ÖMER ÇAVUŞ

• 23 Nisan 2010 Cuma 18:51:09

Bundan elli yıl kadar önceydi.Bir akşam üstü kapımız çalındı. Gelen dedemin asker arka-
daşı Ömer Çavış’tu. Kurtuluş Savaşı’nda dedemle aynı cephede savaşmışlar.
Yatmaya gitmeden önce konuğumuzdan Kurtuluş Savaşı anılarından birini anlatmasını
istedim.Saçlarımı okşadı.Dalıp düşündü.Sonra gözleri dolu dolu oldu ve anlatmaya başladı:
-Kurtuluş Savaşı bütün şiddetiyle devam ediyordu.Düşman ordusu silah ve mermi bakı-
mından bizden kat kat üstündü.Kurşunlar sağımızdan,solumuzdan,başımızın üstünden vızıl-
dıyarak geçiyor ve binlerce parçaya bölünen top mermisi parçaları üzerimize bir yağmur gibi
yağıyordu.
Yemek yapılan yer siperlerin tam ortasındaydı.Her manga ya da takımdan bir kişi gidip
yemekleri getiriyor.Sonra tüm askerlere dağıtıyordu.O gün bizim karavanacı Ali,siperdeki
mutfaktan yemeğimizi almış,ağır ağır geliyordu.Benim takımımdaki Adil Ombaşı:
-Koş Ali koş! Yoksa kurşun yiyip öleceksin diye bağırdı.Ali hiçbir şey olmamış gibi yavaş
yavaş geliyor iki eliyle tuttuğu yemek tenceresini dökmemeğe çalışıyordu.
Adil ombaşının uyarısının dikkate alınmadığını gören subaylarımızdan biri telaş ve heyecan içinde Ali’ye yüksek sesle seslendi:
-Çabuk ol evladım!Şimdi vurulup gideceksin.Yavaş yürümenin zamanı mıdır şimdi?
Veliköylü Ali,yani senin deden söylenenleri duymuyor.Elindeki yemek dolu tencereyi dökmeme gayreti içinde ilerliyordu.O arada düşmanın attığı top mermisi gelip Ali’nin önüne
düştü.Etraf toz duman içinde kaldı. Ali toz toprak içinden zor seçiliyordu.Ali vuruldu diye
yüreğimiz ağzımıza geldi.Toz bulutu dağılınca bir de ne görelim.Ali,yemek tenceresinin
üzerine kapanmış sağ salim duruyor.Ancak yüzü,gözü toz toprak içinde.Biraz sonra Ali ayağa kalktı.Ancak ayakta duramadı.Top mermisinden sıçrayan bir parça Ali’nin sağ bacağına isabet etmiş,bacağını kırmıştı.
Ali,hiçbir şey olmamış gibi yine tencereyi tutup getirmaye çalışıyordu. O sırada top
mermileri yine vızır vızır başımızdan,kulaklarımızın dibinden uçuşuyordu.Erlerden biri fırlayıp tencereyi kapıp getirdi.İrice bir asker de iki atlayışla Ali’nin yanına vardı.Sırtladığı gibi sipere getirdi.Ali’nin bacağından kan akıyordu.Sol kulağının yarısı da kopmuştu.
Ali,hiçbir şey olmamış gibi gülüyor,yiğitçe davranıyordu.Hemen askeri doktor gelip
Ali’nin yaralarına acil yapılması gerekenleri yaptı.
Doktor,Ali’nin yaralarını sararken komutanımız geldi.Ali,yaralı yaralı yine kalkıp komutana selam vermek istedi., Komutanın el işaretiyle tekrar oturdu.Komutan:
-Oğlum Ali!Çabuk gelmen için iki defa uyarıldığın halde yine yavaş yavaş yürüdün ve
vuruldun.Çabuk gelseydin vurulmayacaktın,dedi. Ali:
-Doğru söylüyorsun komutanım!Çabuk gelsem vurulmayacaktım.Ancak o zaman da
yemeği ve ekmekleri dökecektim..Biliyorsunuz iki gündür askerimiz aç.Karnına bir lokma
ekmek,bir kaşık sıcak çorba girmedi.Yemek dökülmesin,askerin karnı doysun ki düşmana iyi mermi atsın,kılıç çeksin diye yavaş yürüyordum. Hem komutanım! Ben buraya vatan hizmetine,vatanı savunmaya geldim.Görevin büyüğü,küçüğü olur mu?Ben yemek taşıma görevini de kutsal bildim.Ben her gönlü yiğit,mert asker gibi ne düşman mermisinden ne
de ölümden korkarım.Bu can bu vatana,rengini şehitlerimizin kanından almış olan ay yıldızlı bayrağımıza kurban olsun!Biz bu günler için doğduk.Buralara geldik.Ölürsek şehit,kalırsak gazi olacağız komutanım!
Ali’nin sözleri hepimizi duygulandırdı.Bazı askerler gözyaşını tutamadı.Komutan:
-Ali,seni doğurup büyüten,buralara gönderen ananın ellerinden öperim.Vatan kutsaldır.Hepimizin canı vatana kurban olsun.Vatan varsa biz varız.Vatan yoksa biz de yokuz. Bazı tuzu kurular,tefeciler,alın teri dökmeden kazananlar bedelli askerlik olsun diye söylenip duruyorlar. Olur mu öyle şey! Yoksulun çocuğu gidip cephede şehit olsun,bir bacağını,gözünü cephede bıraksın,zenginin çocuğu para verip sırt üstü yatarak askerlik yap-
sın.Olamaz böyle saçma şey.Çok konuştum yiğitlerim! Haydi ateeeş!demesiyle düşmanın üstüne top yağdırmaya başladık.Komutanın süngü tak emriyle süngü savaşı başladı.Düşman askerini yenip savaşı kazandık ama binlerce şehit verdik. Çok analar ağladı.Çok yavrular
yetim kaldı. İşte Atatürk’ün önderliğinde gerçekleştirilen Kurtuluş Savaşı Alilerin,Ahmet-
lerin Hasanların,Hüseyinlerin gazi ve şehit olmalarıyla kazanıldı. Bugün özgür yaşıyorsak ,
tutsak değilsek bu gazi ve şehitlerimiz sayesindedir. Cumhuriyetimizin,laikliğin kıymetini
bilelim.Vatanımıza,cumhuriyete,Atatürk’e,Atatürk devrim ve ilkelerine sahip çıkalım.Şeriat
heveslisi yobazlar ve din tacirleriyle de mücadele etmekten kaçınmayalım,dedi.
Ömer Çavuş’un bu anısı beni çok duygulandırdı.Vatanımızın hangi koşullarda savaşılarak
kurtarıldığını daha iyi anladım.Verdiği bilgilerden dolayı Ömer Çavuş’ teşekkür edip elini öptüm.
Yaşasın bizlere bu vatanı bırakanlar!
Yaşasın Atatürk!
Yaşasın gazilerimiz!
Yaşasın Ömer Çavuşlar...

Müfit AKSAKAL
(Üzülme Öğretmenim,Mir Yay.İstanbul 1998)