mutlu son

• 20 Nisan 2010 Salı 12:09:22

Mutlu Son

Mehmet Sancak
--------------------

insanın şansı doğarken olacak sonradan gelen şans mutlaka bir yerde tıkanıp kalıyor...tıpkı yakup amca ve hayriye teyze gibi ,onlarda altı baş nufus şehre yerleşmeye karar vermişler.az bir tarla birde kırık dökük bir ev tarlayı eksen eksiliyor,ekmezsen denk gelmiyor tek çara şehre yerleşmek deyip akrabalarının yanına idareten yerleştiler, ilk iki gün umduklarını bulamadılar,hüsrana uğramışlardı sıkıntı yavaş yavaş boğuyordu sanki ,kimsenin ağzını bıçak açmıyor herkez sus pus oturuyor, biri bir şey dese ortalık patlayacak o şekilde.nihayet altıncı günün sonunda bir ev bulunmuştu,kerpiçten iki oda ,onları idare ederdi,hemen temizliğe giriştiler apar topar eşyalarını attılar içeriye,eşya dediysem bir kırık somya iki kilim, kap kacak hepsi bundan ibaret. en azından akrabalarının evinden kendi evlerine taşınmışlar, biraz olsun nefes almışlardı...aradan on onbeş gün geçmişti ki yakup amcada kendi işini ayarlamış , hurdacılık yapmayakarar vermişti.iyi kötü bir araba bulmuş işe başlamıştı , bu arada çocuklardan üçü bulundukları semtin ilk öğretim okuluna kayıtlarını yaptırmış , ablaları da başka bir semtte liseye kayıtını yaptırmıştı.yavaş yavaş şehrin havasını tenefüs etmeğe başlamışlar,hallerinden gayet mutlu ve memnun görülüyorlardı. yakup amca hayırlısıyla işine başlamış günlük nafakasını çıkarıyordu,şimdilik her şey istedikleri gibi gidiyordu.Hayriye teyzede evi çevirebilmek için canla başla çalışıyor,evlere temizliğe gidiyor, pazar kurulduğu zaman pazarın bitmesini bekliyor allah ne verdiyse toplayıp eve getiriyor,bir güzel temizleyip haftalık yiyeceklerini yapıyor evine katkı sağlamanın mutluluğuyla yüzü gülüyordu.aradan üç yıl geçmiş büyük kız liseyi bitirmiş ve nişanlanmıştı. öbür çocuklar da orta okula devam ediyorlardı,artık aradan geçen yıllar içinde çember daralmıştı iyice.yakup amcanın işleri hiç fena değildi ama yetmiyordu artık ,çünkü delik büyük yama küçük hale gelmişti. yakup amca ve hayriye teyzeninde amaçları ölmeden başlarını sokacak bir ev ,alabilmekti ,yakup amcanın aklına geliyordu köydeki ev ve tarlalar ama hayriye teyzeye açılamıyordu,derken kendini toparlayıp
durumu anlattı,hayriye teyze istemiyordu aslında,sonunu düşünüyordu...ama kendinden önce düşünülmesi gereken çocukları vardı onların geleceği daha önemliydi,,karar verdiler köydeki tarlayı ve evi satacaklardı ,evi satılığa çıkardılar fakat alan yok herkez anlaşmış gibi ağız birliği yapıyorlardı sanki ...sonunda köylülerin dediği oldu, öldüm pahasına sattılar tarlayı ve evi ,başkada şansları kalmamıştı, arkalarına bakmadan koşar adımlarla köyü terkettilernihayet başlarını sokacak iyi kötü bir yuvaları vardı artık.yakup amcanında işleri çok iyiydi, mutlu bir aile tablosu vardı ortada ,aradan bir yıldaha geçti .

büyük kız evlenip yuva sahibi oldu o biraz olsun kendini kurtarmıştı,kocasının hali vakti iyiydi.öbür çocuklarda orta okulu bitirmiş liseye başlayacaklardı,aradan geçen zaman zarfında yakup amca paraya para demiyordu artık , işleri çok iyiydi ,aradan bir yıl daha geçmiştiki ,yakup amca ipe un sermeye başlamıştı ,artık eskisi gibi eve para getirmiyor,hayriye teyze birşey dediğinde kızıyor,bağırıyordu, huy değiştirmiş gibiydi sanki....ama hayır hayriye teyzenin bilmediği bir şey vardı ,yakup amca paranında sıcağıyla ,kuvvetiyle kırkından sonra gönlünü kaptırmış,gönlüne söz geçiremiyordu,parayı aşığıyla yiyor ,eve geldiğinde bir sürü ipe sapa gelmez bahaneler üretiyor, zeytin yağı gibi üste çıkmaya çalışıyordu.hayriye teyzede sezinlemişti olayı amma ,yapacak bir şeyi yoktu,oda suyu akışına bırakmıştı...ama olmadı su bıraktığı gibi akmadı hesaplar tutmamıştı .evde hiç huzur kalmamış,kimselerden ses çıkmıyordu....o sessizlik kapının çalmasıyla birlikte dağıldı,gelen icra memurlarıydı,yakup amca kendi sevdasına düşmüş evi çocukları unutmuştu, kısaca büyük şehir yakup amcayıda yutmuştu, o tuzağa maalisef yakup amcada düşmüştü , köydeki yakup amca yerinde yoktu artık ,Her şeyleri gitmişti, köyü mumla arıyordu ,ama artık oda yoktu. sağolsun komşuların sayesinde devlet onları himayesine aldı ,çocuklarda onsekiz yaşı dolana kadar kimsesizler yurduna alındı. şimdi çocuklar anne babalarını ziyarete devamlı gidiyorlar onları yalnız bırakmıyorlar.peki şimdi sorarım size.....Ya Devlet Olmasaydı.

(öykü tamamaen mehmet SANCak’a aittir )

Mehmet Sancak

( Duyguların şairi)