Dostumdan mektup var3 (Yeni Bir Söz Söylemeli)

• 3 Nisan 2010 Cumartesi 12:24:15

Gün doğuyor…
Yeni bir söz söylemeli.

Böyle mırıldanıyor yanımda oturmuş parmaklarının arasındakı tütünü sarmaya çalışan arkadas. Olmadı degılmı dıyor gulerek. Alıp ben sarmaya baslıyorum. Anlatmaya baslıyor sonra

sevdıgım adam için buradayım dıyor aynı gögü paylaşıyoruz fakat bedenlerımız ayrı mekanlarda. Basımı kaldırsam bılırımkı aynı yıldıza bakarız. Aynı soguktur hıssettıgımız aynı yalnızlık aynı

korku ve karmaşa. Üniversitede tanışmıştık onunla ilk gördüğümde tuhaf bir şekilde ben bu adam içim ömrümden vazgecerim demiştim.

Şimdi düşünüyorumda ömrümden geçtim cidden geçtim.

herseyden ,sevdıklerımden uzakda burada sabahın ve gecenın neler getırecegını bılmeden yaşamak bılınmezlıkler ıcınde kaybolmak. Soylesene bana hangi sevda bunu yaptırırkı ınsana.

Sustum sadece sustum o an…ne soyleyebılırdımkı.

Kendımı dusundum sonra, bır adamı sevdım sorgusuz sualsız aynı seylerı yasamadık ama sevda degılmıydı adı. Yer zaman onemlımıydı. Oysa o ömrunden vazgecerken ben aşk duydugum adamdan vazgecdım. Neden böylesıne zayıfım.

Ya sen dedı sen neden buradasın. Nasıl başladı yolculugun.

Şu karşıdaki dağlara bak dedım ufuk cızgısının kızıllığına .

Iste o kızıl topraklarda dogdum ben. acıların ortalıkda yabani hayvanlar gıbı avını aradıgı topraklarda.

Zılgıt seslerıyle uyanırdık cogu zaman geceye düşerken agıtlar.

Annelerımız eteklerınde toplardı umudu, babalarımız sımsıkı kapattıgı avuclarında. Belkı bu yuzden sevdaya daır soylenecek fazla bır sözum yok dıyebıldım sadece.

Ama sevmişdim ben bir cok şeyı. Hayatı sevmısdım, umudu, kavgayı, düşleri ve sevdayı.

Bana uzakda kalanları yakınımdayken uzakda olanları bıle sevmişdim.

Şimdi kör bır kuyunun dıbındeyım cakıl tasları gıbı bırer bırer dusuyor ellerımden sevdıklerım.



Hoyratça bır sevgı belkıde benımkı ne dersın.

Sana ölümden bahsetmedım degılmı hıc.

Ölümü ben babamdan öğrendım. Bır gece eve gelıp yuregının acıdıgını söyledıgınde tanıdım. Öptum yuregını öptum defalarca gecsın acısı dıye.

Gecmedı aydınlık gune bıraktı yurek acısıyla kendını.

Ölüm artık benım için bır babanın yürek acısıydı.



Devrimden ögrendım ben ölümü. Uzaklarda bır yerlerde kavusmanın düşünü kurarken. Nazlı bır dal gibi düştüğü toprakda, yuzundekı hayat yenemedın benı dercesıne gulumsemesınden tanıdım.

Şimdi yamacımda ölüm. Bır dag sessızlıgınde karsımda duruyor.

Korkuyorum…

Cemreler düşmeye basladı bejna…

Bahara ve bahara duranlara selam olsun...





Günlüğümden…

Aşkça ve doştçakal su yureklı dostum.

bejna...

Beğen