Canım,

Sana hitap şeklim çoğu zaman değişir. Yirmi üç yıllık evliliğimizde, bazen canım, bazen hayatım dedim. Bence, sıfatların hiçbir önemi yok. Önemli olan, benim sana baktığımda, yüzümdeki gülümsemenin şeklidir.

Sana, bugüne kadar hiç mektup yazmadığımı fark ettim. Hiç yazmamıştım. İlk kez, sana bir mektup yazıyorum. Yazmadım, yazmak için ayrı yerlerde olmamız gerektiğini düşündüm sanıyorum.

Evlendiğimizde, sen askerde değildin. Üstelik başka bir şehirde de çalışmıyordun. Hep yanımdaydın. Allah da göstermesin yine de. Ne ben evi terk ettim, ne de sen terk ettin. Yirmi üç yıldır, el ele, göz gözeydik. Uzun yıllarda, bu şekilde kalmak istiyorum seninle. Son nefesime kadar.

Sana, çok mükemmel bir eş olduğumu iddia edemem. İlk evlendiğimizde, yemek yapmasını bilmiyordum. Pilav yapmayı da bilmiyordum. Pişirmeye çalıştığım pilavı, ağzına attığında, benim şevkimi kırmamak için “ Hanım ; Pirinçler, kavga etmişler galiba “ diyerek, espri yapmıştın.

Şimdi, çok güzel pilav yapıyorum. Daha sayamayacağım, bir sürü örneğim var. Seninle evlendiğim için hep şükrettim Allah’ a. Seni tanıyan ve seni seven insanların, senin hakkındaki düşüncelerini duyduğumda, bir kez daha kabarıyor göğsüm.

Bu mektubu yazmama sebep de, bir şiir gecesinde, şiir okuyan bir arkadaşımın, dinleyicileri sorduğu bir soruydu. Salondakilere döndü ;

“ Aranızdan kaç kişi son zamanlarda, eline kalem ve kağıdı alıp, mektup yazdı ? “

Salonda, bir sessizlik hakim oldu. Kimsenin yazmadığı anlaşıldı. Mektup, diğer değerlerimiz ile birlikte kayboldu. Kimse, kimseye mektup yazmıyor. Cep telefonu, mail ve diğer iletişim araçlarının sayesinde, ortadan kaldırdık. Şu an aynı odadayız. Sen, haberleri seyrediyorsun, pür dikkat. Ve ben sana bu satırları yazıyorum.

Yarın, bu mektubu, zarfın içine koyacak ve ev adresimize postalayacağım. İçine, sevgimi de ekleyeceğim. İyi ki varsın. İyi ki yanımdasın. Hayat arkadaşım, yoldaşım, her şeyim…

Seni seviyorum…