Okyanusların ortasına düştü tsunamilerle savaşmak zorunda kaldı insanoğlu ama yine de inat etti cirpindi yasamak icin. ve hep bir umuttu; tukendim bittim derken dalgaya karsı son kulacını attıran...
okyanuslar asar insan tsunamilerle savasir imkansizi basarir...
Yunus olur bazen okyanuslar icinde bir yunus a sığınır .
Bazen karanlık kor kuyuların dibindeki Yusuf
atesler ortasina atılacak İbrahim gibi hissedersin..
Musa gibi yolun sonuna geldiğini düşünürsün bazen...
en caresiz anlarinda bir umut tohumu duser yuregine buyudukce buyur koklenir dal verir budak verir. yemyesil ormana cevirir çöle donen yuregini....
aslında umut mudur bu yoksa insanin ALLAH a sıgınmasi midir son bir dermanla cani gonulden Yaradan’a yalvarmasi midir yoksa...
umut ta bir ibadet midir? Ya da ALLAH a inancimizin bir gostergesi mi....

Yunus u kurtaran yunus O’ndan baskasi olabilir mi?
Kör kuyularda Yusuf’a ışık olan da O’ydu.
Firavunun yaktıgı atesi Gül bahcesine cevirende.
Ve Musa’nın yoluna engel olan kocaman denizi ortaya ikiye bolen Asa da O’ndan baskasi değildi elbette..

Butun bunlara ragmen yanlis yaptıgımız ne? bazen okyanuslar asip kucucuk derelerde boguluyoruz. acaba o zamanlar unuttugumuz icin mi oluyor Yaradan’ı?
Bütün bu umut tohumlarini yuregimize saçanı olmaz dedigimizi oldurani unuttugumuzdan olabilir mi acaba?
O unutma aninda; senin gectigin o dar yollari genisleten Benim aklını basina al sasirip unutma nerden geldigini yoksa bir kasik su da can teslim ederken bulursun kendini... diye Bir seyler mi göstermeye calisiyor bize Yaradan?

umutlarımızı inançla perçinleştirebilmek dileğiyle...