KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1522 Okunma
- 12 Yorum
- 0 Beğeni
' ADIM BUKET ' Dİ BENİM ! '
’ Henüz on altı yaşımda, lise öğrencisiydim. Adım Buket’di benim.
İstanbul’da yaşayan orta halli bir ailenin kızıydım. Devlet okuluydu okuduğumuz okul. Özel şoförü, özel arabası olanlardan değildim ben. Servise yazılmam da şart değildi. Yürüyerek gidip gelebiliyordum okuluma. Memnundum hayatımdan, mutluydum.
Arkadaşlarım vardı ; İrem, Deniz ve diğerleri. Hayallerimiz vardı, hepimizin. Okulumuz bitecek, üniversite sınavlarına katılıp, gönlümüzdeki meslekleri seçecektik. Üniversitede de ayrılmamayı düşünürdük, özellikle İrem’le.
Yüreklerimiz de kıpır kıpırdı bizim. Annemizi, babamızı, kardeşlerimizi severdik de, bir de beyaz atlılarımız için de çarpardı yüreklerimiz. Onlarla ilgili hayâllerimiz de vardı bizim.
Hangi şartlarda okula gönderildiğimizin bilincindeydik bizler. Çalışkanlığımızla ve terbiyemizle boşa çıkarmayacaktık bize güvenenlerin emeklerini. Okuyup meslek sahibi olacaktık önce. Sonra büyüklerimizin rızalarını alıp, ellerini öpüp öyle binecektik prenslerimizin beyaz atlarına.
Bir gün okul çıkışında bir hareketlilik gördük. İrem, Deniz ve ben birlikteydik. Galiba kavga çıkmıştı yine. Ne çok kavga çıkıyor okullarda. Kimse engel olamıyor bu ilkelliğe. Korktuk biz. Koşarak uzaklaşmak istedik oradan. Çıktığımız kapıya oldukça uzak kalıyordu trafik ışıkları. Çoğunluğun yaptığı gibi, en kestirme yolu seçtik biz de. Her gün kullandığımız tramvay yoluna attık kendimizi. Trafik kalabalıktı. Ne tramvay görebildi bizi, ne de biz tramvayı.
Duramamış, altına almış üçümüzü de. Deniz, İrem uçuvermişler cennete. Onaltısındaydılar
onlar da benim gibi. Ölmek için çok gençtiler henüz. Hayâlleri, umutları vardı. Onlarla ilgili umutları olan sevdikleri vardı üstelik. Ama ellerinde değildi gitmemek. Yoksa giderler miydi hiç ?
Uyuyordum ben ; uyutuluyordum. Doktorlar koşturuyorlardı beni hayata döndürmek için. Bir kaç kere gidip geri bile döndüm inanır mısınız ? Annem- babam ve beni tanıyan tanımayanların dua ettiklerini duyuyordum baş ucumda. İrem’le Deniz, cennete çağırırlarken beni, buradaki sevdiklerim gitmemem için yalvardılar, dualar ettiler.
Son sözü galiba Tanrı söyledi !
Şimdi cennette ; İrem ve Deniz’le birlikteyim. Burası gerçekten çok güzel.
Fakat bana sorulmuş olsaydı eğer ; sevdiklerimin yanında olmayı, cennette olmaya tercih ederdim. Tabii İrem’le Deniz’i de yanımda isterdim ama annemle babamdan ayrılmayı, cennet pahasına da olsa istemezdim. Çünkü onların ağlaması, hiç bir şeye değişilmez !
Tramvayı kullanan, oraya üst geçit yapmayan, bizi önemseyip de bir trafik polisi koymayan, kavga eden ve kavgalara engel olmayanların hiç bir suçu yokmuş. Bizmişik asıl suçlu. Kendimizi korumasını bilmemiz gerekiyormuş.
On altı yaşındaydık biz. Buket, İrem ve Deniz’di adlarımız. Hayallerimiz, umutlarımız ve sevdiklerimiz vardı.
Kendimizi korumasını bilemedik. Bir tramvayın altında kalıp can verdik birlikte. Tanrı, cennetini lâyık görse de bize , ağladı ardımızdan anne- baba ve sevdiklerimiz..
Sizler , kaç yaşında olursanız olun. Kendinizi korumayı öğrenin ne olur. Yolda gezerken başınıza düşecek pencerelerden, belediyenin kazıp da kapatmadığı çukurlardan, otobüs duraklarında beklerken freni boşalan kamyonlardan, sarhoş sürücülerden, ırzınıza göz koyan sapıklardan, paranıza, takınıza göz koyan gaspçılardan kendinizi korumayı öğrenin ne olur!
Bizi bizden başka düşünen yok ;anlayın artık !
Koruyun kendinizi ve ağlatmayın sevdiklerinizi, anne- babanızı ! ’
(Tramvay kazasında ölen cennetlik yavrulamıza Allah’tan rahmet, yakınlarına baş sağlığı diliyorum !)
Fikret TEZAL
YORUMLAR
Bu ne güzel , bu ne içten, bu ne güçlü anlatım... Sağ ol Fikret kardeşim sağ ol. " Sevdiklerinizi ağlatmayın " diyorsun ama ben ağladım... Bu memlekette daha güzel olaylar olur da sizde onları anlatırsınız güçlü kaleminizle... Ne diyeyim inşallah!!!!
kutlarım duyarlı yüreğinizi ateş düştüğü yeri öyle bir yakıyor ki o anne babanın neler hissettiklerini çok iyi anlıyorum öldüğüne inanamıyorlardır inanamazlarda insanoğlu evladının kendinden sonra ölebileceğini zannediyor inanamıyor 4 yıl geçtiği halde ben bile hala inanamıyorum oğlumun benimle yaşadığını zannediyor sanki bir mucize olacak gelecek diye hala yolunu gözlüyorum....Allah mekanlarını cennet eylesin anne ve babalarına sabır versin bu arada da tedbir önemlidir bir an önce üst geçit yapılsın......iyi ki inancımız kuvvetli yoksa ayakta durmak yaşamak çok zor...kader....kader...nefes sayımız sayılı herşey kader önceden belirlemiş rabbim
Bir süredir yazılarınızdan uzaktım Fikret Bey. Kabahatım büyük, biliyorum. Ama bu yazınız yüreğimi dağladı. Muhteşem bir anlatım dı.
Gençlere Tanrı'dan rahmet, ailelerine sabır diliyorum. İnsan olarak, duyarsız kalınamayacak kadar acı bir olay.
Saygılar.
Fikret TEZEL
Dayan Buket diyoruz kaç gündür ama dayanamadı Buket ve o da yenildi beyin ölümüne. Babası ve annasi kesmedi Buket'ten umudunu ve çıkarttırmadı makinaları bedeninden.
Nice gençlerimiz yok olup gidiyor umursamazlık, vurdumduymazlık, bana dokunmayan yılna bin yıl yaşasın mantığı ile işlevine devam eden anlayışlar ve yarın tekrar nasıl halkı kandıırpo da vekil seçilirim diye düşünen bilinçsiz yöneticiler v.s yüzünden ve daha nice canlar vereceğiz galiba bu kadar sessizlik içinde ne dersiniz Fikret bey?
İçimizi acıtan bir yazı idi. Saygılar duyarlı yüreğinize
Bu ülke de;
Yolda yürümesini dahi bilmeyen insanların son model araçları kullandığını biliyoruz..
Belediye otobüsü, tramvay, tren kamyon kullandığını da biliyoruz..
Onları denetlemesi gereken trafik polisinin başka bir yerde küçük paralar peşinde koştuğunu da biliyoruz..
Yolları,geçitleri yapan onları denetleyen belediyenin cemaat teşkilatı olduğunu biliyoruz..
Para kazanma hırsı ile gözlerini insana değil de insanın cebine yönelttiklerini de biliyoruz..
Çağdaş? modern? toplum da ilkel ve vahşi ölümler.Üstelik sürekli artarak devam ediyor..
Saygımla.Tebrikler..
Sayın Tezal değerli arkadaşım Çetin Altun güneşin tavsiyesi ile yazılarınıza ulaştım,yüreğimdeki ve düşüncelerimdeki idallerle örtüşen bir birikim gördüm kaleminiz ve yüreğiniz susmasın sevgilerimle...
içim hüzün doldu.....harika bir anlatım.....bu güzel kalem.... nedrede ne yazılacağını biliyor saygılar tezal kardeşim....saygılar gnün yazısı olmaya layık tebrikler punanım tamdır
Rabbimiz c.c mekanlarını cennet eylesin...Yüreğim burkuldu ve aklıma evimizin hemen yanındaki trafik kazası geldi.Freni patlayan kamyon 3 kız kardeşi altına almıştı.Bir tanesi feci şekilde can verdi tam başının üzerinden geçmişti kamyon..tahmin edersizniz o feci tabloyu.Diğeri hayatta fakat sakat kaldılar..Hem bedenen hemde ruhen onlar artık sakat kalacaklar bir ömür boyu..
Saygılarımla efendim..
cok dokunaklı bir yazıydı malesef ki burası Türkiye, bu tip kazalar elbet tüm dünyada yaşanıyor ama öelnlerin arkasındanda böyle konuşulmuyordur eminim ve gerekli tedbir alınıyordur.
Teşekkürler Fikret bey duyarlılığınız için
