Gittin...

• 11 Mayıs 2010 Salı 23:51:13

Gittin...Ellerin yüreğimde,kokun yastığımda kalmıştı...

Yok olmak,hiç olmak için yokluğu öğrenmek gerekliymiş meğerse.yokluğunu öğrendiğimde anladım.Yokluğunu fark ettiğimde bir hiç olduğumu gördüm.Böyle başladı hiçlik maceram.Yine de seviyordum böyle belirli belirsiz yaşamayı,aynalara baktığımda kendimi görmemeyi,ve hiçliği.Seviyordum yokluğunu ve yanlızlığı.Hepsi senden bir parçayken sevmemek olmazdı ki...
Alıp başımı,çıkmıştım beni sana getirecek olan yollara ve kaybetmiştim kendimi.Geriye döndüğümde anladım.Ben artık ben değildim.Sende değildim.Yoktum ve bir hiçtim.Senin suçun değildi bu.Başkasının suçu da değildi.Ortada bir suçta yoktu zaten.Ben bunları kendim istemiştim.Böylece bazı şeyleri göze almanın ne demek olduğunu daha iyi anlamıştım.Göze aldıklarım,gözlerime batıyordu.Kör kalıyordum,kör kalarak daha iyi görebiliyordum.Göze aldıklarım ayaklarıma takılıyordu bazen...Düşüyordum...Sen yürüdüğümü sanıp umursamıyordun ve bilmiyordun ben aslında koşuyordum.
Bir başkası olsa pişman olurdu,ya da olmazdı.İnanki ben hiç pişman olmadım.Çünkü senden gelecek her türlü darbeye razıydım.Bu hayat ve bu hayatın insanları hiç bir zaman umrumda olmadı.Sadece sen vardın içimde.Ve senden başka kimseye duyamayacağım kadar derin bir sevgi.Yanmıştım ama asla yakınmamıştım bu halimden.Yangın çıkışı olmayan yerlere koymuştum yüreğimi.Ve ben yanına gelmek için ateşe gitmiştim.Yanına gelirken giyebileceğim bütün zırhlarımı askıya almıştım...Savunmasızdım karşında.Aslında ne yanmaya ne de sönmeye dayanacak gücüm vardı.Sadece beni savurmanı bekledim merakla.Sonunda ya tam yanacaktım ya da sönecektim.Ve öylede oldu hem yandım hem söndüm.Doğamadım yeniden küllerimden,affet beni.Ben affettim seni.
Ellerin yüreğimle beraber yangın çıkışı olmayan yerlerde,sende...Sen yoktun...Ellerin yoktu...yüreğimde yok oldu...
Kokun çukurlaşmamış yastığımda.Bir hiçte...Bende artık yoktum...Yastıkta yok oldu...

Gittin...Bakışların gözlerimde,gözlerim boşlukta kalmıştı.

Bir bilinmezi saklıyordu gözlerin...Ama ben bilmekten çok kaybolmak için bakıyordum gözlerine.Bilmemek,anlamamak işime geliyordu.Çünkü sevgiden başka herşey vardı gözlerinde.Uzaklıkta dahil.Güneş ve gölgeyle karışık mavi-yeşil ortaklığıydı gözlerinin rengi.Oysa ben hep karanlıkta bakabilmiştim gözlerine.Bir güneşimiz ve bir gölgemiz hiç olmamıştı.Hep gizli saklı buluşmalarda yormuştuk günlerimizi.Ve hep karanlıktı.Sana ben yasaktım,bana sevmek yasaktı.Bir gün yüzü görebilseydim seninle razı olurdum gölgelere.Oysa ki artık güneşe bile tahammülüm yoktu...
Sen bana hep boşluğa bakar gibi bakmıştın.Bir kere bile bana ben olarak bakmak gelmemişti içinden.Sanki o günlerden biliyor gibiydin sonunda bir hiçe dönüşeceğimi.Bense sana hep saflık taşımıştım ceplerimde.Bana baktığın anlar cebimden çıkarıp bırakmıştım avuçlarına en sahici saflıkları.Anlamaktan dönüp,anlamazlıktan gelmiştim.Yorulmuştum.Bakışlarında dinlenirken,yanmıştı,canım.Çünkü senin bir boşluğa bakar gibi bana baktığın o gözlerinde benim sevgim asılı kalmıştı.Açıkca ortada ama sırlarla dolu olan bir sevgiydi bu.İnkar etmek haksızlık,kabullenmek felaket olurdu.Herkesin bildiği ama kimseye söylemeye cesaretim olmayan bir sevgiyi taşıdım gözlerimde.Gözlerine ulaşmıştım,yolun sonuna gelmiştim.sonrası boşluk,sonrası sonsuzlukta bir çıkmazdı.Acısız kalsaydı bu aşk haksızlık olurdu,acıyla doldu,felaket oldu.Her bakışım hiçliğe uğrar,her nefesim boşa gider,Söylediğim her sözüm yine dönüp dolaşıp,bana çarpar olmuştu.
Gözlerin bakışlarını dağıttığı onca boşluktan geri dönüp yine sana gelmişti.Gözlerim bakışlarını arayan onlarca bilinmezlikte kalıp,bana geri dönememişti.
Her şey hep yarım kaldı,ve hayat adil olmadı hiçbir zaman.

Gittin…Sözlerin hafızamda,hafızam sende kalmıştı.

Gerçekte bana ait olmayan bütün sözleri duymak isterdim senden.Bana ait olanları duyamazken bile isterdim.Çocukça bir inanışa sahip olabilmek için günlerce gecelerce dudaklarını kıpırdatmanı beklerdim.Ve sonunda o sözleri yine kendime kendim söylerdim senin ağzından.Umuda aç kalıştı bu.Umuda hasretlik.Keşke konuşsaydın,binlerce yalanı göğüsleyebilirdim.Keşke sesinden güzel şeyler duymak nasip olsaydı bana,yalanları bile gerçek diye bağrıma basabilirdim.Daha az acırdı canım.Daha çok gülerdim.
Fazla şey mi istemiştim senden.Yoksa yaşamımla ve benliğimle çok mu eksik kalıyordum sana.Söyleseydin seni eksik olanlara yamamaya çalışmazdım.Büyük sanıyordum sevgimi.Oysaki o sevgi ne kadar küçükmüş sende.Anlayamadım affet beni,ben affettim seni.Aşkı uğruna ezik kalmak bu olsa gerekmiş.Dışlandığımda ve yine de bu durumdan şikayetçi olmadığımda anladım.Zaten şikayetçi olmuş olsaydım bile cezası yine bana kesilirdi.Aşkı için köpek olan,başıboş kalan,hafızasında sahipsiz sözler taşıyan bendim.Ve zor oluyordu böylesi durumlarda söz sahibi olamamak.Seni düşünüp suskun,Olmayan sözleri hatırlayıp,tebessümsüz,anlayacağın isimsiz ve bahanesiz kalmak.
Aşk sadece bir sonbahar hatırası olarak kalamayacak kadar büyüktü.Tüm sözler içinden istediğimizi kendimize alamayacak kadar derindeydi,derindi.Bu çaresiz hafızamız sadece suskunluklarımızı hatırlayacak kadar güçsüzdü,acizdi.Bizi tüm bunlara mahkum kılan kimse değil yine kendimiz olduk.Ve kendimizi bir yerlerde unutup öyle döndük geriye.Sen evine,ben sahipsiz mezarlığıma…

Gittin…Yeşil bana,baharlar sana kalmıştı.Bahanesi mevsim olmayan soğuklarda üşüyorum şimdi.Gidip bir şeyler atıştırmak gelmiyor içimden.Uzun zaman oldu pencereye ekmek koymayalı.Belki de kuşlar gelmiyordur artık,farkında değilim.Epeydir başkalarının derdini dinlemiyorum.Seni düşünmekten ve kalemimi yormaktan onlara ayıracak zamanım olmuyor.

Gittin…Anılarımız bana,başka anılar sana kalmıştı.Yerine başkasını koyamacak kadar büyüktü kalbim.Kimseyi içime sığdırmakta geçmezdi zaten aklımın ucundan.Benim bile büyüklüğüne hayret ettiğim bir aşkı taşıyorum içimde.Ve günden güne büyüyor.Unutmaya zamanım olmuyor,affet beni,ben affettim seni.

Gittin…İntiharlar bana,ecel sana kalmıştı.Artık ölü gözler yağdırıyorum geceme.Suskun dudaklar ve kimsesiz aşklar…Sahiplenemediğin için kızmıyorum sana ya da yaşadıklarıma ortak olmadığın için küsemiyorum.Çünkü sen hiç benim kadar güçlü olamadın,biliyorum.Herşeyi yanlış öğretmişler sana.Bu hayatı bu hayatın kurallarını ve aşkı.
Ama yinede kimseyi sorumlu tutamıyorum.Çünkü benim görevim sadece sevmek…Sorgusuz,sualsiz sevmek…Sadece sevmek…seni sevmek.

Gittin…Yokluğun bana,varlığım sana kalmıştı.Ağır geliyordu onca şeye rağmen el olup hayatımdan çıkmak.Beni hiç olmamışım gibi hayatından çıkarmak ve öyle davranmak.Ağır geliyordu sadece mecburiyetten yanımda kaldığını bilmek.Ve sana bir ev değilde hep bir han gibi gelip geçiçi kalmak.Bilmelisin hiçbir yolcuyu bu kadar çok ve acizce sevmedim.Kimse için bu kadar eksik kalmadım,kimseye bu kadar fazla gelmedim.Yaptığım senin sandığın gibi sadece kendimden vermek değildi.Sandığın gibi senden bir hayat ya da bir sevgi dilenmekte değildi.Sahiplenmeni beklemek hiç değildi.Dedim ya yaptığım sadece sevmekti.Hemde sana yanlış öğretilen o aşkla sevmekti.Hayatı ve hayatın kurallarını hiçe sayıp sevmekti.Kendimi senden soyutlamak zorunda kalmak,tırnağı etten ayırmaktan farksızdı.Hani tırnağın hiçbirşey hissetmemesi ve etin hep kanaması gibi.Tırnak sana,et bana kaldı.

Gittin…Her şey bende,ben sende kalmıştım.Aslında kalanların bir önemi yoktu.Sen beni de götürmüştün bilmeyerek.Ve bunu bildiğim halde sürekli seni aramak,sabahları kalktığımda başucumda seni görmek için sağa sola bakmak,ne kadar acı bilemezsin.Dön bana diyemeyecek kadar kendimden uzakta,ve aradığım yerde kendimi bulamayacak kadar sende olmak ne kadar zor tahmin edemezsin.Ayrımına varamıyordum sen mi bana kalmıştın,yoksa ben mi sende gitmiştim?
Eğer böyleyse neden bu hasret?Neye ve kime bu uzak kalış hissi?Neydi canımın yanmasına yol açan o meçhul sebep.?
Ya da boşver tüm bu soruları.Hatta bunları yazdığımı bile unut.Bekleme boşuna ben hiçbir şeyin sonunu getiremedim ki bununda sonunu getireyim.
Her şey hep tamamlanacak değil ya bu da böyle yarım kalsın.
Gittin…Yarınsız yıllar bana,yeni yollar sana kalmıştı.Hiçlik bana varlık sana kalmıştı.
Korkular bana cesaret sana kalmıştı.Güçsüzlük bana aşk yarınsız yıllara kalmıştı.
Ben artık çekildim sıra aşkta.Şimdi ben bittim,aşk başlasın…

Nazlı Muhip