İsimsiz Hüzünler…


Bazen içimden haykırmak gelir, yeter artık durdurun şu lanet olasıca dünyayı diye, ama nafiledir. Haykırsam da benim istemem ile durmaz duramaz. Yaşanmalıdır yaşanacaklar…

Hayatta kimileri mutlulukları yaşarken, kimileri hüzünleri ile birlikte yaşar her daim. Hüzünlerin gönlüme dolduğu zamanlarda kendimle başbaşa sohbete başlarım. Kimler neler nedenler arasında bir içsel yolculuktur aslında kendimle sohbetim. Bir benden bir başka ben çıkarırım ortaya.

Olması gerekeni dile getiren, kırılganlıklarını cesur yüreklilikle söyleyen. Ve söyledikçe sızısı daha da artan onca üzeri kapanmış yaralar… Kırılganlıklarının üzüntüsünü sadece kendisi bilir. Ve bildiği içinde kendi içsel yolculuğunda çıkar ortaya. Çıkması gerekiyordur. Eğer vuramazsa kendi dilinde açığa, bir daha ne dile gelir ne dizelere dökülür.

Kaybolur, hüzünlerle birlikte dizeler arasında…

Yaşanmalıdır alsında her şey. Her zaman üzüntünün sevinçleri dile gelmelidir yağmurun kızında… Sessizliğindedir aslında her daim kelimeleri. Bir neden belirir ilk önce, sonra da bilmez nerden başladığını yazmaya. Yazar yazar ve hep yazar. Yazdıkça çoşar yüreği ve çoştukça geri dönülmez, çözüm bulmaz soruların ve kapanmayacak yaralar çıkar ortaya.

Nasılda saklamıştır hepsini kendinden bile. Bilemez şaşırır kalır kendi kendine. Ne kadar da derinlere daldırmışım izleri, ben bile bilmiyordum bu kadarını, ne kadar acı iz bırakanlar varmış. Ve her birine dokundukça yeniden başlar kanamaya tüm yaralar.

Yaralarını saracak tek bir şeyi yoktur elinde… Kaleminde çare arar dermanı ve başlar her zaman ki gibi, kendinden bile sakladığı onca yaraların izlerini dile getirmeye…

Hayatın gülen yüzlerinde ararsın mutluluk sevinçlerini ve bulduğunu sandığında aslında kaybeden olduğunu anlarsın ve başladığın yere geri döndüğünü anlarsın.

Ve hep yeniden sevinçlerdeki mutlulukları aramak için çıkarsın her yeni güne…



10.03.2010 – 15:31