Bu şehirde ne zaman üşümeye başlasam.Aklıma bir sevgilimin olmadığı,olamadığı gelir.Kendimle bir hissettiğim bazı sesler bazı sözler var.Beni anlatmasa da beni anlatsaymış en iyi o anlatırmışcasına.Uzun türküler bilirim.Bazı yerlerinde gözünün yaşını tutamazsın ,bazı yerinde kalkıp oynamasan haksızlık olur gibi.Zaman zaman kısa hikayeler yazmaya çalışıyorum.Sevgisizliği,sevgilisizliği kendini aslında hayattan nasıl dışlanmış hissedebildiğini anlatmak için,benim,bir insanın.

Bugün üşüyorum işt. Elim dursa,gözlerim kapanmıyor.Olduğunu bilsem,benimle olacağını,bilsem arayacağım iklimler boyu seni.Yani içimdeki tüm sesler öyle diyor.Aklım,kalbim...

Hangi vakit ağlamak istesem en çok niye ağladığımı bilmemek üzer beni gecelerce.Aleyna,beş yaşında, kocaman mavi gözlü bir kız çocuğu.Hayatı ne kadar toplumsallaştırıp ne kadar bireysel yaşıyoruz.Şimdi bana hangi kuvvet unutturur o kızın akla zarar mavi gözlerini.Ve hangi insanlık bilgisi anlatır böyle yakınken böyle uzaklaşabildiğimizi.Aynı türküleri dinleyip.aynı hikayelere inanıp nasıl bu kadar uzak olunur ki?Kim ne diye aramıza böyle geniş köprüler kurar ki?

Bir demetten daha az papatya ne zaman doldursa masamdaki çiçek boşluğunu aklıma hep o çiçekleri kime vereceğim gelir ve hiçbir zaman bir boşluktan daha iyi bir cevap olmaz.

Bugün, gün ışıklarının hepsi bizi kandırmaya çaqlışıyordu.Bizi birbirimizden uzaklaştırmaya.Bahar geldi işte daha çok sevmemiz lazım birbirimizi ama sanki evrendeki herşey aramızdaki uçurumları güçlü iplerle tekrar tekrar örüyor.Ya insanlığın bağlandığı tüm ipleri yırtacak kadar sevmek gerekiyor ya da tüm kuş seslerini,gece renklerini insanı dolu dizgin yazmaya iten herşeyi yatağa girip unutmak.

Bu şehirde ne zaman üşüsem ne aklım boş durur ne gönlüm.Her gece bitiminde elim ağır gönlüm hafif doğrulurum yerimden.İşte aşk bu olsa gerek.
Yazmak,ki görmeden bile ne yazdığını,güzel.


24 MART-GECE