Senin bu şehirde nefes alıp verdiğini düşünmek büyütüyor gözbebeklerimi. Ve Ankara güzelleşiyor sisiyle pusuyla. İçimde sana emsal yalın misaller dal veriyor. Bir ağaç oluyorum, tepeden tırnağa yapraklarım seni soluyor…


Ehl-i hurufattan ayn, şın ve kaf konuyor dallarıma. Dal uçlarımda misalle visal tomurcuklanıyor. Zaman güle emsal bir misal oluyor. Uç veriyor yüreğimde şıvgınlar. Güller gülümseyince tebessümleri gülmisal oluyor…


Seviyorum bu bozkır kentini sırf bu sebepten. Şimdi anlıyor musun bu şiir yazmalarım neden?!


Ne zaman bahis açılsa gülden sümbülden, hayallerimde gülümsüyorsun sen. Eriyen yüreğim oluyor hasretten. Elime geçince bir kâğıt bir kalem malum sebepten yazmadan duramıyorum.


Sen bu şehirdesin ya! Güvercinlerin gözlerinde pınarlar, gözlerimde ışık. Sema aydınlanıyor. Çorak topraklarıma bir yağmur yağıyor. Zemheride güller açıyor.


Mevzu bahis sen olunca, lâl dilim çözülüyor; nefeslerim sana dair şiir oluyor… Daha bir emsalsizleşiyorsun. Yüreğimde hep sen esiyorsun. Hayalin ciğerlerime doluyor. Zaman yoruluyor, gece oluyor. Ben seni düşünmekten yorulmuyorum. Gülüşün yeni açmış gül oluyor. Şerefine ay doğuyor. Şimdilik, ben de nefes alıp veriyorum…
Ankara,10.03.2010 İ.K