Şimdi biz diye bir şey kalmadı, biliyorum.Ama son nefes kadar kısa bir sözüm var sana ; şimdi adı ’unutmak’ olmasın.Adı aşk olmayabilir ama ayrılık olmasın..sebepsiz ağlamalarım yok artık ; sen yoksun artık..derin düşüncelerde ve bitmez hüzünlü bir bekleyişteyim..hüzünlerimi arada yaşıyor arada saklıyorum bir sonraki gidişine..kim bilir sen kendinden habersiz kaç kere daha mola vereceksin bu istemediğin şehirde..buyur gel..ama adı şimdi unutmak olmasın..unutalım deme..

Sevgi renginde gülüşlerin var bende..buğday teninin ışığı var hala gözlerimde..düşlerim var toz bulutlardan çakılmış zemine..sebepsiz hiçbir göz yaşına tahammülüm yok artık..şimdi biz diye bir şey yok ; tek gerçek bu..gerçeğin gölgesi tüm gölgelerden daha serin ve soğuk..resmen kuru ayazdayım..üşümek olsun mesele boşver..ama adı unutmak olmasın..sakın bir gün gelip de seni unuttum deme..ben unutmadan ve unutulmadan yaşamak istiyorum..herkes unuttu beni..ne kapım nede telefonum çalıyor artık..bir sabah alarmıyla bağlanıyorum hayata ve bir duayla geceden ayrılıyorum..ve tekrar yeni bir sensizliğe merhaba..önümdeki sonsuzlukta bu hiç değişmeyecek..şimdi unutalım deme..adı unutmak olmasın..adı devlerin aşkı olmayabilir..ama unutmak olmasın..

Bir kafesteyim buz ve soğuk dokunuyor gözlerime..Senle batan güneşi özlüyor ve şimdi ateşle avunuyorum..Ateşe yazıyorum bir yaz hikayesi ve ağlıyorum ardından bir daha doğmayacak güneşime..Kadri kıymeti bilinmez bir kitap hüznüne boğuluyorum; yırtıp atılası sayfalarım var biliyorum..ama yazılmış bir kere “emektir” demekten alıkoyamıyorum kendimi..bu üslübu devrik kitabı unutma..adı unutmak olmasın.. adını yine sen koy...tüm haklarım senin olsun..ama unutma beni; adım unutulmuş kalmasın..