UMUDA MERHABA

• 1 Nisan 2010 Perşembe 17:20:22

Günlerden bir gündü acı haberi duyduğumda. İlkte inanamadım. Bu bir şaka olmalıydı. Anneme sarıldım ağlıyordu ”Ağlama anne, merak etme geçer 1 haftaya kalmaz.”dedim. Annem ise ağlamaklı gözlerle bana bakıyordu. Korkmuştum. Annemin ağlayışına, o acı çığlığına anlam veremiyordum. İlk defa görmüştüm onu böyle.
Anneme sorular soruyordum .Anne biliyor musun 1 hafta sonra tatile çıkacakmışım, Doktor amca öyle söyledi. Sende gelecek misin? Yoksa korkarım ben bilirsin dedim. Annem ise ”Elbette seni yalnız bırakmam dedi .Ben bu tatilin hiç bu kadar zor, sıkıcı ve anlamsız geçeceğini bilmiyordum.Hemen eşyalarımı topladım.Mutluydum her şeye rağmen…1 hafta anneme doya doya sarılarak, gezerek geçirdim .İşte gün gelmişti. Evet sonunda tatile çıkıyordum. Nasıl bir tatilin beni beklediğinden habersizce. Annemle yolculuk bambaşka geçiyordu. Konuşuyordum, orada neler yapacağıma ,nasıl eğleneceğime dair söylentileRdi işte. Sonunda yolculuk bitti. Büyük binalı bir yerin kapısındayız . Şaşkındım Demek tatilimi burada geçireceğim diye ekledim annemin suskunluğuna. Binanın içerisinde hep hemşireler, doktorlar vardı .Korkmuştum Etrafıma şöyle bir göz attım.Küçük ,büyük demeden insanların yüzlerinde maske vardı.”Neden takmışlardı acaba? Yoksa buda tatilimin bir parçası mıydı diye düşündüm.Bir odaya girdik. Beni alıp başka bir odaya götürdüler .Oda boş gözüküyordu gözüme…Küçük bir televizyon bir yatak ve bir koltuktan oluşuyordu. Doktor amca tatilimin burası olduğunu söyleyince yıkılmıştım. Tüm umutlarım söndü.Nasıl yani diye sormadan çıkıp gitti odadan. Bense anlamsız bakışlarımla yalnızdım…Gözlerimden yaşlar süzülüyordu. Birden kapı açıldı. Gelen annem ve doktordu…Annem yine ağlamış belliydi gözlerinden. Doktor bey yanında birde armağan getirmiş. Maske ve Cdler..
Yalnız olduğunda cd izler, zamanını geçirirsin dedi. Birde maske takmamı ve hiç çıkarmamamı söyledi. Sonra annemle uzun uzun bakıştılar ve çıktılar Günler böylece annem ,ben, cdlerim arasında geçti. Hiç dışarı çıkmak yok. Bir gün 2.acı çığlıkta kapımdaydı artık.
SAÇLARIM.. Hepsi dökülmüştü yastığıma tutam tutam.
Ve ağlıyordu annem başucumda bende nedenini bilmediğim hastalığım, göremediğim dünya ve annem için ağlıyordum.
Anneme işte o an sımsıkı sarılıp bırakmamak istedim.Ama olmadı.Ben ve annem bu olayda yenik düştük. Artık saçımda yoktu. Bir bere vardı yalnızca başımda. Bu olaylar yetmezmiş gibi her gün test her gün ilaç….YETERİN ARTIK dediğim anda hastalığıma yenik düşmüştüm. Umudum,yaşama arzum,ailem,arkadaşlarım,evim,dünyam….her şeyi yitirmiştim gözümde. Ya da ben öyle sanıyordum.Ama umut taşıyordum içimde yine de sağlıklı günlere kavuşmak için ve umudum hiç bitmedi.
Aylar böyle hem hüzünlü,sıkıntılı ama umutlu geçti. Bu arada bir gelişme hastalığımın adını öğrendim. LÖSEMİYMİŞİM. Bunu duyunca üzülmedim. Aksine sevindim “neyin için yaşam mücadelesi verdiğimi anladım” Yılmadım geçen aylara ümidimle meydan okudum.
Ayların getirdiği acı ümidimle son buldu.
VE HER YENİ GÜNE ÜMİTLE UMUTLA BAKMASINI ÖĞRENDİM…
2.KEZ HAYATA MERHABA DİYORUM
AİLEM İÇİN SEVDİKLERİM İÇİN EN ÖNEMLİSİ KENDİM İÇİN
NİCE MERHABALARA
UMUTLU YARINLARA……