1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
901
Okunma
Evde yalnızdım. Elektrikler kesikti. Kanepenin tepesine tünemiş, kafamı kollarımın arasına alıp ellerimi buluşturmuş, dışarıdaki kuvvetli rüzgarın sesini duymamaya çalışıyordum. Rüzgar o kadar şiddetliydi ki çamaşır iplerinin hepsi kopmuş, mandallar dört bir yana savrulmuştu. Her zaman huzur veren yapraklar havada uçuşarak beni daha çok korkutuyordu.
Tıpkı eski günlerdeki gibi korkunca annemin yanına gittiğimi hayal ettim ben de; koynuna girdim usulca, sanki beni bekliyormuş gibi sarıldı kafamdan öpüp "korkma, yanındayım" dedi bana. Öyle mutluydum ki uykuya daldığımda.. Uyandığımda yüzümde hala küçük bir tebessüm, pijamamda hala annemin kokusu vardı.
vadi tınay
31ocak2010
Cevap Yaz