BABAMA MEKTUPLAR..4..ARADA DEREDE KALDIM

• 15 Mart 2010 Pazartesi 13:10:30

Vakitlerden akşam oturduğumuz banktan etrafa bakıyoruz çevrede uzaktan uzağa bizleri süzen bakışlar görüyorum.Bunu anlamak için arif olmaya da gerek yok niyetleri ne olabilirki?değilmi?
o vakitte iki genç kız ellerinde valizler yapayanlız yuvasız kuşlar misali tek fark onların kanatları var ve konacak bir dalları var..Ablama tüm ısrarlarıma rağmen onu karakola gidip durumumuzu izah etmek için ikna edemedim.Sonuçta bizlerde oa ilenin resmen mirasçısı idik ve bizim de babamızın hakkı vardı o evlerde o yüksek kat kat apartmanlarda her ne kadar bizlerden kaçırmak için resmen amcalarımın üzerine geçirilmiş olsa da ...
Ablam:_Ben artık Malatya’ya dönmeyeceğim özgür olacağım..Deyip duruyordu Adana gibi koca bir şehirde ondan ayrılırsak onu bir daha bulamamaktan korkuyordum bu nedenle bende onunla birlikteolmaya devam ediyordum..Vakit iyice ilerlemişti artık parkta oturacak zaman değildi gece tüm zalimliği ile adeta bana bir an önce bir otel bulup orada hiç değilse bu gece barının dercesinehaykırıyordu adeta..Kalktık ve yüklerimizi yüklenip yürümeye başladık tam parkın kapısından çıkarken malatadan tanıdık bir sima ile karşılaştık.Ablamın bir iki üst sınıftan okul arkadaşı idi kendisi .Selamlaştık hal hatır ve durumumuzu anlattık..Bize sizi tanıdık bir otel var oraya götüreyim bu gece kalın dedi kabul ettik.Ve Adananın ücra bir köşesinde çok eski bir otelegittik.Ablamla ikimiz bir oda kiraladık sadece bu gecelik ve mustafa da hemen yanımızdaki odayı kiraladı..Tedirgin bir şekilde kapımızı kilitledik ve uyku tutmazdı biliyorum lakin o kadar yorgun düşmüştüm ki uyuya kaldığım yataktan bir anda sıçraarak fırladım kaldığımız odanın kapısı yarı aralı idi ve otel görevlileri otelin yerlerini paspas yapıyordu.Çok korktum ablam odada değildi.Koridora çıktım baktım ki yan odanın kapısı da açık ve mustafanın odasında oturuyor..Şafak sökmek üzere idi.Cebimizde olan yol paramızı da otele vermiştik.Ablam benimle Malatya’ya dönmemekte kararlı idi..Ben ise bir an evvel sıcaklığını,şefkatini özlediğim anneme dönmek için can atıp yol parası bulmaya çalışıyordum.Emine halamın oğlu adnan ı aradım ve onunla bulustuk..Benim bilet paramı vermekle kalmadı bana Malatya’ya kadar da eşlik etti.Sonunda eve kavuşmuştum fakat ablamı orada bırakmıştım...Adnan dan Adana’ya dönüşte ona göz kulak olmasını rica ettik.
İlerleyen günlerde Ablamın bir mağazada tezgahtar olarak işe başladığını öğrendik.Hiç değilse ondan birileri aracılığıyla haber alabiliyorduk..Taa ki bir hafta sonra Adnan ın arayıp ta Fatma iş yerinden ayrılalı bir hafta olmuş hiç bir yerde izine rastlamadım dediği ana kadar.Hemen bir bilet alıp annemin de izni ile Adana ya gittim..Çalıştığı iş yerinden sorduğumda oranın sahibi bana ablamın peşinde son günlerde birileri olduğunu ve bir haftadır da işe gelmediğini söyledi.Hislerim Mustafanın bu işle alakası olduğunu söylüyordu..Adnan ile Adana kazan biz kepçe misali ablamı aradık ama ümitler tükenmişti. Tekrar malatyaya geldim çünkü bu işi artık yanlız halledemeyeceğimin farkına varmıştım.Yaşım 15 idi ama erkek gibi yetişmiştim anacığım bana hep mangal yürekli kızım diye hitap ederdi.Evin tüm pazar,çarşı alışverişini ben yapardım..Bir yandan okula gider bir taraftan da yazları malatya da tezgahtarlık yapar harçlığımı kazanmaya çalışırdım..
.Babalığım ile annem o aralar evlerini ayırmışlardı.Biz üvey kardeşlerimle beraber ayrı eve çıkmıştık.bunun nedeni ise ablam olmuştu ablam bu hayat savaşı içerisinde adanaya gitmeden önce bir nişandan dönmüştü ve bunun ardından bir haftalık bir evlilik yapmış evli iken evden kaçarak bir buçuk ay gibi bir zaman kayıp olmuştu. tekrar annemin yanında döndüğünde babalığım ablamı içeri almamıştı..ve böylelikle annem evlatlarından vazgeçmediği için ayrı eve çıkmıştık..
Adanadan malatyaya geldiğimde annemi tekrar alarak Adanaya ablamı aramaya gittik..Tek bulmam gereken kişi mustafa idi.Konuşmalardan aklımda kalan çat pat ip uçlarını bir araya getirerek mustafanın evini bulmaya çalışacaktım.Mahallesini bulduk annemle akşam saat 10 civarı Adana yeni bey mahallesinde idik ne tevafuktur ki bir anda karşıda 100 metre kadar ilerde mustafayı gördüm..Bizi görünce kaçmaya başladı annemi orada bırakarak ardından kovalamaya başladım..vee yakaladım onu..Sonra annem de yanımıza geldi ona ablamın yerini sorduk. Cevabı şu oldu yerini size söylersem beni öldürürler.Söyleyeyim ama ne olur benden bahsetmeyin diye yalbarıyordu..Kabul ettik çünkü önemli olan onu bulmak idi sadece.Mustafa bize uzaktan bir ev gösterdi kızınız bu evde dedi..
Bir ana bir kız gecenin bir vakti bilinmedik bir yerde ardında neler olduğunu bilemediğimiz bir kapıyı çaldık...
Ahh canım babacığım yarım kalan yanım,özlemim ,hasretim,arkamda hissedemediğim karlı dağım sen olsaydın babacığım sen hayatta olsaydın ..Bu hayat bu kadar acımasız olmazdı..