MAZİDEN ANILAR

• 31 Mart 2010 Çarşamba 16:28:37

Mehmet dimin askere gittiğinin altıncı ayıydı altı ay ne kadar zor geçmişti saatlerce telefon başında tuşlara basmaktan yorulurdu parmaklarım ama açılmazdı yada açılsa yok dağda denirdi göz yaşımı artık dindirmek imkansızdı
Çünkü ikinci oğlumun askerliği çıkmıştı kimi gitmesin dedi kimi gitsin arkadaşlarından ayrılmasın

Ve canım oğlunu bir öyle sonrası sessizce otobüse bindirdik
Ağabeyini şaşasının yanında çok sönüktü gidişi 4 kişi uğurladık hafta içiydi herkes işinin başında gözümde yaş sarıldım sıkıca oğlum diye nasıl dayanılırdı nasıl dayanacaktım

Isparta oğlumu sana gönderiyorum
Mehmet im doğuda karla kışla ve terörle boğuşurken Isparta bize cennet gibi geldi
Yavrum sessizce bindi otobüse sallanan eller havada kaldı yine
Günler nasıl geçiyor bilemiyordum
Çok sıkılıyorum diye muhabbet kuşları almıştı eşim Teğviğimin akvaryumu vardı beni balıkları onlarla avunuyordum kuşlara isimlerini koymuştum çocuklarımın

Evlere sığmak zordu her gün çatışma her gün şehit haberleri televizyon izlemez olmuştum açsa bile eşim ben girince kapatıyordu gözyaşları arasında geçiyordu zaman
Tevfik canım oğlumun yemin tören günü gelmişti
Görümcem kızım eşim bindik arabaya koyulduk yola sabahın erken saatinde
Temin törenine yetişelim diye
Isparta ya gelince sorduk taburunu burası asker yeri ne çok asker var
Taburlar ayrı
Aman ALLAH ım bu ne kalabalık ağaçlarla kaplı büyük bir alan ucu bucağı yok inanamadım Karabük teki askeriye hiç kaldı
Mevsim yazdı ve bu kalabalıkta çocukları bulmak ta imkansız dı
Tabur toplandı tören başladı önce önümüzden geçtiler o mu bu mu deyip duruyoruz
Zavallı yavrucaklar Isparta nın sıcağında yanmış kavrulmuşlar hepsi siyaha yakın olmuş
Tanımanın imkanı yok tören bitti herkes yemin etti dağıldılar çocuğunu bulan çığlık atyor yavrum kuzum sesleri arsında göz yaşları sel
Biz oğlumuzu bulamadık deli olmak çıldırmak hiçten değil hemen herkes aldı çocuklarını biz arıyoruz eşim biraz dolaşayım siz buradan ayrılmayın dedi
Gözümde yaş sel gibi deli gibi etrafıma bakıyorum yok yok

Birden omzuma bir el değdi döndüm oğlumdu ay parçası gibi karşımda gülümsüyordu sarışın rengine nede güzel yakışmıştı yeşil giysileri
Bir çığlık bende oğlum diye herkes dönüp bakmış olmalı çığlığıma nasıl sarıldım göz yaşları arasında
Birden biri koluma öyle bir yapıştı ki şaşırdım
Hanım hanım herkesin oğlu kapkara yanmış senin niye beyaz kalmış
Göz yaşları arasında ne bileyim oğlumu ilk kez görüyorum dedim şaşkın kadın dik dik baktı
Rabbim nazarlardan koru oğlumu diye dualar ettim

Evet kadın doğru diyordu o kapkara olmuş çocukların arasında benim oğlum ay parçası gibiydi banyosunu yapmış traş olmuş pırıl pırıl dı
Oğlumu da alıp Isparta nın içine gittik ayrıldık askeriyeden konuşmaya başladık yazıcı olduğunu biliyordum ve hiç talime çıkmamış yani gün görmemiş yemin törenine de katılmamış
Hala aklıma gelince bir hoş olurum o kadıncağızın hanım hanım senin çocuğun neden beyaz demesini
Oğlumla Isparta da dolaştık bir yerde yemek yedik kalmayacak mısınız dedi
Yok oğul kalmayalım deyip geç vakit oğlumu taburuna teslim ettik burası yasaklıydı yatak hanelerini görmedik
Yanından ayrılırken yanımda yapıp getirdiğim kekler buaçalar dolmaları bıraktık
Canımın içi böreği çok sever diye bolca yapmıştım
Biraz buruk ama mutlu ayrıldık rahattı ve 15 gün içinde İzmir e gelecekti yeri belli olmuştu
İzmir deyince çok sevindik
Ama gözyaşımı tutamadım ayrılırken
Yolumuzun üzerinde paralı askerlik yapan bir yakınımız vardı onada uğrayıp hayırlı teskereler diledik bir aylıktı nasıl gidiyor dedim hiç dedi devletin parasına bizim de zamanımıza yazık dedi yok bir şey yapmıyoruz
Onada bir şeyler hazırlamıştım arabadan çıkarırken birde ne göreyim oğlumun börekleri kalmış deli gibi oldum çok canım sıkıldı dönelim dedim eşime ne olur dönelim
Olmaz dedi olmaz neredeyse yolu yarılıyoruz nasip değilmiş alt tarafı börek çıkar onlar şehre yer dedi ama ben çok kötü oldum zavallı yavrum börek bekliyordu
Eve gelimce telefon ettik
Anne börek yok deyince canım unutmuşuz arabada kalmış
O börekleri yiyip bitirene kadar sanki oğlumun hakkını yemiş gibi olmuştum
AYŞE KARAN