Akşamdan kalma bir günü, senden kalma bir geceye daha taşıdım sensiz ve hiç uyumasız.

Bu bitap saatlerde, hâlâ sana sevdamı tercümeye çalışıyorum, sen uykunun en derinindeyken. Olmuyor, beceremiyorum. Bildiğim, duyduğum ne kadar sözcük varsa, seriyorum önüme. Bin bir türlü cümleyle beziyorum.

Olmuyor…

Sayfalar dolusu yazıyorum.

Olmuyor…

Yırtıyorum her birini…

Bir kez daha yazıyorum. Bu defa daha da özenli, daha da derin, daha da detaylı yine olmuyor…

Yakıyorum bu defa her birini…

Bir sigara daha yakıyorum ardından, bir yudum daha kadehimden; alıyorum karşıma varsayımını, anlatıyorum sabahlara dek.

Hayaller satıp yalnızlık satın alıyorum kimi kez, kimi kez de yalnızlık satıp hayaller satın alıyorum.

Git diyorum avaz avaz.
Git…

Mademki konuşmuyorsun. Ben bilmek, ben öğrenmek istedikçe, sordukça ben susuyor, konuşmuyorsun.

Git.

Git ki iyice bulanmasın zihnim.
Git ki daha bir delirmesin yüreğim, daha bir sarılmayayım kadehlere.

Ya da gel.
Ama doğru dürüst, adam gibi gel.
Gir yaşamımın başköşesine otur.
Otur ki kurtulayım bu anason, tütün sarmalı gecelerden.

Seni içeyim yudum yudum. Kadehler yerine dudaklarına değsin dudaklarım. Duman değil seni çekeyim içime. Seninle sarhoş, seninle sermest olayım.

Ne gidiyorsun, ne de geliyor.
Dolanıp duruyorsun yalnızlığın arka bahçelerinde.
Ellerinde gürül gürül sular.
İnadına sulamıyor, inadına kurutuyorsun kendi kendime, kendimce açtırdığım çiçeklerimi bile.

Niye bu inat?
Vazgeçememek niye yine de senden bilmem ki?

NİYE BU SENİ DÜŞLEYEREK AKŞAMDAN KALMALAR?!!
SENDEN KALMALAR NİYE?!!