bir yaz akşamında...oturuyorum...hafifi bir rüzgar esiyor camdan...camdan dışarı baktığımda..gök yuzunde gözüme hiç yıldız ilişmiyor...gökyuzude yalnız benim gibi...ve bensiz kalan sen gibi...hayat işte sürülüyor bizi biz istemesekte...istemediğimiz yeni hayatlara...oysa insan kolay alışmıyor...hayatın atadığı her yeni yaşama...alışması bya zaman alıyor yani...insan atandığı her yaşam için duygularını değiştiriyor...etrafındaki insanları...yatağını...yorganını...su içtiği bardakları...en önemlisi geçmişte yaşamış olduğu alışkanlıklarını...alışmak zorda alışlanı bırakmak çok daha zorbe canım...insan eskiyi geçmişi unutmaktan aciz sanıırm...eski dediğimiz şey aslında...yaşanılanlar ve paylaşılanlar...paylaşılan bir oda...oda da ki eşyalar..yıllarca baş koyulmuş yastıklar...sevinçler...hüzünler...yaşandığı anda acı veren ama şimdilerde hatırlanınca gözde bir kaç damla hüzün ve küçük bi tebessüble hatırlanan kavgalar...ama en önemlisi sanırım saniye saniye yaşanan ve sununlan sevgi...bir oda da...oysa şimdi hayat tüm acımasızlığı ile karşımıza geçmiş bana ve sana yeni bir hayat sunuyor...bence buna hakkı yok...hayat bana ne zaman ve ne şekilde bir hayat sürerse sürüsn önume...ben yaşanılan o odayı asla unutmicam...unutmakta istemiyourm...odamızı evimizi...yaşanılanları o oda da...ve odada ki en güzel hediye en güzel süpriz olan sen’i...sen benim hayatımın başlangıç ve bitiş noktasısın...hayatımda bir tek noktasın... seni seviyorum yüreğim...