Küçük not defterime bu satırları Metris’ten yazıyorum… Belki bir gün gelir açar okurum, hüzünlenirim.

Bu gün bayram…

Sabah hücremden dışarıya baktığımda beni gören bir serçe yanıma geldi. Ekmek parçacıklarını elimden korka korka yedi. Biraz konuştuk, benim tek bayram ziyaretçim o oldu! Geçenlerde acı acı ötüyordu; eşi ölmüştü. Başında saatlerce bekledi, çaresiz... O an Ayşe’m bende seni düşündüm, ağladım… Bayramda bana baklava yapmıştın, hatırlayınca ben de o kuş gibi ağladım.

Koğuştaki herkesin anne ve babası, eşi, çocukları geldi. Benim: babam yok, annem yok, birde sen yoksun Ayşe’m, üçünüzün yan yana yattığı mezarınıza bile gelemedim. Toprağından avuçlayıp, sevdiğin çiçeklerden yapılmış bir buket bile koyamadım başucuna, bir dua bile okuyamadım. Beni affet…

Akşam oldu, herkes sevinç içinde yatağının üstünde neşeli sohbet ediyor. Herkes ailesini anlatıyor. Bense sessizce kıvrıldım yatağıma...

Bugün bayramın ikinci günü…

Yine açık görüş var. Herkes annesine, babasına, eşine, çocuklarına sarılıp kokluyor. Oğlum, Kemal can büyü be oğlum, kızım Çiğdem sen de büyü…

Gel babanın yanına da şu dinmeyen yaşlarımı dindir…

Birden piyade bağırdı, idareye çağrıldım. Gittim, "Serbestsin gidebilirsin, hakkındaki karar kalktı." denildi. Hemen koğuşuma koştum eşyalarımı topladım..
İlk defa sağcı ve solcu koğuşlar birleşip, benimle vedalaştılar.

Bugün benim bayramım, oğlum Kemal can, kızım Çiğdem ben geliyorum! Sevinin!

Bu vatanı parçalamak isteyenler; sizler üzülün…

Silahımla, Adaletimle, ben geliyorum…

Can Akın