Evet ,mutluluk demekse aşk; neden mutsuz seven yüzler? Şartlar mı,ortaya çıkan tezatlıklar mı ya da sadece kişiye endeksli olmayan haller mi acaba buna etken?Herşey yolunda giderken sevgi,mutluluğu doldurdu yüreğimize derken yüzümüze mutsusuzluğu getiren de nedir?Yoksa mutluluk dediğimiz kavramın elimizden göç edeceği korkusu mu?
Belki de en kötü hali sevginin kararsızlık,ikilemler içinde bocalamaya düşmesi olmasın...
Hayranlıkla Edebiyat Defteri'ndeki yazılarınızı okuyorum ve yazılarınızın takipçisiyim.Teşekkürler...

Değerli arkadaşlarım, neden şu " Aldatmak " sözüne takıldınız ki? Ben hiç öyle bir şey söyledim mi?

Özgürlük..sevdiğiniz adamı/kadını takip edin. Her yaptığını bilin. Özgürlüğünü elinden alın..Adamı ya da kadını boğun da yok benim yazımda...

Çok basit bir soru sordum: Eğer sevmek mutluluk demekse, neden mutsuz bütün seven ve sevilenler?

Sevgi= huzur+güven+sadaka t= mutluluk...Ama bu eşitlik sağlanamıyor..Neden?

Cevap? Ben bulamadım, size sordum...

E vallahi kendimden şüphe ettirdiniz beni...Allahtan yazı duruyor...:-)))

Eser Aslanlı tarafından 3/10/2010 9:39:22 PM zamanında düzenlenmiştir.

sevgili Eser benim aklım karıştı. Sahi hem sevmek hem mutsuz olmak neden acaba?

İnsan seviyorsa mutlu olmalı, mutlu değilse ya sevmiyor, ya karşılık yoktur sevgisine.

Özgürlük, o nereye kadar? Ben şöyle diyorum özgürlük için, sevdiğimi hep takip edip, acaba aldatıyor mu, aldatacak mı gibi kavramları düşünmektense, ben O'nu nasıl sevdiğime bakarım. Ben O'nu severken aldatamazsam, O'da beni aldatmamalı. Yok eğer beni herşeye rağmen aldatıyorsa ki, o zaman zaten beni sevmediğine karar veririm.

Yani bardağın doluysa, üzerine su koyamazsın. Koyarsan da dökülür...

Sevgilerimle...

bu nadide kalem.....içinden geldiği gibi yazıyor..... argoda harbiden...derler ya.....bir hesaplaşma gibi...açık aleni.....
her yazısındaki sadeliğine hayranım.. sevgi için bende yaşamdaki kolay görünüpte yapılması en zor obje diyorum....tabiki gerçeğine çok güzel bir anlatım tebrikler....

Bir ömür feda edeceksin.

Gülümseyerek ve hek vererek okudum. Tebrikler.

Selamlar.

Yazıyı dikkatlice okudum. Gece de okumuştum. Yorumlara baktım sonra da.

Yazının bazı yerlerine katılıyor, bazı yerlerine katılamıyorum. Nazan Hanım'ın ve Su_Misali'nin yorumlarına da tamamen katılıyorum. Mutluluk olmalı... Bu konuda yazara da katılıyorum hatta. Ama sonrasına değil...

"Sevmek" o kadar derin bir sözcük ki;düşündünüz mü hiç, madem seviyoruz, madem sevgimize bu kadar layık görüyoruz, neden güvenemiyoruz? Neden hareketlerinin, aldığı nefesin, gittiği yerlerin, dönüş saatinin peşindeyiz?

"Ya beni aldatırsa?"...

Güzel de; beni aldatacak kadar zayıf biri ise sevmemeliyim. Hiç bu düşünüldü mü?

Evladı da severiz. Hiç bir zaman için onu şüpheyle takip etmeyiz. "Acaba kötü arkadaşları var mı?" diye takip ederiz. Güvensizlik hırsımız hiç yoktur O'na... İşte o nedenle de evladımızla mutluyuzdur. Ama yetişkin ve sevilecek bir insana nasıl hareket edeceğini öğretmek istersek, hem O''na hem de kendimize mutsuzluk vermiş oluruz.

Tabii ayrı bir yazı konus bu söylediklerim. Belki ilerde yazarım da. Biraz da bu yönüyle baskısız, güven dolu, O'nda yeni bir "Ben" yaratmaya çabalamadan, O'nu O olarak sevmeyi denesek.

Bence istisnasız mutluluk çıkacaktır. Örneğin ben hayatımda salt mutsuzluk olan şiir yazmadım. Çünkü arkadaşımı, dostumu, sevgilimi önce kendisi olarak gördüm ve kendisi olarak sevdim...

Sevgiler...

Konu sevgi olunca tabi ki üzerine söylenecek birçok söz oluyor. Aslında yaşamın özü sevgi, insanı hayata bağlayan duyguların belki de en güçlüsü....

Büyük bir keyifle okunan içsel bir yazıydı.

Tebrik ederim.

tekkelimeyle harika çok iyi soru bu neden bu kadar güzel bir hiss mutluluk değil de çok zaman mutsuzluk getiriyor? ve bunları bile bile ve hem de kabul etmeden neden hala insanlar hala sevmeyi denemek istiyorlar, seviyorlar, her gün kırlsalar da yıkılsalar da neden bu hissi kalpten söküp atmak bu kadar zor hatta imkansız? sevmek bile bile pervane gibi ateşin ütsüne gitmek ve yanmak gibi bir şey. peki pervane diyelim ki akılsız şuursuz bi zavallı yaratık ya insana nolmuş? ona da mı akıl fikir vermedi Rabbimiz? niye kendine bu kadar eziyet ediyor? bu soruları çözen alim olur:) insan çok tuhaf bir varlık

koşulsuz, çıkarsız sevgilerde vardır diyorum
muhalif olarak görmeyin lütfen

bir annenin evladına sevgisi çıkarsızdır, ve acı yoktur o sevgide

güzel anlatım
güzel kalem

kutlarım Eser Hanım
tebrikler

Herşeyin bir bedelinin olduğu dünyada, sevmenin bedeli de galiba biraz acı. Hayat da zıtlıklar üzerine kurulduğuna göre sevmek böyle bir şey galiba...Sevgi ve saygılarımla...

Ben, bitmiş bir birlikteliğin ardından ağıt yazanlara üzülüyorum.
Zaman onlar için o kadar değersiz ki...
Hayatları da öyle olmalı.
Öyleleri terkedilmeyi haketmiş kişiler olmalı. Zamanının ve kendi hayatının değerini bilmeyen, sevdiğini söylediği kişinin değerini bilebilir mi?

Paylaşım için teşekkürler.

yaaaa.hile var bu yazıda .kabul etmiyorum
her şekilde sevmeyi seviyorum.
ama sanırım severken özgür bırakmayı unutuyoruz hem kendimizi hem sevgilimizi.
:))
ne dersiniz.
se sa deil sadece sevsek.
ben dostum sizi seviyorum.sizi sevmekten mutluyum.diyeceksiniz ki ben bu anlamda demedim sevmeyi.iyi tamam ne yapalım .ben sevmeyi seviyorum.her anlamda
sevgilerimle
:)))

Sahiden hiç düşündünüz mü? Sevgi, mutlu olunması gereken bir duygu. Seven ve sevilen için. Üstüne şiirler yazılan, methiyeler düzülen, illa ki yaşayalım diye peşi sıra koştuğumuz bir duygu.


Sevgiyle kal dost..Güzel ve anlamlı bir yazıydı...Selam ve saygılar...