Ellerim de güller

• 14 Nisan 2010 Çarşamba 19:05:53

Duygu yoğunluğu arasında, sonbahar yaprağı gibi savrulurken etrafa, bir bayram sabahı ellerimde güller ve güller içinde dikenler...

Dışarıda kar yağıyor, benimse içime yağmur misali duygular. Ben bir şarkı, ben bir türküyüm. Beni bir azizin nefesi uçurur, içimde Allah’ın korkusu durur. Yorgun geceler de, loş ışıklarla karanlığın içinde, sessizlikle dans etmeler ve ardından gelen anlamsız gözyaşları.

Ben seni görmeden sevdim, gönül bahçemde büyüttüm seni... Bu hasret bu gurbet söyle söyle ne zaman bitecek. Yolunu gözledim bir bayram sabahı, ellerim de güller, güller ki kokunu aldığım, kokunu alıp yandığım, yanıp yanıp ağladığım… Ve dikenlerin ellerime batışını hissediyorum hassas bir bedenle ve ardından gelen damla damla kanları… Nasıl olur Allah’ım o güller ona aitti, onun kokusu vardı üzerinde canımı nasılda yakar böyle!

Sızlıyor yüreğim, gülümü soldurmasın kimse boynunu bükmesin ki, ben ölürüm anne! Dertli dünya her şey yalan olmuş, biçare gönüller, kalanların ardından derman arar olmuş.
Geçmiş saklı zamana, ama her defasında gelir önüme ne yapayım boynumu büküyorum sessizce izliyorum. Susuyorum, aslında çok şey var konuşacak ama ağzıma su kaçıyor.
Ah keşke umursamasam hiçbir şeyi, geçmiş işte bitti oldu tarihe gömüldü, üzme kendini diyebilsem. Olmuyor yapamıyorum, biliyorum acizim.

Yürüyorum ellerimde güller, yağan yağmurda olmasa yanağımı gözyaşlarım ıslatacak. Nereye gidiyorum, ne yapıyorum, nerdeyim!!! Bir tünel zifiri karanlık, puslu ve sonu gözükmeyen tünel. Çaresizim, yürüyorum bir şey göremiyorum Allah’ım, nefesimde boğuluyorum sessizlikle konuşuyorum kelimeler boğazımda düğümleniyor, çukura mı düştüm ne! Oda nesi biri var ve uykuda. Üşüyorum ellerim buz kesiyor korkuyorum Allah’ım ne yapmalıyım? Ya orayı terk etmeli ya da uyandırmalı. Diken batmış, kana boyanmış ellerimi, karanlıkta yavaşça uzatıyorum tenine ellerim değiyor. Duruyorum sanki mumyaladılar beni nefes alamıyorum, nefret karanlığın korkusu, içimi sızlatan ellerimin kanaması bir anda kül olup gidiyor. Hareket yok bütün cesaretimi topluyorum, korkuyorum ne bir ışık var nede başak bir şey önümü göremiyorum. Ve ellerimin oradakinin yüzünde olduğunun farkına varıyorum. Elerlim hala soğuk, okşuyorum nedenini bilmeden, kalbim çarpıyor ne yapıyorum ben Allah’ım bilmiyorum. Okşarken kin ve nefret yerine anlamsız tarif edemeyeceğim duygular kalbime doğuyor sevgi sanki bu!!! Ve ellerim artık üşümüyor bilhassa terliyor. Aman Allah’ım uyandı napacam ben şimdi. Acaba çıksam mı ordan bağırsam mı avazım çıktığı kadar. Yapamıyorum nedenini bilmeden ellerim onun teninde.

Kurtar beni Rabbim diye niyaz ederken ellerim tutuyor yüreğimi okşuyor, yalnız değilsin diyerek boynu bükülen güllerimi düzeltiyor çıkartıyor bir damla gözyaşı süzülüyor yanaklarından ve tünelin sonu gözüktü.

Aynı duygular, aynı şefkat, aynı korku neydi bu aşk mı, tutku mu aldanış mı?


Nuriye Kaya