HERKES İÇİN BİRAZ MUTLULUK..

• 16 Nisan 2010 Cuma 17:57:15

Jerry, çevresindekilerin çok sevdiği insanlardan biriydi. Keyfi her zaman yerindeydi. Her zaman söyleyecek olumlu bir şey bulurdu. Hatta bazen etrafındakileri çıldırtırdı bile.
Bu adam, bu halde bile nasıl böyle iyimser olabiliyor? Birisi nasıl olduğunu sorsa; "Bomba gibiyim" diye yanıt verirdi hep.. "Bomba gibiyim." Jerry bir doğal motivasyoncuydu...
Yanında çalışanlaran biri, o gün, kötü bir gündeyse, Jerry yanına koşar, duruma nasıl olumlu bakılacağını anlatırdı.
Bu tarzı fena halde düşündürüyordu beni... Bir gün Jerry’ye gittim. Nasıl olur da, her zaman, her koşulda bu kadar olumlu bir insan olabiliyorsun... Nasıl başarıyorsun bunu?
Her sabah kalktığımda kendi kendime Jerry bu gün iki seçimin var: Havan ya iyi olacak, ya kötü..derim. Havamın iyi olmasını seçerim. Kötü bir şey olduğunda. yine iki seçimim var: kurban olmak, ya da ders almak.. Ben başıma gelenlerden ders almayı seçerim. Birisi bana birşeyden şikayete geldiğinde, yine iki seçimim var: şikayetini kabul etmek ya da ona hayatın olumlu yanlarını göstermek. Ben hayatın olumlu yanlarını seçerim.
Yok yahu, diye protesto ettim. Bu kadar kolay yani? Evet.. Kolay dedi Jerry.. Hayat seçimlerden ibarettir. Her durumda bir seçim vardır. Sen her durumda nasıl davranacğını seçersin. Sen insanların senin tavrında nasıl etkileneceklerini seçersin. Sen havanın; tavrının iyi ya da kötü olmasını seçersin.. Yani sen hayatının nasıl olacağını seçersin!..
Jerry’nin beni oldukça etkiledi. Onu uzun yıllar görmedim. Ama hayatımdki talihsiz olaylara dövünmek yerine, seçim yapmayı tercih ettiğimde hep onu hatırladım.
Yıllar sonra, Jerry’nin başına çok tatsız bir şey geldi. Soygun için gelen hırsızlar, paniğe kapılıp, Jerry’yi delik deşik etmişler...
Ameliyatı 18 saat sürmüş, haftalarca yoğun bakımda kalmış. Taburcu edildiğinde, kurşunların bazıları hâlâ vücudundaymış.
Ben onu olaydan altı ay sonra gördüm.Nasılsın? diye sorduğumda, Bomba gibiyim dedi bomba gibi. Olay sırasında neler hissettin Jerry dedim. Yerde yatarken iki seçimim var diye düşündüm.. Ya yaşamayı seçecektim ya da ölümü.. Ben yaşamayı seçtim.
kotkmadın mı, şuurunu kaybetmedin mi?!. "Ambulansla gelen sağlık görevlileri harşka insanlardı.Bana hep iyileşeceksin merak etme dediler. Ama acil servisin koridorlarında sedyemi hızla sürerlerken, doktorun ve hemşirelerin yüzündeki ifadeyi görünce ilk defa korktum. Bu gözler bana; adam ölmüş diyordu. Bir şeyler yapmassam, birazdan ölü bir adam olacaktım gerçekten..
Ne yaptın? diye merakla sordum.. Kocaman bir hemşire yanıma yaklaştı ve bağırarak herhangi birşeye alerjim olup olmadığını sordu.. Evet diye yanıt verdim.. Var.. Doktorlar ve hemşireler merakla sustular.. Derin bir nefes alarak kendimi toparladım ve bağırdım: Benim kurşunlara alerjim var!..
Doktorlar ve hemşireler gülmeye başladıla. Tekrar bağırdım.. Ben yaşamayı seçtim. beni bir canlı gibi ameliyat edin. otopsi yapar gibi değil..
Jerry, doktorların büyük ustalıkları sayesinde değil, kendi olumlu tavrının büyük katkısı ile yaşadı. Yaşaması bana yeni bir ders oldu.
Her gün, hayatımızı dolu dolu yaşamayı seçme şansımız ve hakkımız olduğunu ondan öğrendim.. Ve herşeyin kendi seçimimize bağlı olduğunu..
Bu yazıyı okudunuz. Şimdi iki seçiminiz var:
1. Unutup gitmek.
2. kesip saklamak, fotokopisini çıkarıp, dostlarınıza dağıtmak..
Ben, ikincisini seçip bunu sizlerle paylaşmayı seçtim..