Sınıf
Sandelyelerin koyu ve derin kahverengisi, masanın rengiyle aynıydı, eskiydi, solgun ve durgundu. Kitaplar birçok derse ait, birçok konu içeriyordu; öğrenmek mecburiyeti, kazanmak azmiyetinden dolayı görünmüyordu. Sınavlar insan eliyle yaratılmış bir hayatın kapılarıydı. Öğrenciler bir daha asla bulamayacakları güzellikerli kaybetmek için yarışıyorlardı.

Sandelyeler ölmek üzere olan bir insanın gözlerindeki olgunluğu içeriyordu; birden fazla hikayeyi, birden fazla yaşanmışlığı hapsetmişti her bir noktasına. Donuk ve suskun bir mekanın anlattığı çıplak gerçeğin, koskoca bir hiçlik ve tamamen kavranılmış bir anlamsızlık olması derinleştiriyordu insanın gözlerindeki manayı. Duvarlar tane tane sıva kabarıtıları üzerindeki kireçle beyaz tepecikler şeklinde, kimi yerleri kirlenmiş, kimi yerlerine kalemlerle birşeyler çizilmişti; alt tarafı mavi boya , boya üzerinde ayak izleri ve kir. Tavan kim bilir kaç hayal gizledi, kim bilir kaç düş filizlendi, haftanın beş gününde sabah sekiz buçuk akşam üç arası, onar dakika ara ve öğlen bir saati hariç... Kara tahtanın rengi yeşildi ve seni seviyorum yazılmıştı kötü bir yazıyla. Tahtanın üzerinde gözlerinde hüzün ve mavi , bir bakış seyrediyordu beni...

İçimde kırgın bir duygu kümesi , sona ulaşamayacak kadar yarım; içimde bir hüzün yığını ağlatamayacak kadar eksik. Bütün oluşturamayacak kadar küçük düşünlerim, hayat okyanusunun derinliğinde yitirdiğim benliğim; dinim, milletim ve kendim. Sorgulamaktan, doğrulara ulaşmaktan yorulmuş aklım. Müfredata uymuyordum, nefes alıyordum; sınırlarına çıkıyordum konunun, gözlerini düşünüyordum sevdiğimin. Kırgındım ve nefret ediyordum, bir zamanlar saygı duyduğum herşeyden. Tersini yapmak istiyordum herşeyin, öğretilen tüm ahlak kurallarına inat, bağırmak öğretmenlerime “neden ? yalan söylediniz” diye; eğer zaman gidebilseydi geriye. Terk edildiğimi hissediyordum ve önce ben terk etmiştim. Ve kendimi bile bulamıyordum. Bir bulanık denizdi şu hayat, ve en kötüsü öğretilenlerin hepsi yalan çıkmıştı.