YAŞLI DİLENCİ...

• 8 Mayıs 2010 Cumartesi 03:12:35

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

O gün yine aynı yoldan yine aynı saatte yine aynı yere gidiyordum.Tam köşebaşında yaşlı bir dilenciye rastladım.Elimi cebime attım;"Bak teyze ne çıkarsa bahtına" dedim ve elimi cebimden çıkardım , parayı tam uzatacaktık ki avucumda eşimin alışveriş için verdiği paranın durduğunu farkettim.Bir paraya baktım bir de dilenciye.Bu bakışlarım bir kaç kere dolandı durdu iki arada,çaresizce.Kadıncağız titrek bir sesle"Evladım eğer bozuk paran yok ise boşver,düşünmen bile yeter" dedi.Konuşmasının düzgünlüğü beni hayrete düşürmüştü.Ben bile bu kadar düzgün bir diksiyon ile konuşmayı beceremezdim.Oysa kelimeleri tamir etmekti benim işim yani ben kendime şair demeye cesaret edebilen bir insandım.
Neyse ! Yaşlı dilencinin gözlerine takıldı gözlerim bir an.Uzun süre bir süre ayıramadım gözlerimi ondan.Ne kadar zaman geçti bilemiyorum.Bakışlarımda cimrilik yoktu fakat o para o günkü evin ihtiyaçları için ayrılmış son paramdı.Aklım avucumdaki parada değildi aslında,dilencideydi.Yaşlı dilencinin gözlerinde vefasız bir kadının yalvaran yüreğini görüyordum sanki.Onun da benim de gözlerime yağmur bulutları uğramış ve hüzünlü damlalarını kirpiklerimize bırakıp gitmişti.Artık mantığımın sesinden uzaklaşıp yüreğimin sesini dinlemeye başlamıştım.Parayı olduğu gibi hiç düşünmeden dilenmek için el açtığı avucuna koyup "Buyur teyze,gönlünce harca" dedim ve uzaklaşmaya başladım.
O gece yemek yapamamıştım kahvaltı ettik.Yediğim her zeytin tanesinde o yaşlı dilencinin ağlayan gözlerini görüyordum.Çok etkilenmiştim çünkü çok dilenci görmüştüm ama ağlayarak dilenenini ilk defa rastlamıştım.O gece sabaha kadar uyuyamadım.
Sabah olunca yine aynı yoldan yine aynı saatte yine aynı yere gidiyordum.Aynı köşebaşına geldiğimde gözlerime inanamadım.Yaşlı dilenci yine oradaydı ve yine ağlayarak dileniyordu.Bakışlarında yüreğini gördüm sanki bana bir şeyler söylemek istiyordu ama diyemiyordu.Ben her seferinde avucuna para bırakıyor o ise her zaman yüzüme o gizemli ifade ile bakıyordu.Her gün aynı köşede onunla karşılaşmak ben de bir alışkanlık haline gelmişti.Böylece altı ay geçti.
Bir gün yine aynı yerde avucunu açmış yine dileniyordu yaşlı dilenci.Fakat bu sefer gözleri daha değişik bakıyordu daha ilk görüşte hissetmiştim bu farklılığı.Yüreği gözlerinden yanaklarına doğru akıyordu sanki.Hasret yüklü geçmiş kurak yıllarını sulamak istercesine.Üstelik uzattığım parayı da almamıştı bu kez.Yine titrek sesiyle konuşmaya başladı.Bana "Yavrum,artık avucuma paranı değil yüreğini bırak.Ben senin annenim,ne olur beni affet ne olur beni affet yavrum" diyebildi.Bir an da ellerim buz kesmişti o an adeta kanımın donduğunu hissetmiştim.Hiç bir şey söylemeden yanından koşarak uzaklaştım.Konuşmamayı tercih etmiştim zira konuşsaydım bunca yıldır biriktirdiğim isyan yüklü kelimeler,milyonlarca sitemkâr heceler sadece tek bir sözcüğe sığacak ve "ASLA" diye bağırıp son noktayı koyacaktım belki de.Her zaman ki gibi yine susmayı tercih etmiştim.Ben zaten son sözümü daha beş yaşında söylemiştim.Kısa fakat anlamlı.
""NE OLUR BENİ BIRAKMA ANNE""...

Evet o yaşlı dilenci kadın benim annemdi ve beni dileniyordu mendilini serdiği her köşede.Ben hep susmuştum ve ben sustukça içimdeki o beş yaşındaki çocukta susmuştu benimle birlikte senelerce.O günden sonra artık yolumu değiştirmiştim.Ne yüreğim ne de yorgun ayaklarım o yola gitmek istemiyordu.Aradan ne kadar zaman geçti tam olarak hatırlamıyorum ama tahminen bir iki ay sonra okulda çocuklardan duydum.DİLENCİ TEYZE ÖLMÜŞ,DİLENCİ TEYZE ÖLMÜŞ ,diyorlardı hep bir ağızdan.O an hissettiğim duygunun ne olduğunu bugün bile çözebilmiş değilim.Nefret mi , sevgi mi , pişmanlık mı ,hasret mi ,öfke mi...bir türlü bilemedim.Belki de hiç bir şeydi.Belki de öğretmenlik mesleğini seçmemim tek sebebiydi,bilemiyorum..
Yalnız sonradan öğrendiğime göre,koynunda eski bir mendil bulmuşlar.Düğümünü çözüp sermişler soğuk betonun üzerine.İçin de itinâ ile katlanmış bir tutam para,beş yaşında bir çocuk resmi ve bir mektup.İçinde yazılanlar ise aynen şöyleydi...

SEVGİLİ YAVRUM,NE OLUR BENİ AFFET.İNAN ÇOK PİŞMANIM.BİR KERECİK OLSUN SARIL BANA ANNE DE.ARTIK AVUCUMA PARANI DEĞİL YÜREĞİNİ BIRAK SEVGİNİ BIRAK.BU SEFER SIMSIKI TUTACAĞIM HİÇ AMA HİÇ BARIKMAYACAĞIM,SONA SÖZ VERİYORUM YAVRUM..BENİ AFFETMEYECEĞİNİ BİLİYORUM AMA YİNE DE SENDEN BENİ AFFETMENİ İSTİYORUM..O GÜN YANIMDAN TEK BİR KELİME SÖYLEMEDEN,YÜZÜME BİR KERE BİLE BAKMADAN KOŞARAK KAÇTIN..HAKLIYDIN YAVRUM AMA BEN SENDEN O BEŞ YAŞINDAKİ ÇOCUĞU GERİ İSTİYORUM.HİÇ OLMAZSA ONU VER BANA.YİRMİ YILLIK BİR VİCDAN AZABI İLE EZİLEN BU ANANIN YÜREĞİNİ SEN DE AVUÇLARINA AL ARTIK.BENİ AFFETMEN KOLAY DEĞİL BİLİYORUM AMA BEN SENİ SENDEN DİLENİYORUM.HANİ BANA ""NE OLUR BENİ BIRAKMA ANNE"" DEMİŞTİN YA,İŞTE ŞİMDİ BEN SANA YALVARIYORUM.""NE OLUR BENİ BIRAKMA YAVRUM,NE OLUR BENİ BIRAKMA YAVRUM"" SENİ ÇOK SEVİYORUM...HOŞÇAKAL...

Yazılmış fakat bir türlü adresini bulamayan bu mektup bir şekilde elime ulaşmıştı.Birkaç kere okudum.Yazarken yüreği gibi elleri de titremişti yaşlı dilencinin.Cenazesini mendilinden çıkan para ile kaldırmışlar.Anladım ki avucuna bıraktığım paraların bir tekini bile harcamamış.Tek bir kuruşuna bile dokunmamış.Yirmi yıl önce öldürdüğüm annemin cenazesini yirmi yıl sonra defnetmek yine bana kısmetmiş.Allâhım bu ne acı bir tesadüf,ne acı bir tesadüf diyordum içimden..

Bugün yine aynı yoldan yine aynı saatte yine aynı yere gidiyordum.Tam köşebaşında yine yaşlı bir dilenciye rastladım.Elimi cebime attım ve "bak teyze ne çıkarsa bahtına" dedim ve cebimden çıkan parayı avucuna bıraktım.Başımı kaldırmaya cesaretim yoktu ama dilencinin yüzüne bakmak için de can atıyordum.Sonunda dayanamadım ve başımı kaldırıp yaşlı dilencinin doğrudan gözlerine baktım.Gördüğüm şey karşısında az daha kalbim duracak sandım.Aman Allâhım ! yine aynı gözler karşımda duruyor ve yine bana bakıyordu.Ama bu dilenci ne ağlıyordu ne de yüreğini o zeytin gözlerinde taşıyordu.

Bugün sınıfta öğrencilerimden biri.Öğretmenim; """hani köşebaşında ağlayan yaşlı bir dilenci vardı ya hani öldü.İşte onun yerine başka bir dilenci teyze gelmiş""" dedi ve irkildim.Gülseren dedim o dilenci teyze yirmi yıl önce öldürülmüştü.Bir insan iki kere ölür mü dedim.Peki öğretmenim kim öldürmüş katilini buldular mı dedi..Ben de "" O DİLENCİ TEYZEYİ BEŞ YAŞINDAKİ BİR ÇOCUK ÖLDÜRMÜŞTÜ YAVRUM"" dedim.Ve ben hüzünle gülümsedim,hüzünle gülümsedim...

ecedemet...