Kardelen çiçeği, etrafındakilerin dostlarının anlatımıyla güneşe aşık olur.

Aslında hayatında güneşi hiç görmemiştir.

Çünkü bilir ki güneşi gördüğü an canından olacaktır.

Ama bu aşk içinde öyle büyür öyle büyür ki artık dayanılmaz bir hal alır ve Allah’a dua eder,bana bir defacıkta olsun güneşi görmeyi nasip et diye.

Ve bir gün dayanamaz Allah’ın huzuruna
çıkar ve şöyle der;

"Allah’ım güneşi görmem için bana izin ver."

Allah da ona şöyle seslenir;

"Ey Kardelen bilmez misin ki ; sen narin bir çiçeksin ve güneşle
karşılaştığın an canından olabilirsin.İyi düşün sana 2 gün
mühlet veriyorum, ya güneş ya canın ."

Kardelen, yüce rabbinin huzurundan ayrılır ve düşünür.Ama içindeki güneş sevdası adeta onu içten içe kemirir.2.günün sonunda Rabbinin huzuruna çıkar ve şöyle der;

"Bu aşk beni öyle büyüledi ki güneşi görmek için can atıyorum.

Allah da ona;

"Cesaretini taktir ederim ey kardelen ama bir yandan da
üzülürüm,çünkü canından olacaksın." der.

Kardelen güneşi görmenin aşkıyla tutuşurken karın üstüne çıkmaya karar verir. Tam o beyaz karın içinden kafasını çıkardığı an güneşi görür,ama ona daha önce söylendiği gibi
canından olur.

Bu olay herkesin kalbinde yer eder.Herkes çocuklarına ve torunlarına bu olayı anlatır; nasihatte bulunurlar.

"Eğer günün birinde aşık olursan,birini çok seversen “KARDELEN “gibi cesaretli ol.

Eğer “KARDELEN” kadar cesaretin yoksa Sakın Aşık olma!!!

“ Alıntı “


Kardelen çiçeği….

Kardelen çiçeğinin öyküsünü, merak etmiştim. Araştırmaya karar verdim. Okuduğumda da içimi birden hüzün kapladı.

Kardelen çiçeği, zorla mücadele eden bir çiçekmiş meğer… Karların arasından, o asil renkleriyle çıkışından belli…

Kar, saflık, temizlik… Bembeyaz, gözleri kamaştıran beyazlık… Yorar insanı bazen o beyaz. Fakat rahatlatır da, yorduğu kadar. Gözler, uzaklara gider, çok uzaklara… Belki, kavuşamadığı sevgiliye…


Kardelen çiçeği… Cesareti, aşkı, hasreti, umudu, sevgiyi hissettiriyor. En güzel renkleriyle, asil duruşuyla, mücadelesiyle….