Adı Konmamış Mektuplar

• 15 Mart 2010 Pazartesi 00:12:06

Yaşam çizgimde ilk kez bir insana kendimi olduğum gibi bıraktım.....inandım ona....sevgisine....yanımdalığına....demirden sınırlarım yok oldu,güneşte eriyen kar taneleri gibi onun karşısında....

Kendimden daha çok ona inandım.....sonbaharımın en güzel ağacı,kokusu,yağmurum oldu.....düşünmeme gerek yoktu bilirdim onda olduğumu tıpkı onun, her nefesimde olduğu gibi....
Gözlerindeki yıldızlar yolumu aydınlattı.....hiç karanlıkta,soğukta, kalmadım kalbiyle..... öylesine bendi ki....onunla kendime,kimseciklerin yaklaşamadığı bir dünya kurdum....kendi zaman ölçüsü, sınırları olan bir dünya....istemedim bir elin bu dünyanın perdesine yaklaşmasını.....korktum....üzmekten,incitmekten onu.....tırnaklarımla kendi etimi parçaladım acıdan,özlemden ama yine de gülümsedim-iyiyim birtanem,herşey yolunda,evet yemeğimi yedim,uyudum,derken.... Yeter ki içine benimle ilgili bir kaygı tohumu yerleşmesin,bir gölge geçmesin gözlerinden,hep bir tüy kalayım kalbinin üstünde diye.....

Aldığım son nefese kadar benimle kalacaktı.....biliyordum,kalbim beni hiç yanıltmazdı.... Ama birden gitti....öylece beni bırakarak......

Acı.....yoksunluk....soğuk.....hiçlik.....hiç yaşamamışım bu güne kadar meğerse....kalbim sığamadı göğüs kafesime,bedenime..... kutup yıldızı terketti samanyolunu, denizler ağladı benimle.....acı tüm zehrini boşalttı üstüme....insanların ölçülerinde geçen bir dört günden sonra açtım gözlerimi.....sonsuzluğu,ölümü hiç bu kadar yürekten istememiştim.....istemiyor,beyin reddediyor nefes almayı diyordu doktorlar yanımdakilere....hepsini duyuyordum ama cevap vermek niye.....yoktum ki.....sonra acı bütün damarlarımdan çekilerek çığ gibi büyüdü bir noktada durdu ve gelip kalbime çöreklendi, yurt edindi kendine.....o günden sonra hep bir kat daha ağırlaştı sanki bedenim.....hep sürünürcesine taşıyorum onu......gözlerimdeki ışık tökezleyip düşmemi engelleyecek kadar aydınlatıyor dünyamı.....bazen yetmiyor bile....bir hafta önce yine düştüm,dizimi parçaladım,sargıyla idare ediyorum....henüz normal kullanamıyorum bacağımı.....en azından görüntüm ayakta.....olsun.....

Artık her ses beni ürkütüyor.....her sevgi sözcüğü,alnıma silah dayanmış duygusu yaratıyor....hiç değilse kendime dürüst olmalıyım......güzellikler adına,sevgi adına beslediğim tüm gücü tükettim.....kızgın değilim.....içim boşalmış gibi.....belkide ilk kez kendimi gördüm olanca çıplaklığımla.....sürekli bir ses beynimde,bu kadarmışsın diyor....aç gözlerini gör dünyadaki,dünyalardaki yerini diyor...... oysa ne çok inanmıştım sevginin gücüne.....ve hep küçücüktü istediğim yerler......yeterki hep olabileyim .....

Gökyüzünü seyrediyorum, denizlerle sohbet ediyorum,dağlara gidiyorum......yağmuru kucaklıyorum.....bildiğim beni bilen yerlerdeyim.....insansız......ağaçlarım var,ıhlamurlarım.....renklerim.....yollarım.....sonbaharın son yaprakları......keman sesi......
Ölmeye geldim bildiğim yerlere.....şu anda bile onu seviyorum benden geriye kalan her şeyimle ...öyle inanılmaz,öyle güzelki.......vazgeçilmezim benim......kulağım telefonda....ondan gelen tek bir ses,parmaklarından çıkan her kelime boğulmamı engelliyor......