Birgün mutlaka…

Bugün de karanlığı uğurladım.
Sensiz bir birgüne daha merhaba.
Önce yavaş yavaş aydınlandı ortalık,uykudakiler uyandı.Mutfaklarda bardaklara doldurulan çayların sesi duyuldu,aceleyle yapıldı kahvaltılar.Okul servisleri belirdi kapılarda.Anneler çocuklarını uğurladı dualarla.Yeni gün karmaşayla başladı,hızla akıp giden trafik gibi.


Yanından geçen arabanın arka koltuğunda ki kızı gördün mü? Gülerek el salladı sana.

Ya her sabah otobüs durağında bekleyen kız , onun varlığından haberdarmısın?
Sürekli durakta bekler ,bineceği otobüs gelsede binmez ,henüz sen geçmemişsindir çünki.

Peki ya birkaç adım önünde yürüyen kızı fark ettin mi?Hani şu dönüp dönüp arkasına bakan.
Onu da mı görmedin?

Oysa …
Birkaç adım atsan kısalacak mesafeler ;atmazsın, duymazsın, görmezsin,söylemezsin…
Ayaklarına dolanan ayrılıklar kendi dünyana çeker seni .Renksiz bir kopya gibi dolaşırsın.

Bilsen nasıl özlendiğini ,hergün yolunu gözleyeninin olduğunu renklenirsin.



İzin ver ,bu belirsiz bekleyiş son bulsun, kendimce seveyim seni.İzin ver hüznü sileyim gözlerinden.İzin ver o gün bugün olsun.


Daha nasıl anlatmalı ortada durmanın zorluğunu .Ne yöne gideceğini bilmemenin yarattığı karmaşayı…

Belki bana sızı olan zaman acacak gözlerini ,susmaların aklına gelecek,susuşlarına inat haykırmak isteyeceksin ,işte o gün ölü yıldızlar düşecek ellerine.


Bir gün mutlaka.