Gözlerimi kapatıp dalardım.
Sonsuz bir yeşilliğin ortasında baharı yaşarken bulurdum kendimi.
Çiçek açardın, başımı döndürürdü kokun.
Bir gül yaprağı gibiydi ipeksi tenin.
Öperdim seni soluğum kesilirdi.
Hafif bir yağmur başlardı her damlası başka sevdadan süzülen o yağmurda ıslanmaktan huzur duyardım.
Bir hayalden bir hayale geçerken sabahı karşılardım.
Güneş pencereden içeri girince, gecenin tüm kasveti biterdi.
Yıldızlar bir sonraki geceye kadar çekilirdi!!!
Ama içimdeki karanlığın tek ışığı sendin...
Sen olmadan ben aydınlanamazdım.
Güneş olmasa da o gün sensiz yaşanacaktı.
ÇÜNKÜ BEN SENSİZLİĞİ YAŞARKEN AĞLAMAZDIM
SADECE YILDIZLAR DÜŞERDİ GÖZLERİMDEN!!!

mustafa hebip


(’’yeşil gözlü bir cennetti o’’ şair mustafa hebip söze böyle başlamıştı geçmişini anlatırken ve onu anarken hala gözleri parlardı.. kim oldugunu ne oldugunu söylemedıgı ıcındekı yarım kalan bir hazineye yazdıgı bu şiirin herşeyin kanıtıydı aslında onun için)