GECE

• 25 Nisan 2010 Pazar 18:02:02

GECE

Bu gece ne oldu bilmiyorum. Yatağımda oturmuş geçmişle gelecek arasında gidip gelirken sanki bir el, sanki bilinmezlik den gelip de gitmeyecek bir his eşlik etti geceye... Ben tanrı misafiriyim dedi. Kafanı kaldır yıldızlara aya bak. Aynı anda tanrı misafiriyle zifiri karanlık da kaybolmuş aya kenetlendi gözler. Sanki o karanlık zifiri geceye meydan okurcasına parlıyor, ışıklarıyla müjdem var müjdem var diyordu çocukluğumun ay dedesi.
Halbu ki gecelerden bir geceydi özelliği olamayan bir önceki günün kopyası..Sanki bir ses bir his buyurun dedi. Bir dolap bir yatak dan ibaret olan odam, içinde binbir çeşit çiçek açan gül bahçesine döndü. Kendi kendime konuşuyor muyum ne? Soru soruyorum cevap yok, konu değiştiriyorum yine ses yok .Sonra konuşuyor konuşuyor konuşmaktan daha çok soru soru üstüne. Sanki karşımda ki usta ben çırak bir şey öğretecek. Zaman geçmeye başladıkça usta çırağa çırak ustalıya yol almakta. Soru soran gitmiş cevap veren gelmiş.Sanki yılların birikimi yüreğinde dolmuş taşdıkca taşmakda.Elini ağzına götürüyor durdurmak için nafile yüreği coşmuştu bir kere volkan uyanmıştı asırlık uykusundan karanlık geceye inat rengarenk ateşlerini saçarak etrafa ben geldim diyordu.Yakmaya değil aydınlatmaya,eziyet etmeye değil elinden tutmaya sen sadece yolumdan gel.Dost hadi gidelim dedi mi, nereye denmez ucunda ölüm olsada. O ölüm kü bitiş değil başlangıçtır inanana.Anlattıklarına kelimeler heceler yetişemek de nefes kesilmekte ter boşalmakta. Yelken artık almıştı havayı, rüzğarın savurduğu yere doğru son sürat gitmek de. Hedefsizce ama hedefli. Denizler coşmuş rüzğar sanki eski bir melodiyi söylemek de dosta dair. Bu yol Aşk Yolu diye fısıldıyor balıklar, martılar tüm arşı alem. Yara aşk değil bu yol yaradana , dostta Aşk. Bu yolda fırtınada olsa, hortumlarda çıksa varış güzel mücadele güzele, dostta varış sonunda.
Gece sanki yol gösteriyor yıldızıyla.. Klavuz da dalgalardan kafasını çıkaran yunuslar..Bu yol hakka giden yol, bu yol dosta giden yol diye haykırmakta tüm mahlukata.Bu yolda engel olmaz, zorluklarda olsa dosta kavuşmanın heyecanı, korkununun yanında mutluluğu değer her zorluklara..Hiç kaldıramayacağından fazla yük verir mi o dost o sevgili.O dost değil mi ki yoktan vareden..Nasıl sevdiğimizi kaybetme korkusu bile dizlerimizin bağını kopartır,hüzün çöktürür kalbe,o gözlerden yaşlar akar daha yaşarken bile kaybetme düşüncesi. Kaybettiğimiz ya gerçek dost gerçek sevgilisiyle..Olmaz mı yerküre cehennem, ısıtan güneş yakmaz mı tüm bedeni, içtiğin su düğümlenmez mi boğazına, hava teneffüs ettirmez mi kendisini..
Neden başka yerlerde ararız dosttu. O dost yüreğimizde nefesimizde içimizde..
İçimizdeki dostta kavuşmak, kalbimizde amelimizde bizde…