Günümüzde acaba kaçımız arkadaşımızı nefsimize tercih ediyor o bizden daha kıymetlidir diyoruz.
Çanakkale savaşının en harareli yerlerinden biri anında yerde yiğitler yaralı hemde ağır yaralı hemde ağır yaralı bir şekilde yatıyorlar.Ve baba yiğidin biri bir kutuya bir kaç yudum su doldurarak koşarak geliyor yaralının birine suyu içirecek diğer yandan su su diye bir ses ben içmiyorum kardeşime götür suyu diyor koşa koşa diğerine gidiyor tam ona içirecek diğer bir yandan su su diye bir ses kardeşim o haldeyken ben içmem suyu kardeşime götür diyor ve bir koşmaca soluğu diğer askerin yanında alıyor ve hiç durmadan tam suyu içirecek yine aynı ses su su... ve yine aynı cevap kardeşime götür suyu Allahım bu ne duygu..
Hani o koca hükümdar çağ açıp çağ kapayan Fatih Sultan Mehmet Han bir gün kıyafet değiştiripte halkın arasına karışıyor ve dükkan dükkan geziyor ilk dükkana girip bir malzeme alıyor diğerini vermiyor esnaf ben siftahımı yaptım yandaki kardeşim daha satamadı deyip ona yöneltiyor diğer bir malzemeyi ondan alıyor hükümdar o da ikinca bir malzeme vermiyor ben satacağımı sattım yandaki kardeşim daha satamadı padişah teker teker aynı cevapları alıyor son dükkandan da çıktığı zaman o koca hükümdar gözleri dolu bir şekilde Vallahi ben bu insanlarla değil İstanbulu dünyayı fethederim
Evet sahabe ruhlu insanlar.Gelelim günümüze değil bir müslüman kardeşimizi düşünmek aynı sütü emdiğimiz kardeşimizi bile canlarımızı ciğerlerimizi bile bir hiç uğruna arkalrından vuruyoruz.o büyüttükleri hayallerini,ümitlerini ya hiç düşünmeden çok kolay yıkabiliyoruz.Evet çok nadir de olsa o sahabe ruhlu insanlardan var Diyecek daha çok şey var ama işin acı trafını söylemek istemiyorum
Allah hepimizi affetsin islam sancağını bizlerden almasın
Saygı ve Dua ile...