işte yine başladı korkuyla karısık kalp çarpıntısı.
Ortalık karardı ışıklar söndü. Benimse gözlerim tavanda. Çocukluğumda karanlıktan korktuğumda babam; neden korkuyorsun ki? aslında gece ve gündüz aynı renk, gökyüzü hala mavi, güneş yok sadece. E onun yerine de ay var korkma! derdi...

ama ben yine korkardım...
Tıpkı şimdiki gibi...

Anılar var, acılar ve daha bir çoğu. Eskiden kalma bazıları, bazılarıysa şimdiye dair.
Zaman mekan kavramı kalmamış zihnimde gezinen tümcelerimin. yeni yeni hazmedilebilmiş şeylerin belki de dile dökümü bu satırlar...
kim bilir...

Umut mu dedi birisi?
o ne? Nerede bulurum? Görürsem nasıl tanırım?
Neye benzer? Nefes diye içime çeksem hapsolur mu?
Mutlu eder mi beni? Nedenleri niçinleri siler mi kafamdan? Yada kirlenmişlikleri vücudumdan, ruhumdan...

Mavi derler umut için... gökyüzü de mavi. Ozaman koca bir umuda bakıyorum demek ki her güneş doğduğunda...
Ama benim rengim siyah. Mavi siyahı ne kadar aydınlatabilir ki?...