ÇATLAK...

• 16 Mart 2010 Salı 01:27:04

Koşuyorum banyoya .Bir çırpıda içerdeyim işte.Kilitledim kapıyı arkamdan.Bana sesleneni duymamak için ellerim kulaklarımda.Uzaktan artık çok uzaktan silik bir ses geliyor.Saçmalama ve gel şuraya.Evet.Hepsi dört saniye.Çömeliyorum çamaşır makinasının yanına.Başımı eğiyorum .Şimdi Ellerim dizlerimi kavramış durumda .Bekliyorum .Altı saniye.Şaşkın gözlerle dizlerime bakıyorum.Dur lütfen diyorum durrrr.Ellerim zaptedemiyor dizlerimin titremesini.Panikliyorum.Sakinnn..sakinnn diyorum .Kapı açılması için zorlanıyor.Yeter diyorum fısıltıyla lütfen ama yeter.İki saniye .Ayaktayım şimdi.Kapıya bakıyorum.Bir kere daha kilidi çeviriyorum anahtar deliğinde.Kapıya başımı dayıyorum.Bir süre hareketsiz duruyorum.Ve nefesimi tuttuğumu hissediyorum.Sıkıca kapanmış banyo penceresine uzanıyor titreyen ellerim.Açıyorum.Nefes diyorum nefessss.İçime çekiyorum kış soğuğunu.Kendime geldiğimi hissediyorum.Dışarıdan hiç ses gelmiyor şimdi.Ne televizyon sesi ne de başka bir ses.Kapana sıkışmış gibi duvarlara bakıyorum.Son 7 senedir baktığım duvarlara.Duvardaki bir çatlak dikkatimi çekiyor.Daha önce görmediğim bir açıklık.Elimle dokunuyorum ona.Çatlak diyorum.Evet çatlamış.O uzun zamandır orda duruyormuş.Sen görmemişsin diyorum.Bakıp ta görmediğin herşey gibi.Aynaya yaklaşıyorum sakince.Bakıyorum gözlerime yakından.Gözlerimde tek bir damla yok.Özenle yaptığım makyajım bile bozulmamış diyorum.Toplam 35 saniye.Gülmeye başlıyorum birden.Tuhaf bir durum bu diyorum kahkaha atarak aynada bana bakan kadına bakarken. Cevap veriyor birden kadın.Zamanı geldi diyor.Özgür olmak zamanıdır artık.Sadece kilidi çevir ve dışarı çık.Hem öyle bir çık ki dışarı geri dönmek mümkün olmasın.Toplam bir dakika.Kilidi çeviriyorum iki kere.Adım atıyorum salona.Bana bakana bakıyorum.Yüzümde bir gülümseme.Bir el işaretiyle dur diyorum.Yaklaşma bana.Şaşkın bakışlara gülümsüyorum.Çatlakmış diyorum.Evet orda ,burda, heryerde varmış bu çatlak diyorum.Elim ceviz masaya uzanıyor.Arabanın anahtarını elime alıyorum.Bana bakana ben de sakince bakıp yemek dolapta ,ısıtabilirsin diyorum.Kapıyı açıp çıkıyorum.Dört katı nerdeyse uçarak iniyorum.Apartman kapısında duruyorum bir süre .Ağlamaya başlıyorum.Birden arındığımı ve de rahatladığımı hissediyorum.Usul usul akan gözyaşlarım yanaklarımdan inerken neden gülümsüyorum peki ben?Gözyaşları ruhu temizler derler diyorum gülümseyerek ve geceye karışıyorum.Toplam 7 sene.