Dışarda, berrak ve güneşli bir hava vardı. Odamın her yerinde bitmiş bir ayrılıktan
kalan nice anılar gözkırpıyor bana. O yoktu. Ter içinde sayıklayarak uyanıyordum.
Düşlerimin yüzünden uykularım delik deşikti. Evimiz denize yakın bir yerdeydi.
Düşlerimi biraz olsun sakinleştirmek için, deniz kıyısına indim. Martıların kanat seslerine
açıyorum gözlerimi. Martılardan bir tüy düşüyor parmaklarımın arasına. Sımsıkı tutuyorum
aşkımızın sönen küllerini. Hâlâ anlamıyorum. Hiç bir zaman da anlamayacağım.
Bir şairin dünyasında her zaman, kaybolmuş bir sevgili vardır.Ben N" olur hiç sormayın
halimi sormayın. Şimdi ağlarım yani taaa şuramdan ince bir sızı var. Geçmişten pişman olmanın bir anlamı yok, unuttum, nasıldı o sevdiğimin yüzü rüya gibi bir şey yaşadım o bile yeter, diyorum. Hâlâ bitmemiş sözcüklerim var, öyleyse direnmeliyim.
Yüzünü anımsıyorum. Saçlarının rengine bakıyorum. Teninin kokusunu kokluyorum.
Kirpiklerinde avuçlarında dolaştırıyorum ellerimi. Yıllar önce bana bakan gözler oluyor gözleri. Biliyorum çok ani oldu. Bu düşüncelerden sıyrılmanın, başka bir yolu bulamiyorum.
Rüzgârın uzaklardan getirdiği onun sesi bir kadeh şarap ,br dilim kavuna büzülürken sancım ayrılıkların ve ihanetlerin türküsünü söylemek istiyorum. Madem ki içimi kana
bulayan zamansız zaman o zaman toplalamalıyım daha fazla dostların diline düşmeden.
Biliyorum talihsiz ve, günahkar bir kul olduğumu bu senaryonun da bir mücize olmadığına inaniyorum.



Nuri Dağdelen
Özdere-İzmir
18.4.2010
Saat16 55