Kocaçınar’ıma...

Doğduğundan beri çok çekmişti...Yılmadı..Acılara dayandı..Çünkü o kalabalıkta yaşayan yalnız adamdı...Hep yalnız yaşadı... Belkide kendi öyle zannetti...İyimserdi...Ama şartlar onu çok katılaştırmıştı...
Sert bir yapıya sahip olmuştu...İyiliksever...Yardımsever...Yumuşak bir kalp taşıyordu koca adam...Sevmişti...Sevmelimiydi oda bimiyordu...
Ama sevmişti işte...Ama sevmedi..Sevilmedi..Gidivermişti..Haber vermeden..Sessizce.. Sevdiği....Ve... Devrildi KOCAÇINAR...Kalk kocaçınar sen bir darbeyle yıkılacak adam değilsin kalk...
Artık gecelerdi onun arkadaşı..Gecelerdi sırdaşı...Yapma koca adam yakışıyormu sana...Devrilmek...Toparlan bak yaşam devam ediyor...Sen bizler için herkez için yaşamak zorundasın...Sen babasın,sen kocasın, sen sevgilisin,sen atasın, sen bizim direğimizsin...Geceler seni alamaz bizden...Ha gayret kocaçınar yaşamaya devam...
Sana ihtiyacı olan insanlar var bak...yolunu bekleyen insanlar...
Seni seven insanlar var...Sen bizim devrilmez kalemizsin...
Hiç kimse anlamadı onu...Belkide anlatamadı kendini...
Seni aldatanlara ve ağlatanlara inat...
Göğsünde ağlayacak tek insan benim....Kocaçınar...
KOCAÇINAR ’IM......