KARAYAZI

• 16 Mart 2010 Salı 21:52:21

Diyarbakır’dan tayin alarak Erzurum Karayazı’ya gittik.Annem daha 20 ’sine anca değmiş kucağında ben karnında kardeşim...Babamda farklı sayılmaz aralarında birkaç yaş var.Askeri okuldan mezun olmuş 4-5 yıldır dağlarda,görevlerde gezen genç bir adam..Bana gelince henüz hiçbirşeyden haberi olmayan bir kız çocuğuydum.
Muhteşem lojmanımıza askerler eşyaları taşıyordu.Çok az asker vardı bu karakolda.Köyün çıkışında küçük bir karakol,koğuş ve karşısında iki katlı lojman vardı.eve girdiğimizde içinde oturanların henüz çıkmadığını gördüm.mehmet amca ve eşi toplanırken biz eşyaları yerleştirmeye çalışıyorduk.İki ev iç içe olmuştu.Mehmet amca ve eşi çok tuhaf insanlar sürekl tartışıyorlar, birbirlerine hırslı hırslı bakıyorlar.Lojmanda su yok dışarıda ki çeşmeye bir hortum takıpduvarı kırarak içeriye su çektiler.su ihtiyacımızı böyle karşılayacaktık.Annem yorgun ve bitkindi.İki gün içinde taşınmamız gerektiğini öğrendiğimizden beri koca evi bir başına toplamış,paketlemişti.Şimdide ev yerleştirme çaasındaydı.Akşam olmuştu nihayet eşyaları içeri yığdılar.Askerlerde yorulmuştu.20 asker ya var ya yoktu.Herbiri br diğerinden farklıydı.Yorgun,endişeli,biraz hüzünlü bakışlarıyla kim bilir hangisinin nasıl bir derdi,nasıl ailesi vardı.Kim bilir nerelerden gelmişlerdi buraya..
Askerler evden çıkınca 10 taneye yakını karakolun yanında ki ırmağı geçerek uzaklaştılar.Köye ekmek yapmaya gidiyorlarmış.kalan 7-8 askerde koğuşlarına çekildiler.Annem ve Meral teyze yemek hazırlamaya başladılar.Babam ve Mehmet amca iseanılara dalmışlardı.Suyu bile olmayan ,camları çıplak,her yanı dağ olan yeni avimize ısınamamıştım.Camdan baktığımda ne bir ev görebiliyordum ne de brkaç çocuk..
Hava kararmaya başlamıştı.Annemler işlerini bitirmek üzereydiler.Masanın üstüne serdikleri gazete parçasının üstüne diziyorlardı yiyecekleri.Küçük ama mütevazi bir soframız olmuştu.Annem neden okulu yarım bırakmak zorunda olduğunu anlatıyordu.
Birden göz alıcı bir aydınlıkla birlikte bir patlama duyduk.Sanki kocaman bir tüp patlamıştı.Bina öylesine sallandı ki bir an deprem olduğunuda sandım.Annem ve Meral teyzenin çığlıklarıyla birlikte büyük bir uğultuyla üzerimize gelen kırmızı ışıkları gördüm.Yerimden kıpırdıyamıyordum sadece bağırıyordum.Avazım çıktığı kadar baağırıyordum.Camlar kapılar hepsibüyük bir şangırtıyla yere indi annem sırtımdan tutup beni koridora fırlattı.Babam yere yatın çabuk! Banyoya girin! diye bağırıyordu.Boğazımdaki büyük yumruyu hissettim artık bağıramıyordum.YErin bütün soğukluğunu göğsümde hissediyordum.Meral teyze Mehmet amcaya bağırıyordu: Senin yüzünden ! Sana gidelim demedim mi? Babam Mehmet amcayı ve silahları alıp dışarıya apartman boşluğuna çıktı.Annem Meral teyze ve ben sürünerek banyoya girdik önümüze kovanlar yağıyordu banyonun açık kalan penceresinden.
Binanın kapısından çıkamamışlrdı babamlar karakolda 7-8 asker vardı ve silah sayısı adam sayısı kadar bile yoktu.Camları kırarak dışarı çıkan babam ve Mehmet amca bir mevziden diğerine koşarak ateş ediyor kalabalık gözükmeye çalışıyorlardı.Kapımızın öönündeki asker zangır zangır titriyor bir yandan da korkmayın yenge diye bağırıyordu.Silahına öylesine yapışmıştıki silahıyla bütün halinde titriyordu.
Taşındığımızın ilk gecesi baskın yemiştik karakoldaki 8 askerimize karşı 30 terörist etrafımızı sarmıştı.Ölmüştük artık babam,Mehmet amca şehit olacaktı başka çıkarı,umudu yoktu.Roketatarların mermilerin sonu yoktu hepimiz ölücektik.Daha yüzünü görmediğim kardeşim,annem,hala yaşıyor mu bilmediğim babam, kapımızda bizi bekleyen asker hepimiz ölücektik.Kalp atışlarım yavaşladı vr annemin kucağına yığıldım.
köydeki askerler sesleri duyunca karakola doğru yöneldiler.Basıldığımızı anladılar.Karakolun yanındaki derenin içinden sürünerek karakola girmeye karar verdiler.Hepsi suyun altına girdiler sürünerek ilerliyorlardı.Birkaç terörist askerleri farketti.Kimisi 19, kimisi 20 belki 25 yaşlarındaydılar.Ana babalarıyla uğurlandılar.’en büyük asker’ sloganlarıyla omuzlarda uğurlandılar.Analar bacılar sevgililerin gözyaşlarıyla uğurlandılar.Herbiri ayrı bir can ayrı bir hayattı.
teröristlerin görüğünü farkedince askerler o an durmuştu hayat onlar için.Anaları babaları hayatları geçti gözlerinin önünden.Şehit olacaklarının düşüncesiyle buz kestiler.Ama umdukları olmadı. Onları gören teröristler yardım geldiğini sanarak kaçmışlardı.İşte bu yanılgıyla Karayazı kara-yazı olmaktan kurtuldu.