........................................

Keşkelerim öyle çok ki...

Keşkesiz yaşamak, mümkün değil ki...


Keşke uçak pilotu olsaydım...
Havalarda, yükseklerde şiirler karalamak o zaman eğlenceli olurdu belki. Belki başım göğe gerçekten değerdi. Belki istediğim ülkeye hemen uçardım. Belki uçan en büyük kuş kaptanı ben olurdum... Belki ilk uçuşumda kaza yapar, ölürdüm ya da...


Keşke anadilimi kürtçemle eğitim alsaydım. Alsaydım ve içimde kalmasaydı Kürtçe’ye dair bir kaygım... Yasaklarla engellenmeseydi, zorbalıklarla gün görmeseydi, binlerce kişi ölmeseydi güzel Kürtçem için...
Keşke Türkçe gibi, Kürtçe de istediği alanlarda hep özgür doğsaydı ben nefes alırken...


Keşke babamı genç yaşta yitirmeseydim...
Doya doya gölgesinde yürüseydim. Gücünü hissetseydim ensemde. Kalbimde yıkılmaz kalelerini gözlerimde gitmeseydi. Varlığını varlığıma katsaydım...
Baksaydım ona bir bebek gibi. Ona nasıl iyi bir evlat olduğumu gösterseydim keşke...
Keşke babamın ölümüne şahit olmasaydım... Babasız kalmaz öyle zor ki...


Keşke İstanbul’a aşık olmasaydım. Ondan uzak kalmak, dayanılmaz bir sevda çünkü. Altın toprağına basmamak, üzüyor beni fena fena...
Deli oluyorum, istanbul adını duyunca. duyunma veya uzaktan görünce onu, ama ona DOKUNAMAMAK, büyük hüznüm...
İstanbul’u karşılıksız sevmek, başka aşka benzemez...
Keşke yüreğimi yüreğine çivilemeseydi İSTANBUL...


Keşke yapmamam, etmemem gerekenlere elimi bulaştırmasaydım. Avuçlarımı mahrem dokunuşlar değmeseydi keşke...


Keşke vicdanım yanlış kararlar yüzünden vicdan azabı hiç çekmeseydi...


Keşke gözlerim daim sevap olanlardan yana bakışlarını göz kılsaydı...

Harama bulaşmasaydı kalp gözüm olan kalbim, keşke...


Kalbim keşke, sadece masum sevseydi...

Canım keşke, acı nedir bilmeseydi...

Keşke, dilim keşkeler sıralamasaydı...

Ne güzel olurdu, keşkesiz bir dünyada VAR OLMAK cümlesi...



.........................................
Mehmet Selim ÇİÇEK
10 Nisan 2010,,,14.43
Mardin-Yenişehir