Ne zaman dostlarımıza ihtiyaç duyarız?
Günümüz şartlarını göz önünde bulundurarak söylememiz gerekirse tabi ki sıkıntılı, çaresizlik ve çözümsüzlüklerin baş gösterdiği yalnızlık girdabında kıvrandığımız anlarda. Peki ya öyle mi olmalıdır?

Dostluğun emek istediğini unutarak yalan yanlış sığ düşüncelerden yola çıkarak dost edinme yollarına başvururuz. Genellikle bu durumlarda edindiğimizi sandığımız dostluklar yapaylıktan ve yanılgı olmaktan öteye geçemez. Hatta sıkıntılarımızın bir kat daha artmasına neden olurlar. Şu gerçekten yola çıkarsak ‘insanlar birbirlerine ihtiyaç duyarlar’ ve bunun zamanlaması da yoktur. Gerçek dostlukların kurulmasında ve ilelebet sürdürülebilmesinde ortak noktalar, ortak duruş ve duyuşlar önemlidir. Bunlardan daha önemlisi ise sevgi kaynaklı olmasıdır. Dostluklar fırtınalı dönemlerde sığındığımız korunaklardan ziyade, mutluluk anlarımızı ziyadesiyle paylaştığımız anlamlı ve anlam katan tablolar olmalıdır hayatımızda.

İşlerin yoluna girip hayatın normalleşmesi ile birlikte dostluğa duyulan ihtiyacın azaldığı hatta angaryaya dönüştüğü görülür kandırmacıdan ibaret dostluklarda. Dostun, ihtiyaç duyulduğu zaman kullanılmak üzere saklanan bir aparat durumu söz konusudur ve buna dostluk denilmektedir. Buradaki durum sadece tarafların birisinin köleleştirilmesinden başka ne olabilir ki?

Her zaman anlamakta zorlandığım bir durumdur. Filmlerde sıklıkla karşılaşılır; baş aktör ve onun hiçbir zaman yanından ayrılmayan hemcinsi olan yardımcı bir aktör daha vardır. O ömrünü baş aktöre vakfetmiştir. Baş aktörün kahraman olma, âşık olma, sevilme, nefret etme- edilme, sinirlenme, öfkelenme plan yapma v.s hakları vardır. Yardımcı aktör hiçbir zaman benimde aynı haklarım vardır düşüncesine dokunmadan hayatını sürdürür. Ve ilerleyen bölümlerde dostluk vurgusu sıklıkla yapılır. Burada aparat olma, köleleştirme durumu göz ardı edilir. Daha açık bir söylemle yardımcı aktörün ben beni gerçekleştireyim düşüncesi hiçbir zaman oluşturulmaz.

Gerçek dostluklarda sevgi temelli eşitlik ve karşılıklı aktarım vardır. Karşılıklı beslenme vardır. İhtiyaçların karşılıklı giderilme hali vardır. Karşılıklı deşarj olma durumu vardır. Sessizlik, sakinlik ve dinginlik vardır. Aşkın duygular vardır. Gösteriş ve kendini ispatlamaya dönük hal ve hareketler yoktur. Öz olarak tek cümlede ifade etmek gerekirse çıkar-kaybetme kazanma - kaygısı yoktur. Çıkar kaygısı güdülerek kurulan ilişkilerde ortaklık vardır bilindiği üzere.

Yine en çok takıldığım, algılamada zorluk çektiğim klişe cümlelerden birisi de ‘Bir zamanlar sıkı dosttuk’ cümlesidir. Bana bu ifade çok gülünç gelir nedense. Aslında bu ifadenin içerisinde kullanan kişiyi ele verme vardır. Bu kişi dostluk kavramının mahiyetini anlamadığı halde dostluk ilişkisi kurduğu yanılgısı içerisindedir. Hayıflanarak anlattığı sonucun kaçınılmaz sonuç olduğunu bile bilmemektedir.

Vehimlerimize kuruntularımıza, başlamadan feda ettiğimiz dostluklarımızın arkasından bakmak da var bu işin doğasında. Gösterdiğimiz cesaretsizlik ve basiretsizlikle baş başa kalmak gibi. Kuruntularımız iç dünyamızda hesap yapar durur. Bizi dış etkilerin zararlarından koruma adına. Bilemeyiz, kendi içimizdeki korku canavarını kendi ellerimizle büyüterek onun egemenliğine girdiğimizi.

Son söz:Ve nihayetinde insanız. Dosta ve dostluğa ekmek-suya olduğu kadar ihtiyacımız var.
]