Ölümsüz Aşk / MI?
Yastığına akan gözyaşlarını durduramıyordu bir türlü. Büyük bir boşluk içinde hissediyordu kendini. Artık bedeni yorgun düşmüştü ve düşünemez olmuştu hiçbir şeyi; hiç kimseyi. Gözlerinden uyku akıyor ama uyuyamıyordu bir türlü. Vicdanı onu rahat bıraksa belki uyuyacaktı ama…
Artık gözlerinden akacak yaş kalmayınca yerinden doğruldu yavaşça ve çocukların odasına gitti. Üstleri açılmıştı, örttü. Öpüp koklarken tekrar gözleri doldu. Çok zor bir durumdaydı ve ne yapacağını bilemez bir haldeydi. Çocuklarına bakmaya doyamadı bir türlü. İç çekerek çıktı odadan dışarıya.
Salonda ışık yakmadan dışarıyı izlemeye koyuldu. Hava çok soğuktu belli; camlar buz tutmuştu. Derin bir nefes aldı sanki son kez nefes alıyormuş ve doyamamış gibiydi. Hayatı film şeridi gibi gözlerinin önüne geldi.
Ebru’nun; tek istediği şey sevdiği gençle evlenmek ve ondan çocuk doğurmaktı. Öyle parada pulda gözü yoktu. Nohut oda bakla sofa derler misali küçücük ve huzurlu bir ev ve Ali’si olsun yanında yeterdi ona.
Ailesi de severlerdi Ali’yi. Çalışkan, dürüst ve saygılı bir insandı. Ayrıca kızlarını da çok seviyordu. Ebru’yu incitmeyeceğini ve onu el üstünde tutacağını çok iyi biliyorlardı.
Aile arasında sade bir nikâhla evlendiler. Ali’nin anne ve bası o çok küçükken ölmüşlerdi. Amcası büyütmüştü Ali’yi kendi çocuklarından ayırmadan. Ebru ile evlenince de Ali’nin babasından kalan tek katlı evi ikisine vermiş; bundan sonra sizler için yapabileceğim tek şey mutluluk dilemek demişti.
Çok mutluydu ikisi de. Hele ki ilk bebek müjdesini aldığında Ali sevincinden deliye dönmüş işine daha bir sıkı sarılmaya başlamıştı.
Hülya’dan sonra bir de Ahmet doğunca sevinçleri ikiye katlanmıştı ikisinin de. Tek üzüntüleri ise arka arkaya anne ve babasını kaybetmesiydi Ebru’nun. Başka kardeşi de yoktu onlardan yadigâr kalan.
Hayat işte! Doğum nasıl hakikat ise ölüm de hakikatti ve bunu en acı şekilde yaşamışlardı. Ama hayat devam ediyordu ve hiç değilse çocukları için yaşamalı ve mutlu olmalıydılar.
Hülya beş yaşına gelmişti bile. Seneye okula göndereceklerini düşündükçe gururla birbirlerine bakıyorlardı.
Bütün gece gördüğü kâbuslar yüzünden uyuyamamıştı Ebru ve eşine yalvarıyordu bugün işe gitme diye.
Çalan telefon sesiyle irkildi. Çocuklarını komşuya bırakarak hastaneye koştu. Yol boyunca dua etmişti Ali’sine bir şey olmasın diye.
Birden rahatsızlanmış ve yığılıp kalmış. Kimse anlamamış ne olduğunu. Doktorlarda anlamamışlar bir sürü tetkiklerden geçiriyorlardı. Kendinde değildi Ali. Ölü gibi yatıyordu. Ebru yalvarıyordu doktorlara “iyileşsin de isterse yatalak olsun; ben bakarım ona bir ömür boyu”.
Sigortası olmadığı için ellerinde ne var ne yok doktor ve hastane masraflarına gitmişti. Kıt kanaat geçiniyorlardı.
En son evlerini de satınca artık ellerindekileri tamamen kaybetmişlerdi. Bir arkadaşının yardımı ile küçük bir fabrikada işe başladı. Temizlik ve yemek yapıyordu fabrikada çalışan işçilere.
Aradan altı yıl geçmiş ve kocasında iyileşme olmamış; halen yatağa bağlı yaşıyordu. Kocasına artık sevgiyle değil de acıyarak bakmaya başladığını fark etti. Bir zamanlar yaşasın da nasıl olursa olsun ben ona bakarım diyen o değildi sanki.
Böyle düşünmesinde iş yerinde bir süredir onunla ilgilenen Selim’inde rolü büyüktü. Önceleri Selim’in takılmalarına ve laf atmasına aldırmıyordu; fakat zaman geçtikçe duyduğu güzel sözler karşısında daha fazla kayıtsız kalamamış ve o da karşılık vermeye başlamıştı.
İlk kez Selim’in arkadaşının evinde buluştular. Yıllar sonra bir kez daha kadın olduğunu ve sevgiye ne kadar muhtaç olduğunu anlamıştı. Aklında şimdi sadece Selimle geçirdiği mutlu dakikalar vardı. Hafta sonlarını iple çekmeye başlamıştı.
Kocasının yüzüne bakamıyordu artık. Yaptığının ne kadar yanlış olduğunu bilse de; bir ömür boyu sakat ve yatalak bir adamla yapamayacağını biliyordu.
O öğleden sonra Selim; “artık sensizliğe dayanamıyorum. Çocuklarını ve kocanı bırak bana gel” demişti. Şaşırdı önce Ebru nasıl olur diye ama o da katlanamıyordu Selimden ayrı geçen zamanlara.
Kocasının iniltileriyle düşlerinden sıyrıldı Ebru.
Oturduğu yerden isteksizce kalktı ve kocasının yattığı odaya gitti. Bir şeyler söylemeye çalışıyordu Ali. Gözlerinde halen Ebru’ya duyduğu delice sevgi okunuyordu. Ne demek istediğini anlamaya çalıştı bir süre; sonra vazgeçti ve solgun gözlerle baktı kocasına son kez. Elveda demeyi çok istedi ama yapamadı. Odadan dışarı çıktı ve telefonu aldı eline.
Saatine baktı gece yarısını çoktan geçmişti. Numaraları tuşladı tek tek.
“Sevgilim benim. Seni özledim, geliyorum. Seni çok seviyorum”
Telefonu kapattı.
Arkasına dönüp bakmadı; çünkü geri dönerse çocuklarına ve kocasına yaptığı haksızlığı anlayacak ve pişman olacaktı, biliyordu.
Kapıyı usulca kapattı ve “Elveda! Allah’a emanet olun” dedi.
Karanlığa karışırken gözlerinden sadece iki damla yaş damladı; o da vicdanını rahatlatmak içindi belki!
YORUMLAR
Maalesef bunu yapan kadınlarımız da oluyor işte ! Bu da hayatın çirkin yüzlerinden biri. Aşkın gerçekliğini sorgulatan, itiraf edilmesi, anılması bile çok zor olan yaşanmışlıklardan sadece bir tanesi...
N. B. Ç.
Yorumunuz için teşekkürler
Sevgili yazarım. İyi ki yazmaya başlamışsın diyeceğim yine. Yazın su gibi akıp gidiyor. Konuya gelince, maalesef vefa duygusu her insanda olmuyor olsa gerek. Dikkatimi tek çeken şey ise genelde, vefasızlığı erkeklerden beklerken, bunun bir kadın tarafından yapılması ki çok acı. Kadın Anadır, eştir, sevgilidir.... sonuçta en sabırlı insandır. Bunların olması, yaşanması neye delalettir bilemiyorum. İnsandır, beşeri varlıktır. Her şeyi herkes yapabilir. Harikaydı arkadaşım. Yazmaya devam et. Sakın elinden kalemi, bırakma. Sevgilerimle :)
İnsanı değerli kılan, İnsana yakışan değerlere sahip çıkması değilmidir...
Hep söylemişimdir.Yine söylüyorum İnsan istediği kadar hayvanlaşabilir ama İNSAN olmak EMEK ister...
Hasta bir eş ve muhtaç çocuklar... Bir gece vakti, sırf beden arzularına değişebilinecek değerler değil, böyle gösterilip insanlara haklılık paylarının da olduğu aşılanmamalı...
İnsan edebini ahlakını koruyabilecek onurda olmalı...Dünya arzuları; bu gün başka kollar da yarın başka kollar da uyuşturucu içki sigara kumar insan kendisini bırakırsa dünya arzuları onu yutar...
Şeytanın ve nefsinin şerrinden sığınmasını bilirse ALLAH'A İşte o zaman hem kendisini değerli kılar hemde insanlığa büyük katkıda bulunur....
Üstesinden gelinemeyeceğine inandığı bir durum varsa eşinden ayrılıp çocuklarına sahip çıkarak da sevgisini yaşayabilir...O zaman gerçek bir sevginin varlığına inanır haklılık payının olduğunu söyleyebilirim...
Güçlü ve onurlu İnsan karakteri bunu gerektirir...Güçlü olmak için, sığındığın makamın farkında olman gerektiğini bilmen gerekir....
Yürek dolusu sevgi, benden; tüm dost gönüllere....
N. B. Ç.
Keşke senin de dediğin gibi önce insan olmayı öğrenebilsek. Hiç bir şey veya hiç bir şart haklı çıkaramaz yazılanları. Çocuklar olsun eş olsun; bakıma muhtaçlarsa dünyevi arzuları bir tarafa bırakarak önce Allah'ın bize emaneti olanlara sahip çıkmalı ve direnmeliyiz sonuna kadar.
Değiştirilerek anlatılan bu gerçek hayat hikayesinde kendimce acaba haklılık payı nedir dedim. Ama yoktu ve hiç bir zaman da olmayacak.
Cenab-ı Allah kimseyi şaşırtmasın ve doğru yoldan ayırmasın.
Sevgilerimle...
N. B. Ç.
Teşekkürler.
Sevgiler...
yaşamı farklı kılan hep olmaz dediklerimiz olunca.........kurguyu irdelemeyeceğim.....yatalak koca bakıma muhtaç iki çocuk.....kanlı canlı bir eş çok iyide gittiği arzu duyduğu .......bıraktıkları bakıma muhtaç....kızsak gericisin övsek amma gevşeksin al sana iki ucu ballı değnek yala kardeşim yala....çok hoş bir anlatım saygılar
Ne demek lazım? Zor bir karar.
Mantıkla bakınca: Kocayı boşver de 2 çocuk var ortada. Onlar ne olacak? Ama Ebru da haklı. O da kanlı, canlı bir kadın ve yaşıyor.
Kendim ( insan+kadın ) bakınca: Mümkün değil. Ne 2 çocuk ne de bir zamanlar bile olsa sevdiğim, onca senedir eşim olan insan...Yok, imkansız.
Duygusal bakınca: Ölümsüz aşk diye bir şey yok.
Tebrikler...
hiç bir aşk ölümsüzdeğil...
satın alınamayacak aşk
gücün hakim olamıyacağı hiç bir yürek yok...
mecnun böyle yapmış
kerem aldanmış yanmış aslıda
ferhada yüklenen zahemte ortada...
günümüzde mi
çok karamsarım çok...eskide kaldı o aşklar...
seni dikkatle okuyorum sevgili dost şair..
hüzün yanların hep benim huzur ve mutluluklar hep senin olsun..
sevgiler saygılar....