durdum hep hüzün dolu girdabından.Daha kaç kaptansız gemi uğurlayacağım ben bu limandan.Nasıl yaparım da kurtulurum bu afet-i candan.Hayata tutunabilir miydim kelebek gibi çırpınsam.Tertemiz çıktım saplantığım batağından.Şimdi gurur duy yarattığın DİL-İ BİTAB’ tan!...
dil-i bitab= gönül yorgunu.
baran-ı bela= keder yağmuru
afet-i can= can belası
(ASLINDA BU BIR FIKRA AMA MAALESEF SITEMIZDE YER ALMADIĞI İÇİN DENEME BÖLÜMÜNE KOYMAK DURUMUNDA KALDIM HERKESE ÇOK TEŞEKKÜR EDER SELAMLARIMI SUNARIM)