SEVGİ KOŞULSUZDUR

• 19 Nisan 2010 Pazartesi 00:36:48

Yaşamın insana öğrettiği en değerli şey ; bir evvelki bildiklerimizin ,duyduklarımızın ,hissetiklerimizin hatta sevdiğimizi sandığımız çok şeyin öyle olmadığını kendimizle karşımızdakinin ( ötekinin) son bulmaz bir savaşımının sürekliliğidir. Düşünen bir varlık olarak öncelikli kabulümüz mükemmel olmamamızı kabullenebilmektir. Ötekinin kusurlarını yanlışlarını bağışlayamıyorsak ötekinin de bizi bağışlamama eylemini peşinen kabullenmemiz gerekir.Eğer kendimizi mükemmel addetiyorsak ötekimizle bir noktada buluşabilmemiz de mümkün değildir. Kusuru ve eksikliği üzerimize giyebilmek için gözlerimizin ,düşüncelerimizin , davranışlarımızın mükemmelsizliğine dair kesin bilgimiz olması gerkir.Peki ; böyle mi yapıyoruz çoğunlukla hatta her halukarda.. Tabii ki hayır.. peki bu durum yukarıda bahsediln durumlarla uyuşuyor mu.. ona da hayır diyebiliriz tereddütsüz.. Nasıl yapmalıyız ki kusurlarımızın ve eksikliklerimizin ötekilerimizle aynı olduğunu farkedebilmek için.. Öncelikle "ben" odaklı düşüncelerden ve söylemlerden ayırmalıyız benliğimizi.. Kendimizin kusur ve eksikliklerini kabullendiğimizde ötekimizinde eksik ve kusurlarına daha hoşgörü ile bakabiliriz. İnsanoğlunun benciliğiyse bu düşüce davranışımızı genellikle engellemektedir.İnsanoğlunun benciliğiyse özellikle yaşamda tek başına olduğunu ,varlığının sa öteki ile varlaştığını gösterir ...İnsan türleri arasında ki çatışmaların yok olabilmesi için hem ötekinimizin varlığını kabul aynı zamanda varlığımızında ötekimizi var ettiği bilincine varabilmemizden geçer.