sürüyor yazılarınızda yolculuğum..
Osmanlı Türk Tarihi konusunda ki 17 yaş saptamalarınıza elbette katılmıyorum.
Ne demek Osmanlı çıkınca geriye ne kalır...Binlerce yıllık Türk Tarihi içinde Osmanlı olsa olsa bir su damlasıdır.
Ancak Osmanlı Devleti'nin değil,o devletin halkı Türk milletinin yarattığı o büyük kültürel katkıyı sürdürememenin nedeni sorgulanmalı.

Aşk yazısı yazmadığınızdan söz etmişsiniz bir cevabınızda.
Benim düşümcem aşk ilahi aşka yürüyenlerin yolunda ilk alfabe,ilk adımdır.
İnsan aşık olmayı seçemez,aşk insanı seçer.Seçilmek yanmak olsa da ne güzeldir yanmak,pişmek...
yazılarınızı sıkılmadan severek okudum.
kaleminize can veren aklınıza,yüreğinize elinize sağlık.

kim demiş ki zamanda yolculuk imkânsız, diye
işte siz başarmışsınız bunu
bize de yaşattınız üstlelik tebrikler...

HAKİKATLER I, HAKİKATLER II, HAKİKATLER III üçü de üç ayrı yazı gibi gözükse de aslında tek bir yazının bölümleri olarak kabul etmek gerekir sanırım. Bu yüzden yorum yaparken I ve II bölümlere dönüş yapmakta sakınca görmüyorum.

Hakikatlerimiz ne kadar hakiki hiç düşündük mü ? Geçmişte hakikat dediğimize bu gün eğer şüphe ile bakıyorsak veya geçmişte güldüklerimizin bu gün doğruluğu, doğru olduğu sadece Beyoğlu 5. noteri tarafından tasdiklenmemişse bu değişkenlik de geçen zamanın, şartların, ruhsal durum, maddi ve manevi olguların eksikliği ve fazlalılığını göz ardı etmemek lazım herhalde.

Beşinde, on yedisinde, otuzunda veya kırk beşinde, çocukken veya çocuk sahibi olunca, bekârken veya evlenince, öğrenciyken veya öğretmenken, işçiyken veya patron olunca, çalışırken veya emekli olunca. Hep başka doğrular, farklı gerçekler. Dediğim gibi her şeyden evvel bulunulan yer ve açı en önemlisi

HAKİKATLER I de anneye yapılan sızlanmaların yeri HAKİKATLER II de yerini methiyelere bırakmıştır. Zira artık o da bir annedir. Bakış açısı, bulunduğu yer öyle olmasını gerektirmektedir.

“Hayat bu işte. Büyümek, ilerlemek, yaşlanmak değil. Öyle ya da böyle, ilk halinden farklılaşmak” cümlesinde bu itirafın izleri apaçık görülmektedir

Hasbelkader gençliğimizde futbol oynamaya çalıştık. Maç içerisindeki stres, hırs, yorgunluk gibi bazı etkenler doğru karar vermeni engeller, taymingini(zamanlama) bozar, antrenmanlarda çok kolay yaptığın hareketleri yapamazsın, beynin ayaklarına hükmedemez. Saha içinde rakip ve takım arkadaşlarınla aynı düzlemde olunca; açıktaki arkadaşını görmek, kaçan rakibin kademesine girmek, ofsayta düşmemek veya ofsaytı bozmak gibi bazı hareketleri algılamak ekstra meziyetler ister. İşte bu meziyetlere sahip futbolcularda zaten bu yüzden büyük futbolculardır.

Türbinde ise saha ile belli bir rakım farkı oluştuğundan, sahaya yüksekten bakmak, maçı analiz etme konusunda oyuncuya nazaran seyirciye ekstra bir avantaj sağlar. Bu yüzden türbinler keşfedilmemiş on binlerce teknik direktörle doludur. Siz bakmayın bizim türbinlerimizdeki holigan müsveddelerine, bütün gerçekler tüm çıplaklığı ile türbine çıkınca görülüyor.

İşte böyle türbine çıkana kadar gerçeklerimizde, doğrularımızda hep gel-git ler olacaktır. Bence asıl hakikat bu olsa gerek

Tebrikler, saygılar

İlk iki bölümü de okumuştum..Bu bölüm de aynı güzellikte ve akıcıydı..

Tebrik ederim..Selamlar..

insanın kendisiyle yolculuğuyla empati yapması ne güzel ,yaparken sorgulayıcı düşündürücü / sevgilerimle

"... “ Türkiye geçmişinden kopmuş bir millettir. Altı yüz yıllık Osmanlı tarihini çıkartırsak, Türkiye tarihi diye bir şey kalmaz. Çünkü Türkiye bugün, bağımsız değil, Avrupanın güdümünde bir ülkedir.”


sözün bittiği..düşünmenin başladığı yer..!

teşekkürler

***
---Demek ki büyüdükçe, bir şeyleri küçülüyor insanların. Annemi özlemem bu yüzden demek ki…
***
---Hayatın ebruli olduğunu, yaşayarak değil, benim hayatımı okuyarak anlasınlar diye…
***
Dediğiniz gibi;Hayat törpülüyor,dönüştürüyor hatta öğütüyor...
"Islanmadan yüzme öğrenilmez" denir ya,çocuklarımız da yaşayarak öğrenecekler.
(Sanmıyorum ama)Kendi günlüklerini tutacaklar.

Varolun hep.Selam,saygı.

birikimli......ders veren dopdolu bir kalem.....muhteşem uslubuyla nefes bile aldırmıyor okurken.....düşündürüyor....çıkmazdaysan yolda gösteriyor....şamar oğlanına döndük.... masa tenisi gibi bir o tarafa bir bu tarafa....güne layıkıyle yakışan bir yazı kutluyorum yürekten....saygılar

Güne düşen yazınızı canı gönülden tebrik ediyorum. Anlatım gücünüz oldukça kuvvetli. Kaleminiz daim olsun. Sevgilerimle...

İlk önce sondan başlamak isterim. Kızlarınız hayatın ebruli olduğunu okuyarak değil ancak yaşayarak öğrenecekler. Sonra önemli bir not daha 17 yaş hiç de çocukça değildir. Keşke hep o yaşın delikanlılığını taşısak yüreğimizde. Ben 17 yaşıma sırtımı dayıyorum hala. O zaman neye bakmışsam şimdi de ona bakıyorum.

Ve Türkiye için söyledikleriniz gerçekten içler acısı. Ve gerçekler acıtıyor işte.

Ben de günlüğünüzden önemli bir not düştüm kendime.

Biz genç Osmanlıyı jön türkü Avrupa’ya ilim getirsin diye gönderdik. Bunda sorun yoktu. O Frenk getirdi. Özenti getirdi. Kendi değerlerini aşağılayan budalaları getirdi. Hali hazırda Osmanlıya salyasını akıtmayı şeref bilenleri örnek göstersek...

El Ezhere gelince... Son derece haklı orası İslam üniversitesi. Madem bana öğrenci göndereceksin - sen zaten anlamazsın İslam’dan- benim hazırladığım programa göre alt yapı oluştur diyor. Zaten biz bu kaynaklardan öğreniyoruz fıkhı siyeri. Osmanlıda bu kaynaklar sınırlı. Zira Osmanlı at üstünde bir millet kağıt üstünde değil.

biz şu anda okulöncesi eğitimi Almanya’dan entegre ediyoruz bu kimseyi rahatsız etmiyor. Ben kendim Montessori Okulu açmak için canla başla çalışıyorum bunda sorun yok. Ben ne zama Montessori’nin yaşamını çocuklara dayatırsam sorun orda başlayacak. Çok şükür artık bunun ayrımına varıyoruz...

Sevgilerimle.



ocean tarafından 4/1/2010 10:03:59 AM zamanında düzenlenmiştir.

Hakikatten, hakikatli bir yazı seçilmiş.

Yazarını ve güne gelmiş yazısını kutlarım...

sevgilerimle...

Günün yazısına ve yazarına tebrikler.

tik! tak!

lütfen izin ver xl hayallerin olsun hatta xll olsun....insanlar yaşayarak öğreniyorlar,inan bana defterlerin yüzünü açan yok..bu kaleme küsmek yakışmaz...
sevgi ve sağlıkla kal

güne gelen çalışmayı emeği kutluyorummmm....

GÜNE DAMGASINI VURAN HARİKA BİR YAZIYDI...

KUTLARIM...

SEVGİLERİMLE ...

.Bir yanı cumbada dantel dokuyor yüreğimin, diğer yanı meydanlarda slogan atıyor. ''

Anlatmak istediğin, bu satırlara sığmış zaten Sevgili Aynur. Ben senin pencerende ki cananları özledim:)

Güzel bir yazıydı, tebrik ederim. sevgilerimle...

Bir zamanlar, mutluluğun tarifi insanlığı kapsayacak kadar genişti benim için. Şimdi görebildiklerimle sınırlı…Demek ki büyüdükçe, bir şeyleri küçülüyor insanların. Annemi özlemem bu yüzden demek ki…

Ben kendimi kırpmasaydım bile, bu kutsal görevi yerine getirecek başkaları çıkacaktı. “XL” hayallerime “S” gömlekler giydirecek, sonra da, senin hayallerinin fiziği bozuk diyecekler ve beni kendi elleriyle keseceklerdi.

Hayat bu işte… Büyümek, ilerlemek, yaşlanmak değil…Öyle ya da böyle, ilk halinden farklılaşmak…

Günlüklerimi açmayacağım bir daha. Bundan sonra kızlarıma miras onlar. Hayatın ebruli olduğunu, yaşayarak değil, benim hayatımı okuyarak anlasınlar diye…

Eski defterleri kapatmak, diye buna derim ben…


BU USTA KALEMİ AYAKTA ALKIŞLIYOR, KARŞISINDA SAYGIYLA EĞİLİYORUM...

KIZLARINIZ SİZDEN HER ZAMAN GURUR DUYACAKLARDIR,AYNUR KARDEŞ...

SEVGİ VE SAYGILARIMLA...

Yazı başlı başına bir kalite. Fazla söze gerek yok.

Günlüklerde yazanlar, bir gün okunduğu zaman, insanı bazen hüzünlendirir,bazen gülümsetir.
Duygularınızı bizimle paylaştığınız için teşekkürler,saygılar.

''....Bir yanı cumbada dantel dokuyor yüreğimin, diğer yanı meydanlarda slogan atıyor. ''

Bu yürek ve bu kalem, konuşsun ve yazsın daima...Kızları her zaman gurur duyacaktır anneleriyle...